Uslu çocuk
benden bir öykü...
Portakal ağaçlarının çiçeklenen siluetini
seçmekte zorlandığımı itiraf etmeliyim.
Ama normal. Kış günüydü. Yağmur şarıl
şarıl yağmaktaydı. Kışın her
zamankinden daha erken geldiğini
söylemişti babam. Annen o kadar çok
parfüm sıkıyor ki ozon tabakasının
delinmemesi mucize olurdu, diye
eklemişti. Bunu söylerken, sol
Azıcık babamdan
"De here kurê kerê, hûn dibejin qey inşaat yuksek mihendisî ye, endezyarê mêrgê,"
______________________________________________________
De git eşşoğlu, sanırsın yüksek inşaat muhendisidir, cayır Çimen mühendisi
"ANLAYAMADIM..."
- "...En çok annemin haline üzülüyordum; akşamları oturduğu kanepede yeri boş kalmış babamın adı evin içinde dolaştıkça. Büyüteceği, okutacağı, evereceği birçok çocuk kalmıştı geride. Kimisi henüz askerliğini yapmamıştı, ikisi nişanlıydı; ben de henüz altı yaşındaydım. Annemin bunca yükün altından nasıl kalktığını otuz yaşımdan sonra daha iyi anlayamadım. Anlayamadım çünkü babamdan kalan emekli maaşıyla bir tek ay aksatmadığı elektrik faturası, her ağustos ayında aldığı bir ton kömür ile yarım ton oduna verdiği peşinat hala aklımı kurcalar. Sanırım on yıl boyunca giydiği o tek pembe çiçekli şalvardı bütün isteklerimizi yerine getiren şey. Aklım ermeye başladıkça annemin artık sadece bir anne değil yarısının da baba olduğunu fark ediyordum. İşte bu yüzden ona bir şey olmaması için azıcık hasta olduğunda ecza dolabındaki bütün ilaçları içirmeye çalışıyor, ısrarım karşısında kaşlarını çatsa da ağrıyan başına yara bandı bile yapıştırmaya kalkışıyordum..."
(Bülent Parlak, Annesizler Günü Mutluluğu, izdiham.com)
'Doktor, bu soylular çok gururludur fakat biz adi köpeklerin de gururu olabiliyor.Bizi soyup soğana çevirseler de,zulmetseler de, dövseler de, öldürseler de, bazen azıcık da
olsa gururumuz kalabiliyor. Onu gördünüz mü Doktor?'
Genç kadının çığlık ve haykırışları,mesafeden dolayı biraz zayıflamış olsa da hâlâ duyuluyordu. Çocuk, genç kadın sanki orada,
yanlarında yatıyormuş gibi konuşmuştu.
'Gördüm, 'dedim.
"0 benim ablam Doktor. Bu soyluların üzerimizde her türlü alçakça hakkı vardır ;senelerce kız kardeşlerimizin iffetlerini ve namuslarını diledikleri gibi kullandılar fakat içlerinde iyi kızlar da vardı. Öyle olduğunu biliyorum, babamdan duymuştum. Ablam da iyi bir kızdı. O adamın kiracılarından biri olan,iyi yürekli bir gençle nişanlıydı. Bizler hepimiz şurada dikilen adamın kiracılarıydık. Diğeri de onun kardeşi;kötü soyun en kötüsüdür. '
Sayfa 426 - Türkiye İş Bankası YayınlarıKitabı okudu
Daha asıl hikâyeye gelmedim.
— Anlat artık!
Alyoşa devamla:
— Hâlâ bugün başımdan geçenlerin şaşkınlığı içindeyim, dedi. Önce şunu söyleyeyim ki, mahut evlenme işi babamla Kontes arasında kararlaştırılmış olduğu halde henüz tam resmileşmedi; yani bu iş bugün bozulsa hiç de gürültü kopmaz. Meseleyi yalnız Kont Nainski biliyor. Onunla hem akraba
ÖLMEDİYSE BİLE BU SAATTEN SONRA YAŞAMAMASI GEREKEN BİR MAHLUK
Yeri gelmişken babamdan da azıcık bahsedeyim isterim. Ya da durun kendisi bahsetsin:
"Ben ailenin ikinci damadıyım. Benim dışımda üç damat daha var, bir baldızım evlenmedi, bir de işte Vecdi var. Onu damattan saymıyoruz, onu hatta insandan saymıyoruz. Bu Vecdi hepimizin önünü açmış bir adamdır. Onun yaptıkları karşısında bizim hiçbir vukuatımız göze çarpmamıştır. Sonuçta hepimizin biraz içki, biraz kumar, hani ne bileyim, birkaç çapkınlık davası olmuştur ama hepsine 'olur o kadar deyip geçtiler. Neticede hepimiz insanız ve hiçbirimiz Vecdi değiliz. Cenazeyi almaya giderken konuştuk. Eğer yaşıyorsa ve bu da oyunsa ne yaparız, dedik, sonunda hepimiz Vecdi'yi öldürme kararında birleştik."
Sayfa 49Kitabı okudu
Sınavda babamdan sorumlu değilsiniz. Babamdan soru çıkmaz, ama anneme iyi bakın, oradan sorarım.
Sayfa 34 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Bizimki tam bir başarısızlık öyküsü. Talihsizlik aile yadigârı. Anlatmaya, Trabzon'daki varını yoğunu satıp bu dükkanı alan, dükkanı aldıktan sonra, azıcık param kaldı, onunla da hacca gidip geleyim diye yola çıkarak kutsal topraklarda ölüp kalan dedemden mi başlayayım, yoksa dükkanın yerini söylemediği, tapuyu da yanında götürdüğü için, ömrünü üç kuruş para bulur bulmaz İstanbul'a gelip dükkanı arayarak heba eden babamdan mı başlayayım? Nasıl istersiniz?
Sayfa 42
