Su aralar tek hissettiğim şey bu galiba
Özgürlüğüme kavuşmak istiyorum. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum- senin tarafından değil, kader tarafından. Hem bu, benim seçmediğim bir kader.
Şu aralar ihtiyacım olan tek şey, beni anladığını bana hissettiren beni azda olsa tanıdığını bildiğini, tanımaya çalıştığını hissettiğim bir insan. Bana inandığını güvendiğini bildiğim, sadece bir insan.
Sol yanımda hiç geçmeyen ağrım sensin. Hiç vazgeçmeyecek misin ? Diye sorardın ya bana hep. Sanırım istesem de, çırpınsam da, kendimi sürekli meşgul edip dursamda unutamayacağım seni. Bi an bile çıkmıyosun aklımdan ne yaparsam yapayım. O ağrı hiç geçmeyecek. Bi gün yine bi şekilde karşılaştığımız o güne dek sürüp gidecek belkide. Belki de bu avuntuyla göçüp gideceğim bu dünyadan. Yine nefes alıp vermelerim zorlaştı şu iki gündür biliyor musun nedendir bilmiyorum. Kendimi sıktıkça çenemde hissettiğim ağrıyı fazlaca hissediyorum bu aralar. Sana yazmaları bile bırakamadım sen okumasanda. Bu profil hep sana ait olarak kalacak. Bi gün hiç sevilmedim dersen gir bu profile baştan sona oku olur mu ? Başından sonuna seninle veya sensiz seni seven bi adamın duygularını döktüğü dijital bi günlük burası. Aynı şehirdeyken burada olmanla avunurdum hep söylemiştim sana da. Artık belki de aynı gökyüzüne bakıyoruzlarla avunuyorum. Özler misin, bi gün yanında olmamı ister misin bilmiyorum ama. Seninle uyuduğum ilk ve tek gece söylediğim gibi. Sağ yumruğunu sıktığında hep orada olacağım (öğrettiğim gibi sıkmayı unutma olur mu)...
Şu aralar hissettiğim tam olarak bu:
"Ben, hem acı çekiyor, hem yaşamıyorum. Denklemin bilinmeyeni benim. Her şeyin başını sonunu kaybedip sonuçta adını bile yitiren bir hayaletim…"
Sayfa 856 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları 29. Basım(2022l
Şu aralar en yoğun hissettiğim duygu..
Yüreğimin tam ortasında büyük bir yorgunluk var. Asla olamadığım kişi beni üzüyor, ondan bana kalan anılardan neye olduğunu anlayamadığım bir özlem kabarıyor. Umutlara ve kesin inançlara çarpıp düştüm, benimle birlikte bütün batan güneşler de düştü.
edebiyatla başbaşayız ve yine edebiyatla başaracağız...
Şu aralar hissettiğim...
Öyle bunaltıyorlar ki beni , bazen kaçıp bir yerlere saklanmak istiyorum.
Mark Twain
Nasılım?
Nefret ettiğim bi şey varsa oda insanların kendimi berbat hissettiğim halde nasıl olduğumu sorup benden "iyiyim" dememi beklemeleridir.Aslında hiçte iyi değilim ben...
Ne zaman bir yola çıksam, bulutlar güneşimi kesti hep. Nasipsiz miyim şu hayatta, neyim anlamadım ki.Bir şey istiyorum, umut ediyorum,
seviyorum, sadece seviyorum, şimdi tamamım,
şimdi her şey tastamam' diyorum yine
önüme bir şey çıkıyor.
Tam doğruluyorum, yine bir şey belimi büküyor; vardır mutlaka bir hayrı diyorum ama yok.
Derdimi anlatmak istedikçe her şey altüst oluyor.Ufacık bir sevinçle nasıl havalara uçup minicik bir düşünceyle kendimi nasıl yerden yere vurduğumu anlatamıyorum.Mahvolmuş hayallerimin külünü toplamaya çalışıyorum bu aralar. Fakat her şey o kadar berbat ki nefes almak bile zor buralarda. Herkesten nasıl kaçmaya çalıştığımı, zaman ve mekandan nasıl koptuğumu, koskoca evrende kendime nasıl yer bulamadığımı anlatacak söz bulamıyorum. İyi bir insan olmak için nasıl tüm ruhumla uğraştığımı ama tüm dünyanın yükünü, suçlarını ve yanlışlarını sırtlanmışçasına her sabah kendimi yataktan çekip çıkardığımı da anlatamıyorum. Kendimi neden hiçbir güzelliğe değer görmediğimi de. Bu buz gibi yalnızlık ve kor
gibi korkuyu tarif edemiyorum.
