Beni kötü yetiştirdiler. Annem de, babam da bana gerekli eğitimi vermediler. Yaşamak için demek istiyorum. Bana yaşamasını öğretmediler. Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler. Bende kolayca razı oldum bana öğretilen bu yanlışlara. İnsan, kendi bulurmuş doğru yolu. Ben bulamazdım. Bana, başkalarına gösterdikleri basmakalıp yolları öğrettiler. Başka türlü bir itinayla tutmalıydılar beni. Daha fazla değil, farklı. Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere vakit kaybettirdiler. Olmayınca da anormal dediler. Bende kendimi anlamadım: bütün hayatım boyunca normal bir adam olmaya çalıştım. Arkadaşlarla geneleve gittim, müstehcen romanlar okudum ve sokakta genç kızların peşinden gittim. Hiçbirinde tutarlılık göstermedim. Bunun üzerine anormal olduğuma karar verdiler. Onlara biraz olsun benzeyebildiğim ölçüde kendimi mutlu sayıyordum. Kendimi onlardan ayırmasını beceremedim. Hitler, genel yatakhanelerde işçilerle kalırken bile onlardan ayrı olduğunu hisseder, onlara yaklaşmazmış. Bende böyle bir içgüdü yoktu. Sınıfta toplanıp müstehcen resimleri seyrettikleri zaman, onlardan uzaklaşmak gerektiğini bilemedim. Oysa, onlar gibi hissetmiyordum. Duyduğum bu yabancılığı, onlardan geri kalmak diye nitelendirdim ve nefes nefes onlara yetişmeye çalıştım. Bu bakımdan yakınmaya hakkım yok. Onlar gibiydim.
Sayfa 611Kitabı okudu
Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere vakit kaybettirdiler. Olmayınca da, anormal dediler. Ben de kendimi anlamadım: Bütün hayatım boyunca normal bir adam olmaya çalıştım. Onlara biraz olsun benzeyebildiğim ölçüde kendimi mutlu sayıyordum. Kendimi onlardan ayırmayı beceremedim. Oysa onlar gibi hissetmiyordum. Duyduğum bu yabancılığı, onlardan geri kalmak diye nitelendirdim ve nefes nefese onlara yetişmeye çalıştım. Bu bakımdan yakınmaya hakkım yok. Onlar gibiydim.’’
Tutunamayanlar
Oysa, onlar gibi hissetmiyordum. Duyduğum bu yabancılığı,
onlardan geri kalmak diye nitelendirdim ve nefes nefese
onlara yetişmeye çalıştım. Bu bakımdan yakınmaya hakkım
yok. Onlar gibiydim.
Bu kıskanç korku gelinceye kadar, yaptıklarım bakımından
değilse de, aklımdan geçenler bakımından aşağılık bir
hayat yaşadım. Büyük ve güzel şeyler yerine, aşağılık şeyler
düşündüm. Şimdi de durum düzelmiş değil: hiçbir şey düşünemiyorum.
Çok bayağı bir olay. Neresinden tutulsa insanın
elinde kalıyor: dağınık ve çürük bir örgü. Evet, haklıydı
akrabalar. Ben, normal olmadığım için anormal olan
bir çocuktum. Allah beni kahretsin ve ediyor da. Montaigne,
kötü davranışlardan, istemediğiniz için kaçının, diyor:
beceremediğiniz için değil. Beni ne güzel açıklıyor. Ben de
diyorum ki: Sayın Montaigne ve sizin gibiler! Canınız cehenneme!
Sizin haklı olmanız bana hiçbir şey kazandırmıyor.
Köşemde kıvrılıp ölüyorum işte. Siz de sevimli akrabalarım
kadar yabancısınız bana. Adınız Marki bilmem ne de
olsa… Tabii siz gurur duyuyorsunuz düşüncelerinizden.
Sayfa 612 - İletişimKitabı okudu
6. BÖLÜM DEĞERLENDİRME
1. Geceleri uyumanız ve uykunuzu gerçekte olduğundan daha az algılamanız olası.
2. Uyuduğunuzu algılamamak uyumamakla aynı şey olmasa da anormal bir durumdur.
3. "Bütün gece" uyur vaziyette kalmak için mücadele ederken bunun sizin başınıza da gelme ihtimali olduğuna kendinizi hazırlamaya başlayın.
Uyuyorsunuz, uyanıksınız, uyanıksınız ama gerçekte uykudasınız, uyuyorsunuz ama gerçekte uyanıksınız (Bunu kahvaltı hazırlamaktan kurtulmak için yapıyorum). Çok karmaşık. Tüm bunların ne zaman olması gerektiğini beyniniz nasıl takip eder? Beyninizin sizi ve uykunuzu nasıl belli bir düzende tuttuğunu anlamak için okumaya devam edin. İpucu: Güneş doğuyor!
Sayfa 114Kitabı okudu
Beni kötü yetiştirdiler. Annem de, babam da bana gerekli eğitimi vermediler. Yaşamak için demek istiyorum. Bana yaşamasını öğretmediler. Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler. Ben de kolayca razı oldum bana öğretilen bu yanlışlara. İnsan, kendi bulurmuş doğru yolu. Ben bulamazdım . Bana, başkalarına gösterdikleri basmakalıp yolları öğrettiler. Başka türlü bir itinayla tutmalıydılar beni. Daha fazla değil, farklı. Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere vakit kaybettirdiler. Olmayınca da, anormal dediler. Ben de kendimi anlamadım: bütün hayatım boyunca normal bir adam olmaya çalıştım. Arkadaşlarla geneleve gittim, müstehcen romanlar okudum ve sokakta genç kızların peşinden gittim. Hiçbirinde tutarlılık gösteremedim. Bunun üzerine anormal olduğuma karar verdiler. Onlara biraz olsun benzeyebildiğim ölçüde kendimi mutlu sayıyordum. Kendimi onlardan ayırmasını beceremedim. Hitler, genel yatakhanelerde işçilerle kalırken bile onlardan ayrı olduğunu hisseder, onlara yaklaşmazmış. Bende böyle bir içgüdü yoktu. Sınıfta toplanıp müstehcen resimleri seyrettikleri zaman, onlardan uzaklaşmak gerektiğini bilemedim. Oysa, onlar gibi hissetmiyordum. Duyduğum bu yabancılığı onlardan geri kalmak diye nitelendirdim ve nefes nefese onlara yetişmeye çalıştım. Bu bakımdan yakınmaya hakkım yok. Onlar gibiydim.
Sayfa 612Kitabı okudu
Tutunamayangillerin Sıradan Bir Hayatı
Beni kötü yetiştirdiler. Annem de, babam da bana gerekli eğitimi vermediler. Yaşamak için demek istiyorum. Bana yaşamasını öğretmediler. Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler. Ben de kolayca razı oldum bana öğretilen bu yanlışlara. İnsan, kendi bulurmuş doğru yolu. Ben bulamazdım. Bana, başkalarına gösterdikleri basmakalıp yolları öğrettiler. Başka türlü bir itina ile tutmalıydılar beni. Daha fazla değil, farklı. Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere vakit kaybettirdiler. Olmayınca da, anormal dediler. Ben de kendimi anlamadım: bütün hayatım boyunca normal bir adam olmaya çalıştım. Arkadaşlarla genel eve gittim, müstehcen romanlar okudum ve sokakta genç kızların peşinden gittim. Hiç birinde tutarlılık gösteremedim. Bunun üzerine anormal olduğuma karar verdiler. Onlara biraz olsun benzeyebildiğim ölçüde kendimi mutlu sayıyordum. Kendimi onlardan ayırmasını beceremedim. Hitler, genel yatakhanelerde işçilerle kalırken bile onlardan ayrı olduğunu hisseder, onlara yaklaşmazmış. Bende böyle bir içgüdü yoktu. Sınıfta toplanıp müstehcen resimleri seyrettikleri zaman, onlardan uzaklaşmak gerektiğini bilemedim. Oysa, onlar gibi hissetmiyordum. Duyduğum bu yabancılığı, onlardan geri kalmak diye nitelendirdim ve nefes nefese onlara yetişmeye çalıştım. Bu bakımdan yakınmaya hakkım yok. Onlar gibiydim.
Sayfa 611Kitabı okudu
Beni kötü yetiştirdiler. Annem de, babam da bana gerekli eğitimi vermediler. Yaşamak için demek istiyorum. Bana yaşamasını öğretmediler. Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler. Ben de kolayca razı oldum bana öğretilen bu yanlışlara. İnsan, kendi bulurmuş doğru yolu. Ben bulamazdım. Bana, başkalarına gösterdikleri basmakalıp yolları öğrettiler. Başka türlü bir itinayla tutmalıydılar beni. Daha fazla değil, farklı. Normal bir insan olmaya zorladılar, bana boş yere vakit kaybettirdiler. Olmayınca da, anormal dediler. Ben de kendimi anlamadım: bütün hayatım boyunca normal bir adam olmaya çalıştım. Arkadaşlarla geneleve gittim, müstehcen romanlar okudum ve sokakta genç kızların peşinden gittim. Hiçbirinde tutarlılık gösteremedim. Bunun üzerine anormal olduğuma karar verdiler. Onlara biraz olsun benzeyebildiğim ölçüde kendimi mutlu sayıyordum. Kendimi onlardan ayırmasını beceremedim. Hitler, genel yatakhanelerde işçilerle kalırken bile onlardan ayrı olduğunu hisseder, onlara yaklaşmazmış. Bende böyle bir içgüdü yoktu. Sınıfta toplanıp müstehcen resimleri seyrettikleri zaman, onlardan uzaklaşmak gerektiğini bilemedim. Oysa, onlar gibi hissetmiyordum. Duyduğum bu yabancılığı, onlardan geri kalmak diye nitelendirdim ve nefes nefese onlara yetişmeye çalıştım. Bu bakımdan yakınmaya hakkım yok. Onlar gibiydim.
Öylesine kendimle dertleşme...
Bazı vazgeçişler olmalı hayatta ;
-Ne kadar acı olsada,
-Ne kadar katlanılmaz olsada,
-Ne kadar anısı olsada,
-Ne kadar bağlılık olsada,
-Ne kadar alışılmış olsada,
-Ne kadar anormal olsada,
Şarttı aslında vazgeçiş ve ayrılış. Bol özlem ve hasret acıya dönüşecek belki ama ilk nefes aldığımızda akciğerlerimizin o sızı dolu ağrısını nasıl unuttuysak, attığımız bu adımın da acısını unuturuz elbet zamanla...
Zaman, zaman, zaman...
Gerçekten de faydası olacak mıydı zamanın? Yoksa unutulmayıp artıp bizi bitirecek miydi anılar ve acılar?
Neye karşıydı ki bu karşılıklı direniş? İnattan ibaret miydi? Yoksa sadece can sıkıntısı yada gerçekten de vazgeçiş miydi? Neden böyle oldu ki herşey? Yanyana kalmak için verdiğimiz çabayı şimdi de birbirimizden uzaklaşmak için veriyoruz gibi... O kadar zor ki vazgeçişe mecbur kalmak, o kadar acı veriyor ki... Dinecek mi bu acı? Unutulacak mı anı ve hatıralar, yoksa zihni ele geçirip yıkacak mı bizi?
Cinsellik tik atılarak doldurulacak bir kutucuk gibi; atılmaması durumunda ise cezası, diğerlerinin şüphe dolu bakışlarına maruz kalmak ve kendini anormal ve başarısız hissetmek oluyor.
