sen benim hiçbir şeyimsin
yazdıklarımdan çok daha az
hiç kimse misin bilmem ki nesin
lüzumundan fazla beyaz...
Bu uygulamayı hiç anlamadım. "s*çmaya gidiyorum," gibi bir ileti görmüştüm vakti zamanında ve kaç tane kişi beğenmişti. Osya ben alıntı veya kendi yazdıklarımdan paylaşıyorum, gram önemsenmiyor. Sorun ne kadar popüler olacağı veya beğeni sayısı değil. Sadece boş şeylere verdiğiniz değerin azıcığını kendini geliştirmek isteyen, bir şeyler yazan, bunları paylaşan kimselere verseniz...
Acı Kayıp
Bir köprünün üzerinde duruyorum ve hiç bir yere ait değilim.
Biliyorsunuz;
Yine sırılsıklam karışığım!
Ve oturmuş radyoda Ahmet Kaya dinliyorum. "Akşam olur mektuplar hasretlik söyler Zagrep radyosunda lili marlen türküsü...."
Ve ölüm volta atıyor sağımda, solumda...
Yazdıklarımdan otlanıyor hain zaman! Ömrüme yumuluyor kan içen bir vampir gibi, ansızın.
Sözleri kağıtlara dökmek tek istediğim.
Ne parada gözüm var, ne şöhrette;
Bu sözleri yazmak istiyorum, ölüm bir nefes kadar ötemde!
Benimsin nasıl olsa, diyor ölüm.
Ölüm benim her zaman hayır duamı almıştır.
Gerçekler ortadayken birkaç satır yazmak bile çok fazla umutsuzluk, tatminsizlik ve birçok benim yerimde olanlar için hayal kırıklığı gerektirir.
Bu durum herkese göre değildir.
Yazmak!
Hatta yazdıktan sonra yazdıklarını okumadan yakmak bile.
Vaat edilen her özgürlük endişeli ve kısıtlıdır.
Kâinattan bir alıntı ise yaşadığım hayat, ölüm evden çıkmıştır ve bir daha asla kendisinden haber alınmamıştır aziz okuyucu, bu bir hüzünlü ölüm uykusudur tekrardan;
Eyvallah...
Evvelallah...
Saygılarımla...
Alıntı ama kendi yazdıklarımdan.
10 yıl önce doğum günümde mezarlıktaydım. Kardeşimi verdim toprağa. 10 yıl sonra Şubat geliyor ve hala korkuyorum. Bu sefer annemi vermekten korkuyorum. Lanetli bir ay sanki sevdiklerimi almaya yeminli. Şu dünyada kaç kişi doğum gününden korkar ki? Yine korkarak soruyorum. 10 yıl sonra kim sıradaki?
Yazmaktan alıkoyamıyorum kendimi,
üstelik hissettiklerim yazdıklarımdan çok daha güçlü..
