Sevgili Tolstoy, bu kitabınızla yollarımız iyi ki depresif hissettiğim zamanlarda kesişmemiş.
Bilinen en büyük yazarlardan biri, kendini ifade ediş biçimine hiçbir kötü yorumum yok, yalnızca hayran kaldım diyebilirim. Az kalsın beni de karamsarlığın içine çekecekti.
Kitap boyunca yaşama amacını sorguluyor sevgili Tolstoy. Kendini hayattan bir koparıp bir bağlıyor. İntiharı düşlüyor, hatta planlar yapıyor. Ama bir türlü buna cesaret edemiyor. Ve yaşadığı sürece hayatını sorgulamaya, bunların cevaplarını bulmaya çalışmaya devam ediyor.
Tolstoy, bolluk ve lüks içinde yaşamak istememiş. O da köylüler gibi daha mütevazı bir hayatı olmasını istemiş, kendi hayatı ona sahte geliyormuş fakat eşi onunla aynı fikirde değilmiş. Tolstoy eşine çok bağlı olduğundan başlarda evi terk edememiş ama yaşlandığında -eşiyle de kavgaları arttığında- bu durum canına tak etmiş ve evi terk etmiş. Eşi bunun üzerine birçok kez intihar girişiminde bulunmuş ama kurtarılmış.
Açıkçası Tolstoy’un intihar edebileceğini hiç düşünmedim, buna cesareti olmadığını kendisi de söylüyor ve araştırdığımda bir kış günü evini terk ettikten sonra hastalandığını, Astapovo'da bir tren istasyonunda zatürreden öldüğünü öğrendim. Hastalığa direnmeyi bırakmış anlaşılan.
Umuyorum ki aradığı rahatlığa kavuşmuştur.
