Dünyada barış, insanda iyi niyet olmalı!
“Şu büyüleyici doğanın bağrında insan ruhu nasıl olur da kin, öç, kendi benzerlerini yok etme gibi duygulara kapılabilir?” (s.23).
Dünya edebiyatında eserlerini okurken en çok keyif aldığım ilk on yazardan biri de 
Lev Tolstoy’dur. Onun “Anna Karenina”, “Diriliş” ve “Savaş ve Barış” gibi dev eserlerini okuduğumda kendisine hayran kalmıştım. Dünyada
ESİR, YORGUN, YALNIZ, YERLİ VE ONURLU BİR ADAM: KEMAL TAHİR
Türk düşün ve yazın hayatının seçkin isimlerinden olan Kemal Tahir, 15 Nisan tarihinde İstanbul Vezneciler semtinde, İsmail Kemalettin adıyla dünyaya geldi. Kimliğinde 13 Mart olarak görünen doğum tarihi, 1917 yılında yapılan takvim değişikliğinden kaynaklanan bir yanlışlığın sonucudur. Babası 2. Abdülhamit'in hünkar yaverlerinden ve baş
geleceğini bilsem
içimdeki çölün kumundan gönderirdim sana,
çocukluğumun uykularından
çoktan boğulup giderdim
kendim su olmasam
Dicle'den Fırat'tan
kaç kez kurtulmuş canımı
denizinin yakınına bırakırdım
göğsümü çaprazlayan kollarım
teslimiyet nişanı
ilk baskında
Üstüne kuma gelmesinden memnun..
Babamla ikisi kardeş çocuklarıydılar; evlenmelerine daha onlar çocukken karar verilmişti. Evlendikten dört yıl sonra gebe kalmıştı.
Selma. Evliliğinin daha ikinci yılında çevresinde küçük düşürücü dedikodular yapıldığının ayırımına varmıştı. Bir gün Muhammet, satın aldığı, örgülü kara saçlı güzel bir kızla gelmişti. Askerler, Mursiya yakınlarına yaptıkları bir baskında ele geçirmişlerdi kızı. Babam kıza Verda adını vermiş, yukarı katta, iç avluya bakan bir odaya yerleştirmiş. Dahası onu, ut çalmayı, dans etmeyi ve yazmayı öğrenmesi için Mısırlı İsmail'e göndermekten söz etmeye başlamış. Tıpkı sultanların gözdelerini gönderdikleri gibi.
Annem, şöyle diyordu:
"Ben özgürdüm, o ise köleydi. O nedenle karşılaştırılamazdık, eşit koşullarda değildik. Verda durumu gereği, her türlü baştan çıkarıcı oyunu ve düzeni biliyordu; peçesiz dışarı çıkabiliyor, şarkı söyleyip dans edebiliyor, şarap doldurup göz kırpabiliyor, soyunabiliyordu. Oysa ben bir eş olarak utanıyor, babanı hoşnut edecek şeylere en küçük bir ilgi duymuyordum. Bana 'Dayıkızı', ya da saygıyla, el-Hürre' (Özgür) veya el-Arabiyye' (Arap) derdi. Verda ise bana, bir hizmetçinin hanımına duyduğu saygıyı gösterirdi.
