Zaten sıkmadan uzun uzun anlatmasını bilen yegane geveze denizdir, ömürlerinin dörtte üçünü denizde geçiren ihtiyarların arasında bile suların sesini sıkıcı, yesnesak bulan, bu sesten bıkan birine tesadüf edilmemiştir.
Sayfa 125 - Bir Gemici HikâyesiKitabı okudu
Hayatta senin bir burjuva kızıyla ne alıp vereceğin olabilir ki? Bırak onları. Şöyle hayata gülen, ölümle kafa bulan, aklına eseni yapan, sevmesini bilen, ateş gibi, iyi bir kadın bul kendine.
Sayfa 334 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Böyle kadınlar da var,
Şöyle hayata gülen, ölümle kafa bulan, aklına eseni yapan, sevmesini bilen, ateş gibi, iyi bir kadın bul kendine.
Sayfa 334 - BrissendenKitabı okudu
"İdam Mahkûmu"
Victor Hugo'nun tam da Edebi ruhunu yansıtan bir kitap. İnsanların ( başlarına gelecek felaketleri bilemeyecek, buna rağmen başka birinin felaketini tayin etme yetkisini kendinde bulan insanların, kelimenin tam manasıyla aciz olan insanların) birinin ölüm zamanına saatine hatta dakikasına kadar karar verebilmelerini ve bunun idam edilecek kişi üzerindeki etkisini çok güzel anlatmış. Olayı sıradan bir mahkum gözüyle anlatması aslında ( yani suçsuz yere idam edilen biri değilde gayet suçlu olduğu için öldürülen birini anlatması) bizim gerçek empati yeteneğimizi, insanlığımızı sorgulatıyor. Tabii bir de bu cezanın birilerinin çıkarına ters düştüğünde değiştirilmesi -ertelenmesi- durumu var. Şahsi fikrim hiç kimse başkalarının yaptığı kanunların gerekçesi olarak öldürülmemeli. Ölüm saatini bilen ve buna hazırlanan bir insanın "adalet" kavramını sorgulatacak derin manalı kısa hikayesi. Keyifli okumalar.(tabii mümkünse). 
Bir İdam Mahkûmunun Son Günü 
Victor Hugo
345. Dörtlük
Bu varlık denizi nerden gelmiş bilen yok;
Öyle bir inci ki bu büyük sır delen yok;
Herkes aklına eseni söylemiş durmuş,
İşin kaynağına giden yolu bulan yok.
Sayfa 67 - AlfaKitabı okudu
Kalsın kovduğunda
Gizli tarihi acıların
Vakt erer bir bulan
Bir bilen bulunur.
Sayfa 490
sıkmadan uzun uzun anlatmasını bilen yegâne geveze, denizdir. Ömürlerinin dörtte üçünü denizde geçiren ihtiyarların arasında bile, suların sesini sıkıcı, yeknesak bulan, bu sesten bıkan birine tesadüf edilmemiştir.
Sayfa 75 - Sabahattin AliKitabı okudu
Şunu fark ettim ki insan üzüldüğünde yalnızlaşıyor,kötü hissediyor. Kötü hissedince tek başına ağlamak gibi büyük bir yükün altına giriyor. Odanda tek başına yorganları ıslatmayı başarıyorsun. Bu sefer yorganları değil de kağıtları ıslatmıştım.
Kağıtlarla konuşa konuşa insan yalnız olduğunu dibine kadar hissedince, kendini dinlemeye başlıyor. Dinledikçe de bilmeyi.
Kendini bildikçe de Allah'a yakınlaşıyor.
'Kendini bilen Rabbini bilir ... '
Aslında O hep var da biz onu ancak en yalnız halimizle göre biliyoruz. Ancak aciz hissettiğimizde hatırlıyoruz. Bu sefer de güçleniyorsun. Çünkü öyle bir şey var ki yanında, öyle bir güç var ki. Biraz hüzünlensen, biraz dertlensen tutuyor elinden.
"Herkes bir gün gider, korkma ben buradayım," diyor.
"Herkes küser, korkma ben buradayım," diyor.
"Herkes unutur, korkma ben buradayım," diyor.
O'nu bulan neyi kaybetmiş, O'nu kaybeden neyi bulmuş? Onu bulunca diğer kayıplar pek canını acıtmıyor artık. Gidenlere yürek dilince 'Eyvallah' demeyi öğreniyorsun.
Sayfa 15Kitabı okudu
