“beni güzel hatırla!
bunlar son satırlar...
farzet ki, bir rüzgârdım, esip geçtim hayatından
ya da bir yağmur sel oldum sokağında
sonra toprak çekti suyu...
kaybolup gittim, belki de bir rüya idim senin için.
uyandın ve ben bittim...”
Herkes hâlden anlarım diyor, sabahın altısında gidip 3 ton sebze ve meyve kasasını indirip komisyoncu ile tartışmadan işi sonlandırmak belki de sadece hâlden anlayanların işidir.
Elimi uzatsam tutabilirdim seni, öyle yakındın. Zamana kokun sinmişti. Belki de uzaktın, günlerce koşsam yetişemezdim sana. Zamana kokun sinmişti.
Tuttum resmini indirdim duvardan.
Duvar ağlamaya başladı.
Sayfa 116
Ammâ günlerin ve gecelerin üstünden esen hâdiseler rüzgârı ortasında en az, belki de hiç hatırlanmayacak kadar uzaklara sürüklenip giden keyfiyet ölümdü. Her şeyi düşünen insan oğlu, fikir ve fiillerinin nizam ve kıvâmında, ölümün ayarlayıcı dostluğundan, îkaz ve irşat edici dudağından tek söz dinlemek istemezdi. Lâkin o servilik, kendisine de bir köşe ayırdığı gün, düşüp kalkacağı arkadaşı evvelce seçememiş bir zavallı gibi, gene de adını anmadığı bu yoldaşla baş başa kalırdı.
"Bu benim dönüşümüm ama kişisel bir dönüşüm değil, içimdeki ölümlünün ölümsüze dönüştüğü, benim ölümlü kabuğumdan kurtulup kendi yaşamına doğduğu, güneş arabasına binip belki beni de yanına aldığı bir dönüşüm."
Anne! ❥
Ne güzel bir kelime, hangi dilde söylenirse söylensin...
Anne derken, içimize bir huzur ve sevgi dolar. Hayatta olduklarında değerlerini bilen bahtiyar olur. Vefat etmesi ile ölene kadar unutulmayan bir hasret olur çocuklarının yüreğinde... Anne bu, kolay mı? Kim anne gibi sevebilir, kim anne gibi sizi koruyabilir. En yakın bildiğiniz kapılar birden bire size kapansa da anne kapısı asla kapanmaz. Seslerini yükseltebilirler, belki kızabilirler, belki sizleri üzecek şeyler de söyleyebilirler ancak onların çocuğuna olan sevgisi tükenmez.
Nedensiz, tuhaf bir sıkıntı, tuhaf bir yalnızlık içinde duyumsuyordum kendimi. Belki de birdenbire başladı. Ya da öteden beri vardı da böyle bir şey içimde, birdenbire ortaya çıkıverdi.
Özellikle günümüz insanları biraz değişik.
Kendilerine benzemeyenle dışlamaya ve kulp takmaya meyilliler.
En çok da dürüstlük için geçerli bu belki de.
Belki bana düşündürdüklerini
Bir gün sen de düşüneceksin
Turgut Uyar
İçimiz dışımıza kolay yansır,
Saklasak saklamasak.
Ön yargılardan uzak
Eğilip içimize baksak..
Dışımız içimize yansımıyorsa
Bir şey var ya da yoktur
İkimizden birinde.
Biri öbürünü ısıtmıyorsa
Bir de içimize baksak.
Belki derinde, taa derinde.
Sen benim yerimde
Ben senin yerinde
Unutulmuş olabiliriz;
Birbirimizi uyandırsak..
Desek birbirimize
Haydi kalk
Gidelim yerlerimize;
Belki birbirimizi bulabiliriz.
Sayfa 48
Deneme
Bazen bedel önceden ödenir. Muhakemesi yıllar sonra yapılır. Kendine haksızlık etmeme lüksüne sahip olduğunu düşünmek biraz fazla şımartıcı olabilir. Peki ama başka dayanak yoksa ne olur? Belki bir anlık rahatlama ya da kaçış tesellisi bu. Öyle ya da böyle, ortada bir sonucun bağlandığı bir sebep ve onun kurban edilişi vardır. İnsan kendini
Dün gece saatlerce yürüdüm. Yeni bir sokakta kaybolmak istiyor gibiydim. Mutluluk içinde tamamen kaybolmak. Ama kaybolmadığımız, kaybolmayı beceremediğimiz anlar vardır. Her ne kadar sürekli yanlış yönlere sapsak da. Bütün kerterizleri kaybetsek de. Geç olsa da ve yola devam ederken söken şafağın ağırlığını hissetsek de. Ne kadar uğraşsak da kaybolmayı beceremediğimiz, kaybolamadığımız anlar vardır. Ve belki de kaybolabildiğimiz zamana özlem duyarız. Bütün sokakların yeni olduğu zamana.
Sayfa 59Kitabı okudu
