Aykut ŞIRALI
@asirali
“Ey insanoğlu,,
Evren’in neresinde ne kadar yer kapladığının hiç bir değeri ve kıymeti yok.
Bilesin ki önemli olan en yüce yer sevdiklerinin kalbinde ne kadar yer kapladığındır”
GIDA MÜHENDİSİ
Çukurova Üniversitesi
Mersin
Mersin
10 okur puanı
Ocak 2021 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
”Canım. Seni görmek istiyordum kısacası. İnsan görmekle bile bazı şeylerin ağırlığına dayanabilir, avunabilir, hayal kurmaya devam edebilir. Sen anlamazsın tabi.
Anlamak için insanın bazı eksik yönleri olmalı.”
En büyük acı olay anında hissettiğin değil, olayın üzerinden bir zaman geçtikten sonra, yapacağın hiçbir şey kalmadığında hissettiğindir, Ama zaman her acının çaresidir derler. Gel gör ki, ömrümüz bu önermenin doğruluğunu sınamaya vefa etmiyor hiçbir zaman.
Sayfa 155
Sevgi kusurları yok etmez, onları da kabul eder. Bir insanı, hiç sebep yokken yüreğinizde sıcacık hissediyorsanız, işte bu gerçek sevgidir.
Okur Takip Önerileri
Ben
Filmi başa sarsam…
O bir kaç saniyeyi silebilsem hayatımdan.
….Yeniden eski BEN olabilir miyim acaba?
Sayfa 13
“İçim büyük sabırla haşlandı.
İçim ey içim!
Bu yolculuk nereye?
Yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin!”
Sayfa 102
Ben bir kalbi hiç kırmamış, incitmemiş olmayı dilerdim. Hiç kimsede açılmış bir yaram olmasın isterdim.
Kendi yaralarımı sararken başkalarında açtığım tüm yaralar kalbimde ağır yük şimdi.
…Yardım çağrısında bulunmayan bir insana yardım etmekten daha zor bir şey yoktur.
Çünkü yardım dilenmiyorsa mutlaka son bir şey vardır. Israr edip incitmememiz gururudur bu.
“Anlamıyorum. Oyun nerede bitiyor, hayat nerede başlıyor, hiç anlamıyorum. Hayat nerede bitiyor, ölüm nerede başlıyor?”
Huzur
Özlemle huzuru düşünüyorum, tıpkı çölde kaybolmuş bir adamın suyu düşünmesi gibi.
Sayfa 202 - Altın Kitaplar
İster tatlı,
İster acı olsun,
Hatıra insana ıstırap verir.
Evet, yaradılışımızın garip bir cilvesi de bu:
En isteyerek yaptığı şeylerden
Pişmanlık duyuyor insan.
Küstürmeyin insanları hayata.
Sonra her şeyden vazgeçiyorlar.
Yaşamaktan, güzel olan her şeyden.
Bir odada yalnızlığı
Bir dağ başında kalmayı,
Bir adada mahsur kalmayı...
Nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar...
Küstürmeyin işte bazı insanları...
Ölüme doğru gidiyoruz, tıpkı okun hedefe doğru gitmesi gibi, asla ıskalamayacağımız da kesin, ölüm bizim tek kesinliğimiz, tek gerçeğimiz, öleceğimizi daima biliyoruz, herhangi bir zamanda, herhangi bir yerde, biçiminin bir önemi yok. Çünkü ebedi yaşam bir anlamsızlıktır, ebediyet hayat değildir, ölüm özlem duyduğumuz istirahattir, hayat ve ölüm birbirine bağlıdır, başka şey talep edenler imkansızı isterler ve tek elde edecekleri, ödülleri ise duman olup gitmek olacaktır. Bizler, sözcüklerle yetinemeyenler, yok olmaya razıyız ve rıza göstermekte de haklıyız, doğmayı biz seçmedik ve bize verilmekten çok dayatılmış olan bu yaşama, kaygı ve acı dolu, neşesi sorunsallı ya da kötü bu yaşama hiçbir yerde katlanamadığımız için kendimizi mutlu addediyoruz. Bir insanın mutlu olması neyi kanıtlar
Ruhum öyle dolu, öyle dolu ki gözyaşlarıyla...
Gözyaşları eziyor, parçalıyor beni...
Sayfa 172 - Can Yayınları
“Bence cehennem,
Sevememekten doğan bir acıdır.”
Artık seni yaralı bir giz gibi içimde taşıyorum.
Çevreme bakıyorum: Sessizlik yutuyor beni, eşyalar siliniyor, bacaklarım halsiz. Hiçbir mihenk taşı yok, hiç bir mekan yok.
Ben işte bu dağınık maddeyim ve içim sessizlik dolu. Çevremdeyse eter kokusu yayan, bozulmuş bir evreni kapsayan dört beyaz duvar var. BEKLEMEK...
Sayfa 171 - Everest YayınlarıKitabı okuyacak
Artık söyleyecek hiç bir şey yok.
Söz dağarcığım da üzüntüm gibi yoksul.
Sayfa 171Kitabı okuyacak
Asla vazgeçemem, demek, aşkın bencil yüzüdür.
Vazgeçebilmek ise yürek ister!
Ya ağacı ısıtan yapraklarıysa?
Ve yaprakları olmadan çok üşüyorsa?
Bazen kendimi ağaçlar gibi hissediyorum.
Yemyeşil yapraklarım olduğunda, rengârenk çiçekler açtığımda yanımda oluyorlardı, seviyorlardı beni! Ama yapraklarımı döktüğümde, çiçeklerim solduğunda kimse yüzüme bile bakmıyor. Kimse sormuyor, “Nerde yemyeşil yaprakların? Nerde o mis kokan rengârenk çiçeklerin diye?”
İşte bu yüzden, kışımda yanımda olmayanları, yazımda asla barındırmamayı öğrendim.
Hayat tecrübelerle dolu bir sınav
Ve o sınavda kazandıklarımız, yapraklarımızı döktüğümüzde yanımızda olanlardır...
