... Güneşin ilk ışınlarını hissetti yorgun ve zayıf bedeninde. "Güneşin doğuşuna hiç şahit olamayanlar, batışını romantizm sanırlar." cümlesini anımsadı Nietzche'nin. İçinde müthiş bir öfke kabardı. Öfkesinin Nietzche'ye değil de Raskolni'ye olduğunu bilmesi, Raskolni'yi aramasına neden oldu. Nietzche'ye de bu cümleyi söyleten bir Raskolni'nin olduğunu biliyordu. Şu an herkes gibi uyuyamıyorsa, ne anlam ifade ederdi ki, tüm evrene anlam katan Güneş ışınları. Aynanın karşısındaki yerini aldı. Raskolni'nin bakışlarını yakalamaya çalıştı aynadaki yansımadan. Ne düşünüyordu acaba? Hiç birşey ve herşey vardı Raskolni'nin bakışlarında. Tıpkı kendisinin ki gibi yaşlanmış ve yıpranmıştı Raskolni'nin gözleri. Sonra dudaklarının arasından dökülmesi gereken kelimeleri düşünerek zihnini zorladı. Dudaklarının arasından dökülecek olan kelimelerin ağırlığı boğazının düğümlenmesine neden oldu. Yutkundu ve:
-hâlâ yaşıyor olmanın nedeni, sana uygun bir ölüm şekli bulamayışımdan kaynaklanıyor. Dedi zayıf ve titrek bir sesle.
(Sancılar ve Sanrılar adlı, henüz basılmamış olan kitabımından)
Birbirine bağlanan bütün bu anılar boyunca, yalnız ve yalnız olguları vermeye büyük özen göstermek kararındayım; ama sanrılar da birer olgu değil mi?
Sayfa 88Kitabı okudu
... Sonra bir yerde okuduğu bir yazıyı anımsadı "Biliyor musun... İnsan acı çektiğinde güneşin batışını başka türlü sever..." öyle miydi gerçekten? O şu an acı çekmiyor muydu? Hayır! Güneşin batışı şu an ona büyük bir ıstırap veriyor ve berbat geçen bir günün daha sona erdiğini, yeni berbat bir günün doğacağını haber ediyordu. Raskolni'den yana baktı, O da pek haz etmemişti gün batımından. Acı çekemeyişine içerledi, çünkü var olan tüm acıların nirvanası hissizlik hakimdi duygularına.
Sancılar ve Sanrılar
Çok sayıda insanın hep birlikte, mutluluğu garantileme ve acıya karşı korunmayı, gerçekliği sanrılı bir biçimde yeniden kurma yoluyla sağlamaya kalkıştığı durumlara özel bir önem vermek gerekir. İnsanların dinleri de böylesi kitlesel sanrılar olarak tanımlanmalıdır. Tabii ki insan bu sanrıyı paylaştığı sürece, bunun sanrı olduğunun asla farkına varmaz.
Sanrılar, anlamsız korkular, saçma hayaller... hepiniz geri! Yaşam var ve ben şimdi yaşıyorum!
"Sanrılar, anlamsız korkular, saçma hayaller... hepiniz geri! Yaşam var ve ben şimdi yaşıyorum!"
Sayfa 233Kitabı okudu
Biz, hepimiz kusurlu duygusal yaşamları olan şizofrenleriz ve ayrıca grupça sanrılar görüyoruz.
Sayfa 193Kitabı okudu
“Sanırım benim kavramaktan aciz olduğum birtakım duygular, nasıl diyeyim, sanrılar filan var. Beni sevdiğini söylediğin zaman ne demek istediğini, sözlerinin sözlükteki anlamından biliyorum, ondan öte hiçbir şey demiyorlar bana. Yüreğimde hiçbir tele dokunmuyorlar, hiçbir yankı uyandırmıyorlar. Sözlerini zerrece umursamıyorum.”
Sayfa 490Kitabı okudu
Tamamı ile ölü olduğuna ancak: kulaklarını tırmalayan tüyler ürpertici çığlıkların etrafındaki et yığınlarına ait olmadığını görünce anladı. Çığlıkların ölü insanlara ait olduğunu anlaması kendisinin de ölü olduğunu gösteriyordu. Etrafındaki et yığınlarına son kez baktı, onlar ne tüyler ürpertici çığlıkları işitiyor, ne de hemen yanlarındaki ölü bedenlerini görüyorlardı...
(Sancılar ve Sanrılar adlı henüz basılmamış olan kitabımından.)
' Herkes kendi kaygılarıyla ilgili sanrılar görür. '
İletişim YayınlarıKitabı okudu
