Virginia Woolf
"18.yy dan önce kadınlar hakkında hiçbir şey bilinmemesi çok esef edilesi bir durum, diye kendi kendime söylenmeyi sürdürdüm. Zihnimde şöyle ya da böyle, bir ucundan bile tutabileceğim bir model yok. Burada tutmuş, Elizabeth döneminde kadınların neden şiir yazmadıklarını sorgulayıp duruyorum ama onlara ne gibi bir eğitim verildiğinden, okuma yazma öğretilip öğretilmediğinden, kendilerine ait bir odalarının olup olmadığından, içlerinde kaçının yirmi bir yaşına gelmeden önce anne olduğundan, kısacası sabahın sekizinden akşamın sekizine kadar neler yaptıklarından emin bile değilim. Görebildiğim kadarıyla paraları yoktu.
Eh böyle bi durumda içlerinden birinin oturup Shakespeare'in oyunlarından birini yazmış olması çok tuhaf bir durum olurdu doğrusu, diye düşündüm.."
Kendine Ait Bir Oda / 
Virginia Woolf
"Size ait değilim artık,içinizden biri değilim,ama yükseklerde ama diplerde dışınızda bir yerlerdeyim.."
Sayfa 38 - İş BankasıKitabı okudu
Ben de bu kalabalığa, bu dünyaya ait değilim.
Sayfa 23Kitabı okudu
Başka bir şey
Bana ait olan her şeyi seviyorum ve sahibi olamadığım hiçbir şeyin düşmanı değilim.
Sayfa 13 - Destek YayınlarıKitabı okudu
Ama daha siz beni dışlayamadan ben sizi dışladım, bugün öğleden sonra, benim de bir parçası olduğum o soğuk, kemikleşmiş dünyanızın dışına fırlattım kendimi, pistonların üstünde duygusuzca kayan ve kendi etrafında kibirle dönen o büyük mekanizmada sessizce çalışan bir çarktım ben de. Hiç bilmediğim bir uçurumun içine düştüm, yine de o bir saatin içinde sizin aranızda geçirdiğim kaskatı yıllardan çok daha canlı hissettim kendimi. Size ait değilim artık, içinizden biri değilim, ama yükseklerde ama diplerde dışınızda bir yerlerdeyim, fakat asla ve asla sizin burjuva refahınızın düz kumsallarında değilim artık. İlk kez iyiliğin ve kötülüğün insanın içinde yaratabileceği haz adına ne varsa hepsini hissettim, fakat benim nerelere vardığımı asla bilemeyeceksiniz, beni asla tanıyamayacaksınız: Ey siz insanlar, siz benim sırrımı nereden bileceksiniz!
Ben herkes gibi değilim...
Hayatta fikirler çok büyük, kafalar çok küçük... İnsanların kafaları sizin içinizi dolduran şeyleri istiap edemeyecek kadar mini mini... Ben seni derin, muğlak gördüm. Beni anlayacak kadar derin... Ama... Kendim o kadar basitleştim ki sen bile -bu belki benim hüsn-i zannımdır, belki sen bana ait en ufak bir hisle dahi musab olmamışsındır- şaşırdın bana: - Sen de herkes gibisin!.. dedin. Değilim...
“Evet, bıktım usandım artık bu ruhu taşımaktan anne, günü gelse de kavuşsam o güneşin altında bütün soruların küle döndüğü topraklara. Buraya ait değilim ben.”
Sayfa 20 - Can YayınlarıKitabı okudu
“Artık size ait değilim, içinizden biri değilim.”
Sayfa 55
Günü gelse de kavuşsam o güneşin altında bütün soruların küle döndüğü topraklara. Buraya ait değilim ben.
“Her şeyden ve bizzat kendi ruhundan tamamen geçmiş biriyim; hiçbir şeye ait değilim, hiçbir arzum yok, hiçbir şey değilim-insanlara ait olmayan birtakım duyumların soyut merkezi, yere düşmüş, yüzü dünyanın zenginliğine dönük hassas bir aynayım. Bütün bunların üstüne mutlu muyum yoksa mutsuz mu, bilemiyorum; bu umrumda bile değil.”
Sayfa 274Kitabı okudu
Ben buraya ait değilim ama ömür boyu da burada kalacağım hissi mahwediyor.
Burada kimseye ait değilim ben! Ne size ne de dünyaya.
Hiçbir ismim yoktu. Bugün, dünkü ismime ait hiçbir anım olmadığı gibi, yarın da bugünkü ismime ait hiçbir anım olmayacaktı. Eğer isim bir şey ise; eğer isim, bizim dışımızda bize verilmiş tüm şeylerin bizde biçim bulduğu kavram ise; ve eğer ismin olmadığı yerde herhangi bir kavram da şekillenemiyor ve ismi olmayan nesne içimizde âdeta kör, belirsiz ve tanımsız kalıyorsa; öyleyse, mahkeme salonundaki insanların karşında taşıdığım ismim, onların gözünde sahip olduğum dış görünümün alnına bir mezar taşı yazısı gibi kazınsın ve sonra onu rahat bıraksınlar, bir daha da kimse hakkında konuşmasın. Zira bundan ibarettir mezar taşı yazıları, bir isimden başka bir şey değildir. Ancak ölülere özgüdür. Bir yolun sonuna gelenlere. Oysa ben hayattayım ve hiçbir yolun sonunda değilim. Hayat son bulmaz. Ve isimlerle ilgilenmez hayat. Bu ağaç yeni açan yapraklarının titreyen nefesi. İşte bu ağacım ben. Bugün ağaç, bulut; yarın kitap ya da rüzgâr: Okuduğum kitap, içtiğim rüzgâr. Her şey dışarıda bir yerlerde, birer serseri gibi.
