"Şeytanı Uyandırma." Fısıltısı...
Anılarım depreşti. Şeytanı Uyandırma kitabını bitirdiğim zamana gittim zihnimde. Yine bir gece yarısıydı ve kitabı okuduktan sonra kendimi odama koşarken buldum. Sessizlik için mutfakta okumuştum ama her an bir yerden tetikçi çıkacak hissine kapıldım.
Giden arabadaki birini vurabilen bir katil, oturduğu yerde kitap okuyan birini çok rahat vurabilir bence.
Kitabı okurken kaç kere gerildim, kaç kere heyecandan öldüm, kaç kere panik içinde sonunu bitirmeye çalıştım Allah bilir. Bu açıdan baktığımızda John Verdon'un çıkardığı her kitabının, öncekilerinden daha iyi olduğunu iddia edercesine yazıyor. Başka türlüsü olamaz.
Bazen - çoğu an - Dave Gurney gibi zeki biri olabilmeyi istediğim oluyor.. Hayran olduğum kitap karakterlerinden biridir kendisi; birçok kişinin yaşlı olduğunu düşünmesinin aksine. Mükemmel bir zeka, her olaya şüpheyle yaklaşan yapısı ile her şeyi eksiksiz bir şekilde çözüyor. Bunu yaparken başına bela açıyor ama o normal bana göre. Polis işleri biraz zordur.
Bir de Jack Hardwick. Kesinlikle favori ikilim bu ikisi. Bitirim ikili gibiler; biri diğerinin açığına her daim yardım eden bir kanka, diğeri beyin kısmı. Jack bulur, Dave çözer. Bu olay asla değişmez.
Bu kurgu, seride en sevdiğim üçlüden biri. Bir daha okuma imkanı bulup okumak isteyeceğim kurgu. Hatta şu an elime alıp tekrar okumaya başlayabilirim. Kurgunun mükemmelliğini anlatmaya yetecek kelime dağarcığım yok maalesef.
