Alın size film. Uzun uzun yazmakla uğraşamam mis gibi film. Gazetecilik medya ve haberin önemini anlatıyor işte.
''Ben gazetecileri sözün rençberleri, sözün işçileri sayarım. Gazetecilik, ancak tutkuyla yapıldığı zaman edebiyat düzeyine yükselir.''
Atsız'ın Dostları ve Ziyaretçileri: Türk milliyetçiliğinin "uyutulma dönemi"nde Atsız'ın da faaliyetleri sınırlıdır. Günleri, yollarda ve Süleymaniye Kütüphanesi'nde geçmektedir. Tanıdıkların, kendisini merak eden Türkçülerin ziyaretlerinin de ardı arkası kesilmemektedir. Ya bilhassa öğle tatillerinde kütüphanede, ya da
Atsız'ı görmek bende bir tutku hâline gelmişti
"Atsız, 1952'de öğretmenlikten alınıp da kütüphanede bir memuriyete tayin edilince, onu ya evinde ziyaret ederek, yahut da çalıştığı yere, Süleymaniye Kütüphanesi'ne giderek görebiliyorduk. Ev ziyaretleri daha çok özel bir mânâ taşıyor, bazen önceden sözleşerek gerçekleşiyor ve daima uzun sürüyordu. Süleymaniye Kütüphanesi kısa ve habersiz görüşmeler için daha uygundu. İstanbul Hukuk Fakültesi, Süleymaniye Kütüphanesi'ne çok yakındı. Belki birkaç yüz metre. Ben, 1955'ten sonra Hukuk Fakültesi'nde okuyor ve bir taraftan da gazetecilik yapıyordum. O zaman dersler öğleye kadardı. Ders saatleri tamamlanınca -hele gazetede acele bir işim de yoksa Atsız'a uğrayıp onu görmek bende bir tutku hâline gelmişti." (Deliorman 2013: 205-206).
Bu düşünce sahiplerini kitaptan çekip alabilecek kadar gelişelim artıkkk
''Televizyonların bir zamanlar en fazla izlenen programlarının
belgeseller olduğu ne çabuk unutuldu... Şu anda kanallarımızda kaç tane
belgesel kaldı?.. Ama öyle ya belgesellere niçin masraf edilsin ki!..
Söyler misiniz sayın medya patronları:
İnsanlara bir şeyler verebilmenin ve insanlarla bir şeyler paylaşabilmiş
olmanın huzuru içinde misiniz?...
O her zamanki haber yorumlarınızla... O her zamanki arabesk anlayış ve
müziklerinizle insanlara neler verebildiğinizi düşünüyorsunuz, iç sıkıntısı
ve karamsarlıktan başka?...
Yarışma programlarınızla her gün birkaç kişiye ev ya da araba
kazandırmak mıdır yayıncılık?... Yoksa herkezi tabak çanak sahibi yaparak,
bisikletlere bindirmek midir gazetecilik?... Kusura bakmayın ama dost acı
söyler: Bu halinizle gazetecilere değil daha çok işportacılara
benziyorsunuz...''
İstanbul’da gazetecilik yapan İbrahim, bir sabah, çocukluk arkadaşı Hüseyin’in ölümünü haber masasında buluyor.
İşte bu ölüm, İbrahim’i neredeyse tüm bağlarını kopardığı köklerine, Mardin’e doğru bir yolculuğa çıkarıyor ve
Meleknaz’la tanışmasını sağlıyor. İbrahim, ölmüş arkadaşının sevdasını devralır gibi Meleknaz’a âşık oluyor ve giderek Hüseyinleşiyor.
Huzursuzluk, bir yandan Ortadoğu’nun en insafsız hallerini, savaşı, yokluğu, mülteci kamplarını ve kadın
düşmanlığını gözler önüne seriyor; diğer yandan Mezopotamya topraklarının geçmişine ve bugününe empatik, sorgulayıcı bir bakış sunuyor. İnsan doğası üzerine destansı bir anlatı sunan Livaneli, asırlardır bu coğrafyada yaşayan halklara, tarihlere, inançlara ve hikâyelere ses veriyor.
Zülfü Livaneli
Huzursuzluk
Takvim-i Vekayi ile Türkçe gazetecilik başlamış ve devlet bir basın organı aracılığıyla tebasıyla ilişki kurmuştur. Bu girişim büyük Petronun yüzyıl önce çıkardığı Vedemosti gazetesiyle biçim ve öz olarak büyük benzerlik içindedir.
Sayfa 54 - TimaşKitabı okuyor
Gazetecilik mesleğini seçmemde biraz "özgür Filistin" hayalinın etkisi de vardı. O topraklara gitmeden önce Libya'dan, Yemen'den, Suriye'den ve Irak'tan geçtim. Adım attığım her ülkede "adaletle" habercilik yapmaya çalıştım. Zor oldu. Gaz ze'nin barut kokan havasını solumak için ise ömrümde çeyrek asır devirmem gerekecekti.
Ve her gün yanımda taşıdığım "özgür Filistin" hayalini Or tadoğu'da yırtılan cebimden düşürecektim.
Ötekilerden ayrılmış olmayı istemiyordum, ama şimdiden bu ayrılığın ta içinde yaşıyordum. Bu ayrılışın niçin olduğunu anlamıyordum bile. Hayata anlaşılmaz deme cesaretini o zamanlar henüz kazanmış değildim. Şimdi sorunu sadece derin derin düşünerek bitirmeyi ümit ediyordum. Bu kibrin ta baştan beri benim özümün bir parçası mı olduğunu yoksa sadece -gazetecilik yoluyla- kendi doğumunu mu bekledigini anlamak istiyordum.
Sayfa 82Kitabı okudu
Bukowski'den Alaycı Bir Manifesto - Factotum
Henry Chinaski, Los Angels Üniversitesi Gazetecilik mezunu bir adamdır. Henüz 22 yaşında; ucuz, dandik bir bavulla yollara düştüğünde ailesinin tam tersi isteklere sahip olmak istediğini biliyordur. Sarhoş olup, bar köşelerinde berduş içkileri içerken hayatına bazen arzuladığı bazen de onu iğrendiren kadınlar girer. Chinaski o kadar çok işe girer çıkar ki bu bir yandan hayatı tanımasına bir yandan da anlamasına yol açar. Ama iş anlatmasına gelince...
Yazar olmak. Tek istediği bu. Ama bir yandan aylak işler de yakasını bırakmaz. O da 3-4 gün yaşadığı bataklık gibi Otellerde sızar kalır. ''Rafflesia'' cinsi bitkiye benzetiyorum ben Chinaski'nin yaşadığı hayatı. Bitki koktukça Henry ona çekildi. Bazı insanlar çürümeden etkilenir ve kendisi de çürümenin bir parçası olur.
Ama yollara düşmekten vazgeçmemesi benim gözümde önemli bir durum. Yazar, hayatının adeta bir bölümünü yansıtan yüce 
Charles Bukowski sabahın köründe kalkıp zengin insanlara yalakalık yapan bir çalışma sistemine başkaldırı yazmış. Tarihsel gelir eşitsizlik oyunlarını göz önüne sermiş. Okuyun derim kitap dostları.
Bir zamanlar gazetecilik yapan Joseph Goebbels savaş sırasında basının bağımsızlığını kaybetmesi hakkında günlüğüne (14 Nisan 1943) şunları yazmıştı: "İçinde biraz onur kırıntısı kalan herkes gazeteci olmamak için büyük çaba sarf edecektir".
Pan Yayıncılık
