Peyami Safa'nın İstanbul'un Fatih ve Harbiye semtlerinin yaşam tarzlarından yola çıkarak yanlış Batılılaşma üzerine yazdığı az sayfalı, akıcı bir roman.
Eserde anlatılanların çoğu birer temsilden ibarettir.
Fatih semti Şark'ı (Doğu'yu), maneviyatı, Osmanlı'yı, İslamiyet'i, kökeni, benliği, özü temsil eder. Harbiye semti ise Batı'yı (Avrupa'yı), maddeciliği, geçici olanı, yozlaşmayı, yabancılaşmayı temsil eder.
Fatih'te yaşayan Neriman, Harbiye'nin aldatıcı süslü gece hayatına, şatafatına, balo gecelerine kapılınca hem bireysel hem ailevi olarak huzursuzluk yaşar.
Harbiye'nin cazibesine kapıldıkça huzuru azalan Neriman, duyduğu bir olay sonucunca Fatih'e, Doğu'ya, ÖZ'üne geri döner.
Neriman özüne dönünce Harbiye'nin geçiciliğini, aldatıcılığını, sahteliğini anlar, gerçek ve kalıcı huzurun Batı'da, maddede, geçici eğlencelerde olmadığını fark eder.
Asıl huzurun Fatih'te, yani manevi olanda, özde, Doğu'da olduğunu anlar.
