Günaydın/ Rojbaş!
Bazı ana-babalar, okulda ve diğer etkinliklerde başarılı olmaları konusunda çocuklarına aşırı yüklenirler. Çoğu çocuk, ' ana-babalarının bu aşın beklentilerini karşılama gücüne sahip değildir. Gösterdiği çabaya rağmen ana-babasının onayını kazanamayan ve onların istediği kusursuzluk düzeyine ulaşamayan çocuk giderek kendi gözünde de değersizleşir.
Rojbaş/ Günaydın/ Sodire Semo Xer Bo!
Şimdi hangi yola dönmeli
Her şey bitti ve aramzda
Duran yine benim
Her bir hücrem sadece
Senin için nefes alırken
Hangi tarafa koşmalı
Sen varlığınla bile mahvedebiliyorken beni
Nasıl buradan dönüp de
Kendime bakmalı
Günaydın,
Rojbaş,
Sabah alkhyr,
Bari arravot,
Dobra jutro,
Briğ safro
(Türkçe, Kürtçe, Arapça, Ermenice, Boşnakça, Süryanice)
Sayfa 109Kitabı okudu
Günaydın & Rojbaş Diyen de olmayınca, Ben uyuyorum! Kuşlar size emanet!
“Bir gönül kırgınlığının acısını dindirecek bir yolculuk yapılmadı henüz.”
Günaydın & Rojbaş
Gülüşünü anlamaya çalışıyorduk. Yaza, denize ve bizim geciktiğimiz bütün sevinçlere yakışan bir coşku içindeydi. Kaşları ve dudakları birbirine aykırı iki eğri çiziyordu ve gözleri köpüren iki kehribar gibi bu iki eşikten üstümüze dökülüyordu.
Günaydın & Rojbaş/ Mutlu ve Bereketli Bir Hafta Diliyorum 1K.
Gökyüzünden göç gelir
Bu göç niye geç gelir
Uykunun öte yanı
Uyuyana hiç gelir
Rojbaş/ Günaydın!
Aşk mıdır kış gelince başlayan Beyaz bir kılıçla yürüyen aşka...
Bırakmaz olur kuşlarını ülkeler, Yazın her yerde bittiği söylenir;
Yorgunluklar çoğalır silahlardan sonra;
Kardan mezarları görülür ıssızlığın Ölü öpüşlerin koyuluğuyla...
Aşk kalmıştır otlarda yılı götüren, Cesur savaşçıları taşıyan kışa.
Her yerde yazın bittiği söylenir, Çürür çiçeklere yapışan kanlar;
Belki uzaktan iki atlı yaklaşır,
Belki yakından iki yaprak kalkar;
Akşamın örtüsü derelerde yıkanır, Gökyüzünü görünce gecenin devi Çıkarıp şapkasından yıldızlar, saçar,
Cüceler bunu bilir, gürgenler bilir,
Aşkın uyumadığı her yerde söylenir.
Günaydın/ Rojbaş
Kadın ölür hiç bırakılmadığı kalabalıklardan.
Saçlarına gelip gelip kumrular konar ve sevinir ayrıldığına.
Belki evlenmişti ve yaşamıştı çocukların öldüğü kuytularda, her gece adlarını unuttuğu şehirlerde. Hiç bilmediği dağları aramıştı o zamanlar, çocukluğunda dinlediği hâzineleri.
Kadın ölür, yeniden saçlarına üşüşür kalabalık; uykusundan iki kişinin başlattığı eski bir karanlığa azalır, ölmekten hiç bıkılmayan çağlar geçer gölgesinden.
Gölgesinden haydutlar geçer, dönüp onu kuyulardan çıkarır bir tanesi, atların en iyisini ona verir; özlediği sulardan geçer kadın, ama öteki haydutların çadırlarını görür birden, yorgun atına bakar ve ağlar belki.
Ve büyür uykusunda İstanbul
"Sabahları uyandığınızda ne dersiniz?" diye sordum.
"Heç" dedi Halime.
"Nasıl hiç? Günaydın demez misiniz birbirinize?" "Yooo... Ama Rojbaş vardır..."
Sayfa 40 - Doğan KitapKitabı okudu
Günaydın/ Rojbaş
BİRİNCİ MEZARCI
(Türkü söyler.)
Yıllar geçti sinsice sezdirmeden
Yaşım büktü belimi
Attı beni karaya denizlerden
Bir var bir yokmuş gibi.
(Bir kafatası çıkarır atar.)
HAMLET
Bu kafanın bir dili vardı içinde, türkü söylerdi bir zaman. Herif nasıl kaldırıp atıyor şimdi yere, Kabil’in eşeğinin çene kemiğiymiş, ilk cinayetin aletiymiş gibi. Belki de
Rojbaş/ Günaydın
Tutkuların kölesi olmayan kim varsa gelsin
Ona da açıktır yüreğimin derinleri,
Yüreğimin seni sakladığım en sıcak yeri.