Herkes kendi hayatının değerini bilmeli, ona göre davranmalıdır. İnsan kendisini kurtaramadıktan sonra, diğerleri ne yapabilir ki?
Nesneler böyle ellerini uzatıp insanı yakalayabilirler miydi; kılıç kesebilir miydi; yumruk sıkabilir miydi? Hiç güvenlik yok muydu? Dünyanın nasıl işlediğini ezberden öğrenemez miydi insan? Hiçbir kılavuz, hiçbir sığınak yok muydu, her şey bir mucize, bir kulenin tepesinden boşluğa atlamak mıydı? Yaşlılar için bile hayat böyle bir şey olabilir miydi - şaşırtıcı, beklenmedik, bilinmez?
Sayfa 186Kitabı okuyor
"Ama insanoğlu yenilgi için yaratılmamıştır" dedi. "İnsan yok edilebilir ama yenilemez."
Sayfa 69Kitabı okudu
İnsan neydi? Ya hatırlamak kelimesi... Neyi unutmuştum da hatırlatılıyordum?
Sayfa 159
Sahiden, kirli bir ırmaktır insan. Kirli bir ırmağı içine alıp da bozulmadan kalmak için, zaten bir deniz olmak gerekir.
Sayfa 7
gece olunca usulca başka bir köşeye çekilip ağlayan yıldızlar var bu gökyüzünde! kırılıp dağılan aynaların içinde başka bir bulut yaşar, bir deniz parlar sebelenen hayallerin gölgelerinde.. hissedilenleri gizleyen gizemli bir hali her zaman vardır bu sokakların, öyle ki büyük gömlekler yanlış bedenlerde delaşır durur ve doğanın kanunudur; çiçekler büyür, atlar uyur.. derin bir rüyadan uyanınca insan, aldığı ahın perdesini kendi penceresine çeker.. ben o perdeyi bir ara geri açtım, seni ilk gördüğüm anı hatırlamak için cumhuriyeti kendi içimde defalarca ilan ettim.. yanlış olur, yalnız olur, her şey olur bu memlekette ama sensiz olmaz..
Kaçıyorum tüm insanlardan içimde büyüyen insan sevgisi ve nefretiyle kaçıyorum şehir merkezlerindeki insan kalabalığın içinde kaçıyorum sakin deniz kenarındaki kasabalarda kaçıyorum. Kafamın içinde oluşan hapisinde kendime özel yaptığım hücrede delirmeye başlıyorum deliriyorum insan seslerini duymaya başladığımda dayanamıyorum insanları yüzlerini görmeye tahammülü yok kaçıyorum bir sesizligin içinde. Kaybolan düşüncelerimin içinde bir kayıp daha yaşıyorum buna yaşamak denirse tabi sesiz bir çığlığın içinde intihar