bi olamadım şöyle ...
“ Kimselere büyük yerler vermeyi beceremiyordum hayatımda. Bu yüzden kimsenin gidişi geride kocaman esmer boşluklar bırakmıyordu. “
Sayfa 310Kitabı okudu
Türkiye Birincisi
Asla yeterince iyi olamadım. Aileme, anneme babama, onların bana harcadığı paraya layık
olamadım. Hayır, serseri değildim, geri zekalı da değildim, bir amacım da vardı ve bunu
gerçekleştirmek istiyordum. Çalışkan olmak... istiyordum. Çalışkan olmak için oturup çalışmak
lazım ben de biliyorum, söyledim ya geri zekalı değilim.
MİNİM SERÇE
Ben büyümüşüm "Minik Serçe"
Sen nasıl böyle kalabildin?...
"Küçüğüm" şarkısıyla kendimi avutamayacak
kadar büyümüşüm. "Ağlamak güzeldir" dedin de
Söyle Minik Serçe yaş mı kaldı sanki gözümde?...
Bazen dalınca gözlerim uzağa
Aktı yaşlarım tutamadım
Sezen abla ne yaparsam yapayım
Güçlü kalamadım
Açıkçası "Ben O
Bi şöyle olamadım !
Yapması ve yapmaması gereken her şeyi kesin çizgilerle belirleyen kuralları olduğu için Vronskiy'in hayatı özellikle mutluydu. Bu kurallar çok dar bir koşullar çemberini kapsıyordu, ama kurallar kesindi ve bu çemberin içinden hiçbir zaman çıkmayan Vronskiy, gerekenin yapılmasında bir an bile kararsız kalmazdı.
Sayfa 400 - İş Bankası YayınlarıKitabı okudu
Hâce İshak b. İsmail Atâ'nın (ö. IX./XV. yüzyıl ortaları) Hadikatü'l-Ârifin'inde İmam Mâturîdî'nin ilme düşkünlüğünü, zühdünü ve terk hâlini yansıtan güzel bir sözü nakledilir. Nakle göre imam, "dünyada dört şey diledim fakat [hakikatiyle] sahip olamadım: ilmi tükenmeyen âlim (âlim-i bi-tama'), uyumlu bir dost (yâr-ı muvafik), riya bulaşmamış ibadet (taat-i bi-riyâ) ve helal rızık (lokma-i helal)" demiştir. Kelâbâzî bu dört şeyin neler olduğunu şöyle açıklamıştır: Âlim-i bi-tama' Allah, yâr-ı muvafik Kur'ân, taat-i bi-riyâ şen zindedârlık yani geceleri uyumadan, uykudan ferâgat edilerek yapılan ibadet, lokma-i helal ise alttan almak, sinirle söylenecek sözleri yutmaktır.
Sayfa 197Kitabı okudu
An
geçenlerde annemle beraber eve gitmek için durağa geldik. otobüsümüz geldi bindik. insanlar otobüse bindikçe annemle beraber en arkaya havuz bölümüne indik. annem kapıya dayalı ben ise demirden tutunuyorum. giydiklerim gri bol yazlık bir pantolon üstümde beyaz tişört+siyah uzun trençkot vardı. otobüse bir amca geldi arkaya doğru herhalde inecek durağı yakındı. koltukta oturan adam ile sohbet ediyordu. sohbetleri hoşuma gitti ilim,İslam konuşuyorlardı. amcası incelemeye başladım, hem dinliyorum hem inceliyorum. anneme dönerek şöyle dedim:
Necip Fazıl Kısakürek'e çok benziyor dedim. ama nasıl sevinerek söylüyorum. emin olamadım Necip Fazıl Kısakürek'in fotoğrafını açtım bir ona bakıyorum bir fotoğrafa. Allah dedim bu nasıl bir benzerliktir. amca da gri bir şalvar tarzı alt gitmişti üstü de beyaz bir tişört. bir üstüme baktım bir onun üstüme. bu nasıl bir tesadüfdür. yüzümde onun bu benzerliğine ve o ânı yaşıyor olmanın mutluluk tebessümü beliriverdi. bi ara kendi duyabileceğim bir tonda dudaklarımdan acaba fotoğraf çekilsem mi diye? bir şeyler mırıldandım ama ânı yaşamam istedim ve sadece gözlerimde kalmasını istedim.
bu düşüncelerimden amcanın yanında oturan amcaya hoşçakal diyerek butona basması ile ayrıldım. hiç unutmadan hatırlayacağım ve hatırlayacağım bir an olmuştu.
Necip Fazıl Kısakürek iyi ki ♥︎ bu dünyadan senin gibi bir insan geçmiş. her halinle iyi ki vardın.
✿
Kısa süreli de olsa Necip Fazıl Kısakürek ile aynı otobüste idim.bunun mutluluğu ve heyecanı hep içimde olacak ◡̈
Kediye içimde bi korkuyla yaklaştım. Öldü mü, uyuyor mu, emin olamadım. Öyle rahat, öyle huzurlu, öyle boşvermiş bir uyumak. İmrendim. İnsan kediye imrenir mi? Oluyor işte.
Şehrin en huzurlu kabul edilen köşesi burası. Bağlı bahçeli evlerin, müstakil katların, villaların olduğu sessiz sakin bi ortam. Şehrin keşmekeşinden uzak. Cıvıltılarıyla ortalıkta koşturan çocuklar ya da sokaklarda bir yerlere yetişme telaşıyla yürüyen insanlar, neresinin zevk verdiğini anlayamadığım birbirinin aynı kafeler, sıra sıra ihtiyacımız olmayan şeyleri pazarlayan dükkanlar yok. Bana hep aniden oluşan belirsiz bir sebeple apar topar terk edilmişlik hissi verirdi. Ama yeşil işte. Bunu görmemezlikten gelmek ayıp olur.
Ocak ayının tam da ortası, dışarıda muhteşem bir bahar havası, insanı mutlu ederken bir yandan da kuraklık endişesinin huzursuz kıpırdanışı.. Her köşede huzurlu, telaşsız kediler. Sokaklarda boş boş yürürken ufak bir evi çok beğenip "keşke şöyle bir yerim olsa, minicik de bir bahçesi, herkesden uzak mis gibi," dediğim evin biraz ilerleyince aslında bir müştemilat olduğunu fark ediyorum. Kimisinin hayali, kimisinin fazlası.. Ben o müştemilatta, bahçenin diğer köşesindeki üç katlı evdekilerden daha mutlu olabilirdim halbuki. Yürekten inanıyorum. Hayattan çok şey beklemediğimiz için mi böyle? Çevremizdekilerle bu hayallerimizi ortak bir paydada buluşturamadığımız için mi? Hayal ettiğimiz şeyin sadece hayal olarak kalmasına izin verecek kadar pervasız ve çabasız olduğumuz için mi?
Kediler gibi miskin, plansız, telaşsız uzanmak istiyorum çimlere. Sadece bulutları izlemek, sessizce. Çok mu?