1853-1856 Kırım harbinde Osmanlı devleti, Avrupalı müttefikleri ile beraber yürüttüğü Sivastopol muharebesinden, gerçi galip çıkar. Ama bundan bir fayda sağlayamaz.
Sayfa 69Kitabı okudu
Madam Drancy, Tiflis'e karayoluyla mı yoksa Karadeniz üzerinden gemiyle mi ulaştı, bilmiyoruz. 1852 yılının sonlarında şehre varınca, burada bir tür ticari teşebbüsle iştigal etti. 1853 yılının yaz aylarında, Rusya ve Fransa arasındaki ilişkiler gerilmeye başladı. Kırım Savaşı'nın ayak sesleri duyuluyordu. Yaklaşık dokuz ay daha bu
"...ruhunuzu allak bullak eden bir görüntüye tanık oluyorsunuz: Savaşı bando mızıka ve dalgalanan sancaklar eşliğinde at oynatan generaller, düzgün sıralar oluşturup pırıltılı giysiler içinde geçit yapan askerler olarak değil, gerçek yüzüyle görüyorsunuz: Kan, acı ve ölüm olarak."
.
.
.
Savaşın gerçek yüzünü mükemmel anlatan eser: Sivastopol
Rusya ve Osmanlı İmparatorluğu, Yunan bağımsızlığına dair anlaşmalarının parçası olarak Osmanlı'nın Tuna prenslikar üzerinde uzlaştı: Rusya, donanmasını Kırım'a yerleştirecek ama Avrupa emellerinden vazgeçecekti. Fakat 1853 Temmuz'unda, Çar 1. Nikolay Fransa ve Britanya'nın (Müslümanları korumak için uğraşmalarına rağmen) asla ortak harekete geçmeyeceklerini düşünerek risk aldı ve saldırıya geçti. Yanılmıştı: Fransız ve İngiliz birlikleri kısa sürede Çanakkale Boğazı'na vardı ve desteği alan Osmanlılar ekimde savaş ilan ettiler. 1854'te aralarına katılan Avusturya, Rusya'yı geri çekilmeye zorladı. Binlerce asker koleradan öldükten ve dolambaçlı şekilde Balaklava'ya vardıktan sonra Fransa ve Britanya Sivastopol'daki deniz üssünü zorladı: Rus donanması çatışmaya girmeden kaçtı.
Bu, ilk medya savaşıydı: Fotoğraf ve telgraf rüşdünü ispatladı. felaketle sonuçlanan yanlış kararlar kısa sürede Londra'ya bildiriliyordu. Britanya'nın şairi Tennyson, meşhur fiyaskoyu eleştirmek için "Hafif Tugayın Yükü"nü (The Charge of the Light Brigade) yazdı. Ayrıca modern hemşirelik de Florence Nightingale ve Mary Seacole ile burada başladı.
Benim öykümün kahramanı, hakikattir!
“Savaşı bando, mızıka ve dalgalanan sancaklar
eşliğinde at oynatan generaller, düzgün
sıralar oluşturup pırıltılı giysiler içinde geçit
yapan askerler olarak değil, gerçek yüzüyle
görüyorsunuz: Kan, acı ve ölüm olarak” (s.11).
Bu yıl içerisinde savaşın yıkıcılığını, doğaya, insan ve toplumlara verdiği zararı Leonid Andreyev’in “
Kızıl Kahkaha”¹