9. HARİCİYE KOĞUŞU, Peyami Safa
Hayatın Uğraşmayıp Başından Savdığı İnsanların Romanı:
Dokuzuncu Hariciye Koğuşu
Fyodor Dostoyevski 'nin 
Yeraltından Notlar 'ı varsa 
Peyami Safa 'nın da ''Bodrum Katından Notları'' var . . .
Gaz lambasını yakıp merdivenlerden yavaş yavaş ''Bodrum Katı''na doğru inelim . . .
Bu roman, sadece 15 yaşındaki hasta bir gencin hastane
İnsanın çalışmadan, ter dökmeden elde ettiği iki şey vardır. Bunların ilki, herhangi bir talih oyunundan gelen para, ikincisiyse bir ülkede uzun süre kalınca farkında olmadan öğrendiği ve
ister istemez konuşmaya başladığı o toprağın lisanı.
Neyle Ölçüyor İnsan Kendi Gücünü?
Uğradığımız yenilgilerle zayıflıklarımız yüzünden nerede başarısız olmuşsak orada kendimizi aşağı görür, utanırız. Oysa güçlü olduğumuz noktalarda aşağıladığımız şey kendi yenilgimizdir, utanç duyduğumuz şey de talihsizliğimiz. Zafer ve talihle mi ölçüyoruz gücümüzü? En köklü zayıflıklarımızı, hiçbir şeyin zafer ve talih kadar kolayca açığa çıkaramadığını bilmeyen var mı? Bir mücadelede ya da aşkta kazanılan bir zaferden sonra, zayıflığından dolayı şaşkınca ve ürperircesi ne sevinerek içinden "Bu ben miyim? Ben ki en zayıfıyım, bütün bunlar bana mı?" sorusunun geçtiğini hissetmeyen var mıdır? Ayağa kalkmanın bütün hilelerini öğrendiğimiz ve utançtan yüzümüzün kıpkırmızı kesildiği yenilgilerse başka. Şöhret, alkol, para ya da aşkla, gücü hangi alanda olursa olsun, insan orada ne doğru dürüst davranmasını bilir, ne onur tanır ne rezil olma korkusu. En bezirgan yahudi bile müşterisi önünde Casanova'nın Charpillion'a karşı davrandığı kadar küstah hareket edemez. Bu tür insanlar kendi güçleri çerçevesinde idare ederler ortalığı. Ama asıl fecaat güçlü olmanın bedelindedir. Bir sarnıcın içinde oturup yaşamaya çalışmak. İçinde yaşarsak budalayızdır, bize yaklaşan olmaz, çukurlara yuvarlanır, ne kadar engel varsa hepsine takılır kalırız, pislikleri eşeleyip durur toprağı da rezil ederiz. Ama pisliğe ancak böylesine bulaşmışken artık yenilmeyiz.
Sayfa 43 - Belge Yay.Kitabı okudu
Eğer insanı
harama gitmekten alıkoyan
bir inanç mevcut değilse
onu durduracak hiçbir kuvvet de yoktur.
O zaman o kişi
faiz, kumar, hırsızlık, şans, talih oyunları ve
aklınıza gelecek bütün para ya da
itibar kazandıran yolları meşru sayacaktır.
Nitekim para kazandıkça
halk içinde itibarı artanlar,
işlerini kolaylıkla yaptıranlar,
artık paraya tapmaya ve
parayı insanın önüne geçirmeye başlar.
Arkadaşlıkları, ilişki biçimi, yaşam tarzı ve
iş yaptırma şekli paranın albenili rengine bürünmüştür. Artık sadece paranın sesi duyulur;
her şey parayla alınır ve satılır hale gelir.
İnsanın çalışmadan ter dökmeden elde ettiği iki şey vardır. Bunların ilki, herhangi bir talih oyununundan gelen para, ikincisi ise bir ülkede uzun süre kalınca farkında olmadan öğrendiği ve ister istemez konuşmaya başladığı o toprağın lisan.
FARKINDAMISIN
Beşerin temeli, bir küçük cenin,
Can vermeye, gücü yetmez kimsenin,
Kâinat denilen, dev değirmenin,
Suyu nerden gelir, farkında mısın?
Yıldızlar, bir adım yolundan şaşmaz.
Dağlar haddin bilir, denizler taşmaz.
Karıncanın yükü, boyunu aşmaz.
Bunca dengelerin, farkında mısın?
Bu dünya; uzunca bir yolun başı.
O mezar dediğin, bir
Īnsanın çalışmadan,ter dökmeden elde ettiği iki şey vardır.Bunların ilki bir talih oyunundan gelen para ikincisiyse bir ülkede uzun süre kalınca farkında olmadan öğrendiği ve ister istemez konuşmaya başladığı o toprağın lisanı .
Kumar; Arapça kökenli “kimâr” kelimesinden gelmekte olup Türk Dil Kurumu sözlüğünde “ortaya para koyarak oynanan talih oyunu” olarak tanımlanır. Misalli Büyük Türkçe sözlüğünde, “para karşılığı ve para kazanmak için oynanan oyun” olarak ifade edilmiştir.Türk Hukuk Lügatinde ise, “kazanç kastiyle icra kılınan kâr ve zarar, baht ve talihe bağlı bulunan oyunlardır” şeklinde belirtilmiştir. Geniş manada kumar; “şans ve becerinin birlikte veya tek başına söz konusu olduğu bir olay yahut yarışmanın ya da belirsiz bir olayın sonucu üzerine bahse tutuşma ve bu yolla kazanç elde etme” anlamını da taşımaktadır. Çalışmada kullanılan arşiv belgelerinde Osmanlı hükümetlerinin kumarı, sosyal, ekonomik ve ahlaki bir sorun olarak gördüğü tespit edilmiştir. Yazışmalarda devlet adamları suç sayılan kumara bulaşanların ahlakî ve dinî bakımdan da zaafa uğradığını sıklıkla ifade etmiş, kumarın önlenmesi ve kumar suçu işleyenlerin cezalandırılması için de yasal düzenlemeler yapmışlardır. Bu anlamda öncelikli olarak 1851 ve 1858 tarihli Ceza Kanununa kumarın suç olduğuna ilişkin esaslar konulmuştur. Yine 1869 Askerî Ceza Kanunnâmesinde kumar oynayan askerlere verilecek cezalar belirlenmiş ve 17 Ağustos 1907 tarihli Polis Nizamnâmesinde de kolluk kuvvetinin kumarla ilgili alması gereken önlemler hakkında hükümler yer almıştır.