...gecenin karanlığına doğru bir keman üzgün tango nağmeleri çalmaya başladı. Keman ağladı, benim de bir parçam onunla beraber ağladı. Çünkü aynı gün birisinin yirmi dördüncü doğum günü vardı. O birisi, Auschwitz kampının bir başka yerinde, belki de benden sadece yüzlerce metre ileride ama ulaşamayacağım bir yerdeydi. O birisi eşimdi.