SANAT ADAMI ATSIZ
RUHLARA İŞLEYEN ŞİİR.
Atsız'ın sanat hayatı şiirle başlar. Biz de onun şiiriyle başlayalım.
Ödleklik insanın en güçlü baş düşmanıdır. Pişman olmaya cesaret etmekten bile alıkoyar, onu bile bastırır, öylesine güçlüdür tüm eylemleri kemiren bu doymaz canavar. Yarattığı illüzyonlarla kişiyi en iyisinin kendisi olduğuna ikna eder. En küçük bir tesadüfi anarşist harekete ağır yaptırımlarda bulunur; mahpus kişi kurtarılmayı bile umamaz.
Bu illeti yenmek her insan evladının kendine karşı bir hayat borcu ve bir ölüm/kalım meselesidir.
Ölüm bir yönü ile daha kolaydı ama ölüm korkusu ile yaşamak daha ağır bir imtihandı.
Bu kadarı da yeter. Şu iki üç parça eşya kayboldu diye dert yanacak kimse yoktur herhalde, değil mi? Ölen adamın bunlara ihtiyacı olmaz."
"Olmaz tabii," dedi Mrs. Dilber gülerek.
"Öldükten sonra bu eşyaları elinde tutmak istiyorduysa," diye devam etti kadın, "yaşarken herkes gibi yaşasaydı, kart pinti. Öyle olsa ölüm kapısına dayandığında yanı başında biri olur, son nefesini yapayalnız yatağında vermezdi." "Çok doğru söyledin," dedi Mrs. Dilber. "Ne ekersen
onu biçersin."
"Keşke daha ağır bir cezası olsa yaptıklarının," diye karşılık verdi kadın. "Başka şeyleri de elime geçirebilseydim cezası daha ağır olurdu, emin olun. Hadi Joe aç şu bohçayı da değeri nedir görelim bakalım. Açık açık konuş. Eşyaları ilk gösteren olmaktan korkum yok, onların görmesini de umursamıyorum. Burada karşılaşmadan önce hepimiz çıkarımızı düşünüyorduk zaten. Günah değil ya bu. Aç bohçayı Joe."
Sayfa 70Kitabı okudu
koç salih
ey can hümâsı, bize bu ruzigârdan
bir sayfa okur musun?
sen umuda bak ve onu güzel eyle
ey tanyerini kızıl bir harmaniyeyle
boydanboya örten uzun bedevî
bize altın lengerlerde ölüm sun
sonra bir dudağı yerde
Şen Bilim
Bu boğucu, iç karartia havanın, yaşamın avuntusu çiydir.
Şair, kendinin ar- dındadır, kendine varamamanın, kendine yalan söylemek zo runda oluşunun acısıyla, kendinin, kendisiyle aradığı hakikatin ardındadır. Hakikatin ardında, onunla sevişmek, onunla evlen- mek için. Ulaşamayacağını bile bile arayan: Delidir şair. Işıltılı. parlak, renkli
Merhaba kitap sever dostlar. Bugün sizlere @kafkayayinevi den çıkan #ölüleridefnetmek kitabı ile geldim. Latin Amerika'nın cesur sesi Karina Sainz Borgo'nun dokunaklı, heyecan verici ilk romanı, bildiğimiz dünyanın ne kadar çabuk parçalanabileceğinin tüyler ürpertici bir hatırlatıcısı.
Adelaida'nın annesinin cenazesi karşılıyor bizi ilk sayfalarda. Cenazeden sonra yaşarken ölmüş bir vaziyette araca binmek için giderken birinin ona mezarlıklarda ki soygundan bahsetmesi ile ürperdi ve korkuyla annesinin mezarına baktı. Ve ağlamaya başladı. Annesi ve kendisi için. Artık tek kişilik bir aileydi.
Parçalanmış hayatını parçalanmış bir dünya da tek başına yaşamak zorundaydı. Her sokakta, her evde ölüm vardı.
Şehre ölü yağıyordu. Aynen öyle, metafor olmaksızın, her yere ölü yağıyordu. Peki Adelaida içinde bulunduğu şartlarda ne kadar ileri gidebilecekti?
Kitap Venezüela'nın devrim ve darbe döneminde halkın yaşamış olduğu ağır şartları anlatıyor. Dünyanın ne kadar çabuk parçalanabileceğini, insanların acımasızlığını okurken ruh haliniz de büyük dalgalanmalar yaşatıyor. Kime yerde nefes almakta zorlanırken kini yerde kalbinizin ağrıdığını hissediyorsunuz.
Dili biraz ağır olsa da içinde azıcık kasvetli bir hava olsa da vazgeçmeden devam edin derim. Son zamanların en iyi kitabını kesinlikle okumalısınız.
Kitapla ve sevgiyle kalın.
Ölüleri Defnetmek 
Karina Sainz Borgo
Ağır bir ölüm kokusu sarmıştı düşüncelerini,
Yarının karanlığını toplamıştı gözlerine
Yüreği dar, nefesi kesilmişti..
Gözümün görüyor olduğuna kanaat getirdiğimde ilk kez dehşete kapıldım. Binanın tamamen çöktüğüne ve diri diri gömüldüğüme şüphem yoktu. Üstelik diri diri gömülmek hayal kırıklığı yaratan ve insana kendini zayıf hissettiren bir ölüm şekliydi. Ne olursa olsun elimden geleni yapmaya çalışarak parçalanan eşyaların altında ağır bir şekilde ölüm kalım mücadelesine devam ettim.
Sayfa 15 - Ithaki YayınlarıKitabı okudu
Türkiye'ye dayatılan ölüm fermanın ilk adı Mondros idi.
...
Ancak asıl felaket sözde barış antlaşması kılıfıyla önümüze getirilen, şartları çok ağır olan Sevr'di.
Sayfa 142Kitabı okuyor
Köle Şibanov'u hatırlayanınız var mı, beyler? Şibanov, 16. yüzyılda yurtdışına sürgün edilen ve ölüm tehlikesinden uzak yurtdışından Çar İvan'a sövgü dolu ağır mektuplar yazmış olan Rus prensi Kurbski'nin uşağıydı. Yine böyle mektuplardan birini yazdıktan sonra uşağı Şibanov'u çağırmış, hemen Moskova'ya yola çıkarak mektubu elden çarın kendisine teslim etmesini emretmişti. Şibanov da böyle yaptı. Kremlin Meydanında katedralden çıkan, etrafı silahlı muhafızlarıyla çevrili çarı durdurdu ve efendisi Prens Kurbski'nin mektubunu ona verdi. Çar keskin uçlu asasını kaldırdı ve birden Şibanov'un ayağına batırdı; asaya dayanıp mektubu okumaya başladı. Şibanov kıpırdayamıyordu. Prens Kurbski'ye cevabi mektubunda Çar şöyle demişti: "Uşağın Şibanov'dan utan!" Bu, kendisinin de uşak Şibanov'dan utandığı anlamına geliyordu. Bu Rus "uşak" tipi Lermontov'un ruhunu sarsmış olmalıydı. Lermontov'un Kalaşnikov'u, çarın huzurunda Kiribeyeviç'e ne sitem eder, ne de kınar onu. Kesinlikle idam beklediğini bile bile, "gerçeği", çarın en sevdiği muhafızı “özgür iradesiyle, ama istemeyerek öldürdüğünü" söyler. Yine söylüyorum, Lermontov uzun yaşasaydı, bizler halk gerçeğini kabullenmiş ve belki de halkın acıları için ağıt yakan halkın gerçek savunucusu büyük bir ozana sahip olurduk. Bu, Nekrasov'a nasip olmuştur...
Sayfa 1075 - 1076 Yapı Kredi Yayınları
