İnsan, insanık düşmanı olmadıkça bu değerini muhafaza eder. İnsana dokunulmaz, hüriyetlerine el sürülmez. Hakaret köpeğe yapılır. Tezyif maymuna yaraşır. Hiddet, hak ve adalet talebinden ileri giderse bizzat kendisi haksızlıktır, hakarettir. İnsana tahakküm edilmez, insan esir edilmez. Insana zulüm edilmez; insan istismar edilmez; insana emredilmez; insan çekiştirilmez; insana küçümsemeyle yaklaşılmaz, insan takip edilmez. Bunların hepsi zulümdür, haksızlıktır, ahláksızlıktır. İnşanın bu ulvî manzarası, Hallac-ı Mansur'un, çamuha gerilmiş vücudunu taşlıyan halkı sakin sakin seyrettigi halde, kendisine bir gül fırlatıp atan tek dostu Hamd'e dönüp ağlarken söylediği şu sözleri düşündürüyor: "Beni taşlıyan bu halk, ne yaptığını bilmiyor. Onların zulmünden azap duymuyorum ama sen bilmeliydin ki bu vücuda bir gül dahi atılamazdı!" İnsanın kıymetini bilen onun vaktine, huzuruna da hörmet eder. Herbirisinin canı sıkılınca öbürüsünün kapısını çalan bir cemaatin birbirine hörmeti nasıl kabul edilir? Edilmez; çünkü bu şekilde her insanın diğerlerinin oyuncağı olarak tanınmaktadır.
Sayfa 48Kitabı okudu
Bir kimse, yüksek bir bekçi kulübesinden şairlerin
dediklerine göre, ara sıra Jüpiter'in yaptığı gibi, insan türünü
seyrederek vakit geçirirse, sefil ölümlülerin hayatında her
taraftan saldıran ne kadar çok afet görür! Kirli ve iğrenç bir
doğum, zahmetli ve elemli bir eğitim, çevresinde her şeyden
gelecek tehlikelere maruz bir çocukluk, birçok inceleme ve
çalışmalara boyun eğen bir gençlik, birçok katlanılmaz
sakatlıklarla dolu bir ihtiyarlık, sonunda, gamlı ve acı bir
zorunluluk: ölüm. Bu bahtsız hayat süresince durmaksızın
çevremizi saran sayısız hastalıklar sürüsünü, hiç durmadan
bizi tehdit eden kazaları, birdenbire bizi ezen sakatlıkları: en
tatlı anlarımızı hep berbat eden o acı zehiri buna katınız.
Fakirlik, hapis, alçaklık, utanç, azap, pusu ihanet, dava,
hakaret, hile... gibi, insanın hemcinsinin başına sardığı
belalardan henüz söz etmedim... Fakat nasıl saymalı?...
Bunlar denizin kenarını kaplayan kum taneleri kadar çoktur.
Hangi cinayetlerden dolayı insanlar bu belalara layık oldular?
Hangi kızgın tanrı onları bu sefalet uçurumunda yaşamaya
mecbur etmiş olabilir?
Mustafa Kemal, 5.Ordu’da Arap kökenli olan askerlere daha özel muamele yapıldığını ve Anadolu çocuklarından daha üstün tutulduklarını gördükçe üzülüyor, ‘Osmanlılığın dayattığı bu aşağılık duygudan ne zaman kurtulacağız?’ diyordu.
Bir gün, piyade stajını yaptığı Yafa’ya gittim. Piyade acemi devresi henüz yeni başlamıştı. Çoğunluğu o bölgeden
Ama nasıl aç gözlü, özenti ve sadece insanlara hakaret edince kendini yücelteceğini sanan bir toplumsak, bu hareketler direkt aşağılama oluyor. Dikkat edin etrafınızda sürekli birilerini aşağılayan, sizin kabul görmediğiniz kurallarla dalga geçen tip varsa sonradan medeniyet denilen şeyi görmüştür. Gerçekten ciddiyim bu konuda, adamlar topluma ayak uyduramayınca etrafındaki insanlara hakaret ederek bir basamak ilerleyeceğini zanneder.
“Hakaret mi, dediniz?.. Sizi tahkir etmek[aşağılamak]!.. Sizi tahkir etmek!.. Lakin bunu söylemekle, işte siz, beni tahkir etmiş oluyorsunuz. Ben, size aşkımdan, sizi sevdiğimden bahsediyorum. Eğer sevmek bir kabahat ise, bu, benden ziyade size ait olmak icap eder… Niçin bu kadar sehhâr[büyüleyici] oldunuz?.. Oh, anlıyorum, beni öldürmek, harap etmek istiyorsunuz… Fakat düşününüz ki benim de bir kalbim var… Siz, nasıl güzelliğinize karşı, lâkâyd[kayıtsız] kalanları affetmez iseniz, ben de aşkımı ihmal edenleri mazur görmem. Lakin bunu anlamıyorsunuz; anlamak istemiyorsunuz… Kadın değil misiniz?.. Siz de bütün diğerleri gibi, perestişkârlarınızı[âşıklarınızı] kahretmekten telezzüz edersiniz[hoşlanırsınız]… Fakat bir gencin kalbiyle oynamak, emin olunuz ki eğlenceli göründüğü kadar da tehlikelidir… Bunu, evvelden tahmin etmiş olmanız icap ederdi. Hâlbuki siz, güldünüz; eğlendiniz; temayüllerime[eğilimlerime] karşı bazen lakayd[kayıtsız], fakat ekseriya[çoğunlukla] müsait tavırlarınızla beni sürüklediniz; bu noktaya kadar getirdiniz… Şimdi burada terk etmek, ben, azaplarımla, ıstıraplarımla kavranırken, siz, karşıdan felaketimle istihzâ[alay] etmek, yavrusuyla oynarken öldürülen bir kedi gibi, zavallı mürde[ölü] aşkımın na’ş-ı hazini[hüzünlü naaşı] üzerinde uyumak istiyorsunuz… Fakat rica ederim, bu, bir cinayetten başka bir şey midir?.. Bakınız, yine sükût ediyorsunuz[susuyorsunuz]... Aşkınızda bile gururunuza mağlup oluyorsunuz… Oh, bu kadınlar!.. Ne anlaşılmaz muammadırlar[bilmecedirler]!..”
Sayfa 25 - Ayrıntı YayınlarıKitabı okudu
Yılbaşı Çavuşu.
"Çocukluğumun geçtiği küçük ilçemizde genel olarak mutlu bir yaşantımız vardı. Öyle ya; ülkemiz bir cihan savaşı geçirmişti, savaşta başarılı olmuş, düşmanları yurdumuzdan dışarı atmış, bağımsızlığımızı korumuştuk.
Cihan Savaşından çıkalı hemen hemen 10-15 yıl geçmişti. Savaş bizleri yoksul ama gururlu bırakmıştı. Belki inanılmaz ama babası
Allah Allah diyelüm sancak-ı şâhî çekelüm
Yürüyüp her yaneden Şark'a sipâhî çekelüm
[Allah Allah diyelim padişahlık sancağını çekelim. Her taraftan yürüyüp Doğu'ya (İran'a) asker sürelim]
İki yerden kuşanalum yine gayret kuşağın
Buluşup toz ile toprağa bu râhı çekelüm
[Gayret kuşağını iki yerden kuşanalım, giyinelim. Toza toprağa karışıp bu yola katlanalım.]
Pây-mâl eyleyelüm kişverini sürh-serin
Gözine sürme diyü dûd-ı siyâhı çekelüm
[Kızılbaşların ülkesini ayaklar altına alalım. Gözüne sürme yerine siyah dumanı çekelim.]
Bize farz olmuş iken olmamız İslâm’a zahîr
Nice bir oturalum bunca günâhı çekelim
[Bize İslam'ı gözetmek, kollamak farz olmuş iken (Biz İslam'ın halifesi iken) nasıl yerimizde oturup bunca günahı çekebiliriz?]
Umaram rehber ola bize Ebûbekr ü Ömer
Ey Muhibbî yürüyüp Şark'a sipâhı çekelüm
[ Ey muhibbi, yürüyüp Doğu'ya (İran üzerine) asker çıkaralım. Umarım ki kızılbaşların hakaret ettiği Hz. Ebu Bekir ve Ömer (r.anhüma) bize rehber olur]
Sayfa 54
Haziran 2018 Hikaye Etkinliği
Yazar: https://1000kitap.com/incierdem
Hikaye Adı : Umut Güvercini
Link: #30147587
Geceydi .Balkona oturmuş,gökyüzüne bakıp uzaklardan bana göz kırpan parlak tek bir yıldıza tutunup kaybolup gidesim var.Yıldızla göz göze geldikçe gözyaşlarımın akisleri yaldız yaldız parildamaya başladı bile.Gözümü kapatip geçmişim
Dostoyevski'nin idamdan kurtuluşunun yansımaları... Ümit Yıldırım
"Nerede okumuştum, hani bir idam mahkûmu ölümünden biraz önce şöyle söylemiş ya da düşünmüştü: 'Yüksek ve sarp bir kayalıkta, ancak iki ayağımın sığabileceği, dar bir çıkıntıda, dört bir yanım uçurumlar, okyanuslar, sonsuz bir gece, sonsuz bir yalnızlık ve hiç bitmeyecek bir
