Yapacaklarımdan korktuğum için beni sürekli izleyeni öldürdüm.Görmesin yeryüzündeki en insanlıkdışı insanı diye.Her şeyi bileni öldürüp yalnız kaldım.Tüfek patladı.Bulutlar hareketlendi.Gözler şekilsizleşti.Surat yok oldu.Ve Tanrı'nın kanı aktı.Üç gün yağmur yağdı.Ben,benim hayatımı bileni yok ettim.Geriye kaldı milyarlarca Tanrı!Diğer insanlar varlıklarını farketmeden ölecekler ya da izleyenleriyle göz göze gelip onunla ya da onsuz yaşamaya karar verecekler.
Artık kimse bilmiyor beni.İzlemiyor yaptıklarımı.Hiçbir Tanrı'nın ilgi alanına girmiyorum.İlginç değilim hiçbir güç için.Kurtluşu olmayan bir ruh gibi.Freni patlamış bir kamyon gibi!Hiç ilginç değil.Yapacak bir şey yok önümden çekilmek dışında.
William Bennett “Hakikat” adlı makalesinde, 
Friedrich Nietzsche ’nin bu meşhur bildirisine şöyle yanıt verir: “Elbette ki ortaya çıkan Nietzsche’nin ölü olduğuydu, böylece Tanrı kalmış oldu.”
dusunbil.com/friedrich-nietz...
İlahi çürümenin kokusunu almıyor muyuz? – Tanrıların çürük kokusu bile olsa! Tanrı öldü! Geriye Onun ölüsü kaldı! Tanrıyı biz öldürdük!
dusunbil.com/friedrich-nietz...
Klasik düşüncede özne bir anlamda töz ile aynı manada kullanırlarken özcü yapısıyla metafiziksel bir karakter arz etmektedir. Töz yani varolmak için kendinden başka bir şeye ihtiyaç duymayan ilk neden/ilke ya da temel, Antik Yunan düşüncesinde zaman zaman Tanrı ile özdeş sayılırken, özellikle Kartezyen felsefe ile birlikte bu töz düşüncesi özneye atfen kullanıma sokulur. Dolayısıyla varolan şeylerin hakikatinin zemini aşkın bir referans değil öznenin bilincidir.145
Modern düşüncenin öznesi, kendini doğadan ve diğer başka şeylerden soyutlamak yoluyla merkezi bir konum elde etmiştir. Dolayısıyla bu haliyle “gerçeklik, kendisini her şeyin önünde duran olarak kavrayan Descartes’ın ‘özne’si tarafından öne-konulan-şey olup çıkmıştı. Ve böylece Yeni çağın başlarından itibaren insan özne oldu; o kendi önüne koyduğu her şeyin kendinin-bilincine sahip şekillendiricisi ve garantörü haline geldi.”146
Sayfa 93Kitabı okuyor
Biliyorsun
Önce tanrı insanı yarattı
Sonra insan sevgiyi
Ne yapsak boş
Ne kadar çabalasak faydasız
Geriye dönemeyiz.
Olanlar oldu iş işten geçti
Çamurumuza sevgi katılmış bir kere
Hıristiyanlığın Tek'i Biricik kabul edememesi, onu sadece bağımlı bir kişi olarak görmesi ve aslında bir toplumsal teori olmaktan ileri gidememesi, yani hem insanın Tanrı'yla, hem de insanın insanla beraber yaşamasını konu edinen bir öğreti olması sonucu "Kendi olan" her şeye kötü gözle bakılır oldu, örneğin kendi çıkarını gözetmek, kendi bildiğinde diretmek, kendi iradesiyle hareket etmek, Kendi-olmak, kendini sevmek, vb. Hıristiyanlığın genel bakış açısı, aslında dürüstlük içeren sözcüklere zaman içinde "namussuzluk içeren sözcükler" damgasını basmıştır. Bunları gene eski saygınlığına kavuşturmak yerinde olmaz mı? Örneğin [günümüz Almancasında aşağılama, hakaret, utanç verici durum, ayıp anlamına gelen] Schimpf sözcüğü eskiden şaka (scherz) anlamına gelirdi, ama ciddiyete önem veren Hıristiyanlık, şakadan anlamaz ve hoşça vakit geçirmeyi ahlaksızlık sayardı. Aynı şekilde [günümüz Almancasında arsız, yüzsüz, küstah anlamında kullanılan] frech sözcüğü, eskiden yürekli, cesur, atılgan anlamında kullanılırdı. [Günümüzde günah, suç, cürüm yerine kullanılan] frevel sözcüğü eskiden cesurca davranış, gözünü budaktan sakınmama anlamını taşırdı. Vernunft (akıl) sözcüğüne de uzun süre yan gözle bakıldığı pekala bilinmektedir. Sözcükler zihniyete göre anlam değişikliğine uğramıştır.
Sayfa 211Kitabı okuyor
Nietzsche "Tanrı öldü" diye haykırdığı zaman Avrupalı gülümsemişti.
Tanrı'nın çoktan öldüğünü Zerdüşt yazarın- dan başka duymayan kalmış mıydı ki? Hıristiyanlığın Tanrı'sı dünya işlerine karışmıyordu, bir mavera yöneticisiydi sadece.
Avrupa Demokrit'lerden beri tanrıların insanları terk ettiğine inanır.
İsa'nın tahtında Rönesans'tan bu yana Promete vardır.
Tanrı, Ingiltere hükümdarı gibi, dekoratif bir varlık, bir remiz veya bir hatıradır. Insan münasebetlerini akıl düzenler.
İslâm ezeli hakikate, yani vahye teslimiyettir. Akıl, ilâhî iradeyi anlamak ve anlatmak için bir vasıta. İslâmiyet en yırtıcı kavimleri, en rahim, en âdil cengåverler payesine yükseltmiş. Kurdu kuzulaştırmış. Allah korkusuna dayanan bir medeniyet Allah korkusu kalmayınca bedeviyetlerin en sefili olmaz mı?
Sayfa 359Kitabı okudu
Bursa' da Zaman
Bursa şirin ilçesi İznik
İmparator Constantinus'un da katıldığı toplantıda iki önemli görüş tartışılır. İskenderiyeli din adamı Arius'un görüşü Hz. İsa'nın sadece bir insan olduğu ve tanrıdan dünyaya gelmediğidir." Kısa sürede taraftar toplayan bu teze, Piskoposlar karşı çıkmıştır.
Hıristiyan dünyasınca bugün de savunulan "Hz. İsa'nın Tanrı' nın oğlu olduğu" tezi uzun tartışmalardan sonra kabul görmüştür.Hıristiyanlıkla ilgili yortu günleri ve Nikaia Kanunları adı ile bilinen 20 maddelik metin bu Konsülden sonra kabul edilmiştir.787 yılında İznik Ayasofya'sında VII. Konsül toplandı. İmparatoriçe İrene'nin önderliği ile resim ve heykel üzerindeki yasaklar kaldırıldı.İznik, Selçukluların da ,Bizanslıların da başkenti olmuştur.
1331 yılında Osmanlı orduları tarafından ele geçirilen İznik, Osmanlı dönemiyle birlikte canlanmaya başladı. Osmanlı idaresinde İznik, sanat, ticaret ve kültür merkezi oldu. Orhan Gazi Medresesinde birçok ünlü ders verdi. Davud-u Kayseri, Ebul Fadıl Musa, Eşrefoğlu Abdullah Rumi gibi ünlü tasavvuflar İznik'te yaşadı ve eserler verdi. Osmanlı döneminin ilk cami, medresesi ve imareti İznik'te inşa edildi.
XIV ve XV. yüzyıllarda XVI. yüzyılda İznik bir sanat merkezi olmuş, dünyaca ünlü çini ve seramikler burada üretilmiştir. İznik, Hellenistik çağdan kalma ızgara planlı kent yerleşimi, Roma, Bizans ve Osmanlı döneminden kalan anıtsal yapıları ile tarihi kent dokusunu bütün canlılığıyla korumaktadır
Olanlar oldu Tanrı'm
Bütün bu olanların ağırlığından beni kolla!
Sayfa 15Kitabı okuyor
Müvekkilim memleketine, babasına gelince neyle karşılaşmıştı? Müvekkilimi niçin duygusuz, bencil, canavar şeklinde göstermeli. , niçin? Kabına sığmaz, vahşi, taşkın bir insandır; bunlar için burada yargılıyoruz onu. Fakat bu hallerinden kim sorumlu; temeli iyi, kadirbilir, duygulu olduğu halde böyle manasız bir terbiye görmesinde kim suçlu? Yol göstereni, eğitimiyle ilgilenen, küçükken biraz olsun onu seven var mıydı? Müvekkilim Tanrı himayesinde, yabani bir hayvan gibi büyümüştü. Uzun bir ayrılıktan sonra babasını özlemişti belki; çocukluğunu hayal meyal hatırlarken belki binlerce defa o zamandan kalma çirkin hatıraları kovalamış, babasını haklı görmek, boynuna atılmak istemişti. Ne oldu sonunda? Eve döner dönmez Sinsi alaylarla, şüphelerle, miras yüzünden didişmelerle karşılaştı.
Sayfa 984Kitabı okudu
Dokuzlama “Seni boşuna mı seviyorum sanıyorsun?”
Seni boşuna mı seviyorum sanıyorsun? Biz, ''Kâlûbelâ''da beraber değil miydik? Ben o günü hatırlayamıyorum. Sen de hatırlayamazsın. Ama, mutlaka yanyana idik. Tanrı buyruğuna beraber baş eğmedik mi? Evet demedik mi? Çünkü sensiz eksik oluyorum. Yarım oluyorum. Biz, birbirimize ''Kâlû belâ''da
Bazen düşünüyorum da, aşk varlığımızın doğum sancısı değil mi?
Agına düşürdügü biz sefil yaratıklar, ya acılar içinde tükenecegiz, ya da insana olan aşkımızı Tanrı'ya yöneltecegiz.
Az kişiye nasip olmuş bir yeniden doğuş bu.
Böyle dogmak isterdim, çünkü aşkım ölümüm oldu benim.
Şairlik taslamıyorum.
. MELEKLER KATI
. Boy aynasında bir süre kendini süzdü. Aynaya yaklaşıp ; sol kaşını ince bir çizgiyle ikiye bölerek yukarı doğru uzanan kaza izini parmaklarıyla takip ettikten sonra ; aynadaki kişinin gözlerine baktı ve şöyle dedi:
—Yaââ Cem Bey, sen planlar yaparken Tanrı gülüyormuş!
. Gizli bir sevinç dudağının kıvrımında gülümseme oldu, devam etti:
—Hadi bakalım !
Melekler Katı
Mayıs ayı kitap okuma listenizde hâlâ yoksa ! Hemen Sipariş Vermek İçin :
dr.com.tr/Kitap/Melekler-...