"Bugün oturdum ölümü düşündüm
Bir darağacında ya da yolda yürürken
Bugün oturdum ölümü düşündüm
Yirmi yaşında ve hayat bu kadar güzelken..."
Demiş ya şair,
Ölüm düşünülür olmadık zamanlarda gelir akla, misal gülüyorsundur bir anda yarım kalır gülüşün, bazen de ağlarken çıkagelir önce biraz durur sonra biraz da bu düşünceyle ağlarsın. Kendin öleceğin için değil sevdiğin insanların öleceği için, eksikliğini her zaman hissedeceğin insanlar için düşünür ağlarsın.
Yok oluş olmaz bazen ölüm, bilirsin, bir yerlerde bir zamanlar sevdiğin yaşıyordur fakat ölmüştür, yüreğinde ölmüştür sevgisizlikten ölmüştür. Bu ölüm daha zor değil mi?
Ölüm sebebi sevgisizlik...
Zor akla gelmesi, yazması bile zor. Fakat buna ihtiyacı oluyor insanın ya sevdikçe kendin öleceksin ya da sevgisizlikle karşındakini öldüreceksin. Hele bir de zorlanırsa insan, karşısındakini öldürmeye daha yatkın oluyor tabi kendisi de tüm bunları yaparken ölmekten beter oluyor.
O ölüyor kurtuluyor, ya geride kalan?
Söyle bana hindiba
Kartallar uçar mı bir harâbeden
Köprülerden benim yârim geçer mi
Sen neden bu kadar güzelsin, bilmem
Taşırsın yeryüzüne ebedî tohumları
Ben ise kuruyacak bir suyun mahkûmuyum
Avuçlayıp öpüyorum kumları
Bir karadelikten bakarken hayat
Meydan okuyanlar kim bu serâba
Nurullah Genç
Ne de olsa hayat, yarım kalan bir...
Sayfa 153Kitabı okudu
HAYAT...BÖYLE...
Sigaranın koyu dumanına,kadehin dibinde yarım kalmış kırmızı şarabın masumluğuna inanan biri oldum işte...Biliyorum bunların bir an olsun kendimi avutmak,kandırmak olduğunu...Görüş mesafesi çok az ileriyi görebilmem imkansız...Dünyaya puslu,silik bir şekilde bakmak...Ama seviyorum ben böyle yaşamayı,her şeyi limit ötesi harcamayı...Günlük yaşamalı bu hayatta,süt gibi...
Aşk yarım nefret yarım hayat yarım
Bir yanım kaçar gibi kovalar bir yanım
Hayat sanki sadece gözlerimin eriştiği yerlerden, içinde yaşadığım zamandan ibaretti. Sanki dünyada, beni işime götüren tozlu veya çamurlu yoldan, kerpiç duvarlardan ve ne söylediklerini yarım saat sonra bile hatırlamaya imkan olmayan birkaç iyi kalpli arkadaştan başka bir şey mevcut değildi.
İkimiz de aynı şehirdeyiz ve birbirimize varmamız için yarım saatten daha az bir zaman yeter. Buna rağmen o orada ben buradayım. Neden? Sebep yok… Ben burada ne yapıyorum? Kendimi ve etrafımdakileri sıkmaktan başka ne işim var? Onun da orada pek lüzumlu şeylerle uğraşmadığı muhakkak. Böyle bir günde oturup piyanoya çalışacak değil ya… Dünyada şimdi onunla yan yana bulunmamız kadar mantıksız ve lüzumsuz ne vardır acaba? Hayat bir tesadüfler silsilesi imiş, ala! Fakat tesadüfün de kendine göre bir mantığı olmalı değil mi ya?
Çok gözlerin vardı senin
İçlerinde binlerce mektup olan
Anemon gözlerin
Öncesi de çok uzundu zaten
Binlerce hayat sığardı bazen
Bazense binlerce cadı uyanır
Binlerce vadiden üzerime gelirdi
Gözlerinden önce her cadı
Bir defa öldürmüştü beni
Yarım kalmıştım her birinde
Diğer yanım inanmıyordu sana
Çok yalan söylediler sonra
Her ayrılığın farklı bir tadı vardı
Her zehrin farklı bir tadılışı
Her cadının ayrı bir öpüşü vardı
Ve ben her yalanda bir santim daha azalır
Her santimde bir gram daha zehirlenirdim
Son mektup yazıldığında
Son cadı öldürmekten sıkıldığında
Son yalan bittiğinde
Gözlerin de gitti benden
Başka bir şey olmadı bu yıl
Bitmiştim zaten gittiğinde
Yarım kalan kitaplarımı bitirsem düzelir miydi her şey?
Doğa ne kadar cömerse, hayat o kadar bencilmiş evlatlarına karşı... Bolluk içinde aç, varlık içinde yoksul, denizler ortasında susuz yaşar olmuşlar.
Sayfa 24
