Kalabalık bir yalnızlık benimki..
Şimdi bir dönemeçte,
Yaşamın diyezinde
Ölümün bemolündeyim..
Sevdiğim şarkıyı çalıyor
Başucumda bir kemancı,
Adını hasret koydum, yokluğun acı..
Sen düştükçe aklıma,
Kopar içimde bir izdiham
Sabahlar olmaz,
Yırtılır denizlerim kimi zaman..
Ritmi düzensiz ruhuma
Güneş sandım mum ışığını,
Ne zaman nefes alacak gibi olsam
Boğuluyorum sensizliğin kıyılarında..
Kırık döküğüm gel
Tut ellerimden beni toparla..
Yokluğun hatırlattı yine varlığını..
20.04.2022
icequeen
gözleri aşkın ve ayrılığın anayurduydu. buğusunu güzel sözlerin emdiği uzun bir günbatımıydı ağzı. bu yüzden bir sızıydı herkesin içinde. başını kaldıran da eğen de aynı umutsuz uzaklıkla dururdu. gülüşü, dağılmış orduları önce toparlar, sonra yeni bir yenilgiye sürerdi. ben, kalbim ağzıma kadar büyümüş, köküne su yürüyen ağaç yaprakları gibi
Sayfa 100 - Kırmızı Kedi Yayınevi / 19. Basım
Tek bir soru. Sadece bir tane. Kayra sordu:
“Nasılsın?”
Bacaklarını iki kişilik salıncağa uzatıp sağ kolunu sırtını dayadığı demire yaslayıp sol kolunu da salıncağın kenarına koydu. Birkaç saniye çevreyi seyretti. Ve başladı konuşmaya.
“Seni Kinyas en son Fransa’da görmüştüm. Paris’te. Ama Kayra, seni en son ne zaman gördüğümü
Sayfa 221Kitabı okudu
ÇİZİM :)
Ben ağacın resmini çizdim.
Hiç kimse için..
Daha ne yapraklarını yapıştırdım.
Ne de adını koydum
Yemişlerinin..
Onu
Bir anlama yakıştırdım.
Adınıza büyüyor belleğimde ağaç.
Başka ağaçlar doğuruyor;
Büyümeyi bölüşüyorlar gölgelerinde...
Dal-dal, yaprak-yaprak öpüşüyorlar..
Çizmez olaydım, bizi soruyorlar..
Dönüp bizlere bakıyorum:
Dövüşüyorlar.
YKYKitabı okudu
Bir ağacın resmini çizdim.
Daha ne yapraklarını yapıştırdım.
Ne de adını koydum.
Alp.
Seni Kinyas en son Fransa'da görmüştüm. Paris'te. ama Kayra, seni en son ne zaman gördüğümü hatırlamıyorum. Neyse, önemli değil. Çok zaman geçti sonuçta görüşmeyeli. Paris'ten ayrılmamı biliyorsunuz herhalde. Zaten çok fazla anlatılacak bir tarafı da yok. Neden bana verdiklerini hala anlayamadığım o bursla, şu an ismini yanlışlık yapmamak için
Sayfa 219 - Doğan Kitap, 52. baskı, 2016Kitabı okudu
Ben ağacın resmini çizdim.
Hiç kimse için..
Daha ne yapraklarını yapıştırdım.
Ne de adını koydum
Yemişlerinin..
Onu
Bir anlama yakıştırdım.
Adınıza büyüyor belleğimde ağaç.
Başka ağaçlar doğuruyor;
Büyümeyi bölüşüyorlar gölgelerinde..
Dal-dal, yaprak-yaprak öpüşüyorlar..
Çizmez olaydım, bizi soruyorlar..
Dönüp bizlere bakıyorum:
Dövüşüyorlar.
Başlık da Tam Bizlik.
Adını son zamanlarda sıklıkla duyduğum bu kitabı, benim için çok değerli birinin hediye etmesi üzerine okudum. Hediye kitapların değeri bir başka oluyor, bilirsiniz. Başlarken bir teşekkür etmesem olmaz. 
Ayşenur
Kitabımız oldukça ince, tek seferde okunabilen bir eser. Fakat içeriği o kadar dolu ki, hayatın acı gerçeklerini bir çırpıda
Seni bırakıp bir köşede
Öylece gitmek istiyorum
Hem de nereye gittiğimi bilmeden
Ve sensizliği seçiyorum
Hiçbir şıkkı görmeden
