Kendi hayatı üzerinde kontrol sahibi olmak yerine partneri üzerinde kontrol ihtiyacı olan birini düşünün. Sabah kalkar kalkmaz partnerinin diş macununun kapağını kapatıp kapatmadığını kontrol eden biri mesela. "Hayatım, niye hep diş macununun kapağını açık bırakıyorsun?" diye sorarken aslında içinden "Benim evimde her şey düzenli olacak!" diye bağıran gizli bir diktatör yatar. Bu kişi için her şeyin yerli yerinde olması gerekir. Eğer partneri bir gün çoraplarını yanlış çekmeceye koyarsa, bu küçük olay dünya savaşına sebep olabilir. Evlilikte böyle bir kontrol manyağına sahip olmak, her gün Survivor adasında yaşamak gibidir. Heyecan, aksiyon, adrenalin! Tabii ki partnerinizin sabrı taşana kadar...
Aşağılanmaları ve yaralanmaları en iyi şekilde hatırlarız: Olası tehditlere karsı salgıladıgımız adrenalin, bu olayları zihnimize kazımamıza yardım eder. Görüşlerin içeriği silinmeye başlada da , bir kişiye karşı hissettiğimiz olumsuz duygu varlıgını sürdürür. Ne kadar cok adrenalin salgılarsanız anınız o kadar kesin olacaktır. Ancak bu belli noktaya kadar doğrudur. Dehşetle karşı karşıya kalındığında- özellikle 'kaçınılmaz bir şok'un yarattıgı dehset- bu sistem ele geçirilir ve yıkılır.
Bir kibir her zaman başka kibirleri tetikler, ısrarla onların saldırganlığını besler. Kuşkusuz kısa süre sonra bunlar kendilerini yoğun bir kavganın ortasında bulurlar. Ama bunların en sevdiği şey de kavgadır; çünkü bunların kan kimyası en çok kavga sırasında kendileri gibi hissetmelerini sağlar. Adrenalin bağımlılıklarına "haklı öfke " olarak bahane bulurlar ve nihayet Yunus peygamber gibi öfkeli olmakla iyi ettiklerine dair sarsılmaz bir inançları vardır.
Tabii bir şeylere dokunduğunu önce kendi içinde sezmenin, binbir işarete bakarak hissetmenin, o heyecanın bir uyarıcılığı var, bir çeşit adrenalin, çünkü bilinç düzeyine çıkmadan çok önce beden her şeyi biliyor.
