Babasının plakları içinde en çok sevdiğim Liszt’in piyano konçertolarından biriydi: her yüzde birer konçerto. Onu iki sebepten seviyordum. Öncelikle plağın kabı güzeldi. İkincisi, tanıdığım hiç kimse –Şimamoto hariç tabii ki– Liszt’in piyano konçertolarını dinlemiyordu. Bu düşünce beni heyecanlandırıyordu. Etrafımdaki kimsenin bilmediği bir dünya bulmuştum –sadece benim girmeme izin verilen gizli bir bahçe. Başka bir boyuta geçiş yapmış, yükselmiştim.
Müzik tek başına harikaydı. İlk seferde bana abartılı, yapay hatta anlaşılmaz gelmişti. Yavaş yavaş, tekrar tekrar dinledikçe, beynimde belli belirsiz bir imge oluşmuştu –anlamlı bir imge. Gözlerimi kapatıp konsantre olduğumda, müzik bir dizi girdaba dönüşüyordu sanki. Bir girdap oluşuyor, onun içinden bir diğeri şekilleniyordu. Ve ikinci girdap bir üçüncüsüyle birleşiyordu. Bu girdaplar, şimdi anlıyorum, kavramsal, soyut şeylerdi. Her şeyin ötesinde, Şimamoto’ya onlardan bahsetmek istiyordum. Ama onlar sıradan dilin ötesindeydi. Tamamen farklı kelime dizilerine ihtiyaç vardı ama onlara dair hiçbir fikrim yoktu. Dahası, hissettiklerimin kelimelere dökmeye değip değmeyeceğini bilmiyordum. Maalesef, piyanistin adını şu an hatırlayamıyorum. Hatırladığım tek şey renkli, parlak plak kılıfı ve plağın ağırlığıydı. Plak, gizemli bir şekilde ağır ve iriydi.
Doğan Kitap
Bu yer, insana bildiklerini unutturan, hatırladıklarını içinde acıya dönüştüren kocaman bir girdap.
Sayfa 24Kitabı okudu
Kapkaranlık bir gece... dalga korkusu ve bu derece dehşetli bir girdap. Sahilde rahat rahat yolculuk edenler, halimizi nerden bilecekler?
Sayfa 9Kitabı okudu
Sevdiğin birini kaybetmek, dişini çektirmek gibiymiş; zamanla acısı geçiyor fakat yokluğu her an hissediliyor..
sonra kendi yarattığımız saydam ağaçlarda
gizleniyorduk.
dönüyorduk şiddetle az zaman geçince girdap
acımasızlığı aşağı hızla orada olana çekiyordu.
neşe olmayanı biriktiren o alanın bir yerine
endişeli adımlarla iliştik.
Kendimi bir nokta kadar hiç olarak gördüm. Bu durmadan akan, yürüyüp kaybolup giden girdap içinde, bu korkunç çağıltıda bir damla su gibi. Yalnız kendimi değil, yaptıklarımı da, yapmayı tasarladıklarımı da.
Sayfa 86Kitabı okudu
Yalnız başına, çıplak, bir sokaktan bile geçemez iken İstanbul'a, satıldığı eve gidemezdi. Böyle bir seyahate hissi-i nazar-rübasıyla masumiyet-i şarkiyesi mâni idi. Yine bu eve avdet etmek! Bütün o büyük kapıların mesdud olması imkân-ı avdeti izale etmekle beraber kendi arzusuyla bir âguş-ı şehvete düşmek... Bunu hiç hatırına getiremezdi. Beş on
Sayfa 128 - AKÇAĞKitabı okudu
"Ey Rabbimiz bizi, hakikati inkâr edenler için bir oyun ve eğlence aracı (fitne) yapma." (Mümtahine, 60/5)
....
Boğuyor âlem-i İslâmî bir azgın fitne
Kıt'alar kaynayarak gitti o girdap içinde
Mahvolan aileler bir sürü ma'sumdur
Kalan avarelerin hâli de ma'lumdur
Nasıl olmaz ki tezelzül veriyor arşa enin
Dinsin artık bu hazin velvele ya Rab!
- Amin.
Mehmet Akif ErsoyKitabı okudu
Bence en zararlı adaletsizlik savaştır. Binlerce insan birbirleriyle dövüşüyor, en öldürücü silahlar icat ediliyor, ötekilerden daha çok canilik yapanlara madalya veriliyor.
Sayfa 122 - Bilge Kültür Sanat Yayınları, Kasım 2011Kitabı okudu
Bir diğer mektup:
Falandan falana... Allah'ın selamı, rahmeti ve bereketi üzerine olsun. İmdi. Ey
kardeşim! Ne çok "eğer", "eğer olmasaydı", "şayet" ve "ne zaman ki..." edatlarıyla bana
hitap ediyorsun?! Bunlar perdelerdir, hem de en kalın perdeler. Bunların olduğu yerde
marifet de olmaz, aynen kavramak
