Körlük (Saramago)
Öncelikle şunu belirteyim : Kitap incelemesi yapmayacağım. Yazının başlığı her ne kadar aksini iddia etse de boşverin onu. Meselenin odak noktası kitap ve hayal ürünü karakterler yerine dibine kadar gerçek bir insanın hikayesi olacak. (Böyle söyledim diye korkmayın. Realist değil sürrealistim.) Bundan epey zaman önce bir etkinliğe katılmıştım.
öyle böyle bir şeyler
Merhaba,
Kimler var kimler yok tam olarak bilmiyorum ama umarım hepiniz iyisinizdir. Döndüm ben. Daha doğrusu dönmeye çalışıyorum.
Yazıyı yazarken sayısız defa içimdeki ana muhalefet partinin "arkadaş döneceksen dön paylaş işte incelemeni, alıntını kitabını amma edebiyat kastın, neyin reklamını yapıyorsun, ne diye ilgi çekmeye
Nasılım?
Nefret ettiğim bi şey varsa oda insanların kendimi berbat hissettiğim halde nasıl olduğumu sorup benden "iyiyim" dememi beklemeleridir.Aslında hiçte iyi değilim ben...
Ne zaman bir yola çıksam, bulutlar güneşimi kesti hep. Nasipsiz miyim şu hayatta, neyim anlamadım ki.Bir şey istiyorum, umut ediyorum,
seviyorum, sadece seviyorum, şimdi tamamım,
şimdi her şey tastamam' diyorum yine
önüme bir şey çıkıyor.
Tam doğruluyorum, yine bir şey belimi büküyor; vardır mutlaka bir hayrı diyorum ama yok.
Derdimi anlatmak istedikçe her şey altüst oluyor.Ufacık bir sevinçle nasıl havalara uçup minicik bir düşünceyle kendimi nasıl yerden yere vurduğumu anlatamıyorum.Mahvolmuş hayallerimin külünü toplamaya çalışıyorum bu aralar. Fakat her şey o kadar berbat ki nefes almak bile zor buralarda. Herkesten nasıl kaçmaya çalıştığımı, zaman ve mekandan nasıl koptuğumu, koskoca evrende kendime nasıl yer bulamadığımı anlatacak söz bulamıyorum. İyi bir insan olmak için nasıl tüm ruhumla uğraştığımı ama tüm dünyanın yükünü, suçlarını ve yanlışlarını sırtlanmışçasına her sabah kendimi yataktan çekip çıkardığımı da anlatamıyorum. Kendimi neden hiçbir güzelliğe değer görmediğimi de. Bu buz gibi yalnızlık ve kor
gibi korkuyu tarif edemiyorum.
Şu aralar hissettiğim tam olarak bu:
"Ben, hem acı çekiyor, hem yaşamıyorum. Denklemin bilinmeyeni benim. Her şeyin başını sonunu kaybedip sonuçta adını bile yitiren bir hayaletim…"
Sayfa 856 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları 29. Basım(2022l
edebiyatla başbaşayız ve yine edebiyatla başaracağız...
Yakup Kuyu'nun Hayatı -4-
Aşağıya doğru koşuyorum. Sırtım terliyor ve ben bunu hissediyorum. Hissettiğim başka şeyler de var. Mesela bu sabah kalktığımda damağımda dibek kahvesi tadı vardı. Halbuki dün çok istememe rağmen Rüknettin'le beraber kahve içme fırsatını bulamamıştık. Sabahtan akşama kadar taş taşıdık. Şaka yapmıyorum, yevmiyesi yüzyirmibeş liraya Hüsamettin
bi aralar deli gibi konuştuğumuz insanlara şimdi bi alo bile diyememek...
Ona telefon edemediğim için ilk defa bir acı hissettim. Hissettiğim, tıpkı pişmanlık gibi içeriden gelen yakıcı bir şeydi.
Şu anda ne yapıyordu acaba?
Şu aralar kendime fazla şiir yüklemesi yaptığım için gördüğüm ve hissettiğim dünya daha duygusal... Ve sorunlar mütemadiyen çözümlenebilir.
Su aralar tek hissettiğim şey bu galiba
Özgürlüğüme kavuşmak istiyorum. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum- senin tarafından değil, kader tarafından. Hem bu, benim seçmediğim bir kader.
Bıktım çevremdeki bencil insanlardan.Kimsenin olmasını istediği gibi değilim ki ben.Kimsenin hayalini yaşatmak için de saymıyorum zamanı.Sınırlarım dışında bir dünyam var kimsenin giremediği,bambaşka baktığım inandığım kendimi iyi hissettiğim
Karışmayın,
Dokunmayın,
Kırmayın...
Beni bana bırakın.Şu aralar KENDİMİ ARALAMAYA ÇOK İHTİYACIM VAR!
N.Ş.