Öz sevgi, olduğu gibi sev, affet
"Sevginin temeli saygıdır." Der. 
Don Miguel Ruiz kitap özetle öz sevgiden bahseder. Kendimizi olduğumuz gibi kabullenip sevmemiz, korkulara esir olmamız gerektiğini vurgular.
Partnerinizin karakterini değiştirmeye çalışmak; köpek sahiplenip kedi gibi davranmasını beklemeye benzetir. Bir insanın değişmesini beklemek beyhudedir.
Kusursuz ilişki yoktur. Karşımızda ki kişinin ruh hali bizimle ilgili olmayabilir. Öfkesinin sebebini kendimizde aramamak, eksik olan bizmişiz duygusuna kapılmamak gerekir. Öfkesini anlamak çözmek için destek olmalı. Rolumüz kişisel algılayıp sorunu kendimizde aramak olmamalı. Ama çoğu zaman böyle hisseder "ne yaptım ki" diye sorgularız kendimizi.
Sevgiyi kendimizde bulmayı Sihirli Mutfak örneğiyle açıklar. Mutfağımızda envai çeşit yiyecek varsa, dışarıdan belli bir koşulla gelen yiyeceğe ihtiyaç duymayız. Sevgi açlığı da böyledir. Kendimizi seviyorsak birilerinin sevgisine muhtaç yaşamayız. Terk edilme korkusuyla toksik ilişkilere mahkum etmeyiz. Kendimizi tanımalı, benliğimizi oluşturmalı ve ona sahip çıkmalıyız. "Kendinizle ilişkiniz, başkalarıyla ilişkinize yansır."
Özetle kendini sevmekle başlıyor her şey. Son olarak affetmeyi bilmek gerekir. Affetmek yüklerden kurtulmaktır. Kitap güzel yalın bir dille yazılmış. Başta klişe gibi olsada sardı. Okurken keyif aldım. Örnekleri beğendim ve sorguladım. Kişisel gelişim kitabı kendi arayışı içinde olanlara dert ortağıdır.
Neyiz biz? Başkalarının sevgisine umutsuzca gereksinen varlıklar mı?
İyi okumalar...
Felsefeyi çok seven biri olarak gasronomi distopyası kitabı okumuş olmak beni mutlu etti gerçekten güzel bi kitap olmuş 
Emre Turan teşekkür ederim böyle bi kitabı kaleme alıp bizlerle buluşturduğu için ayrıca kitapta birazda edebiyattan izler olduğu için ayrıca beğendim çocukların dahi keyifle okuyabileceği bi kitap olmuş okumamış olan arkadaşlara tavsiye ederim çok beğeneceğinizden eminim kitapla kalın sevgiler
Karşılıksız Aşk( en uygun başlık)
Leylim leylim diye diye bizi de bu sevginin içine nasıl çektin anlamadım ki..
Ahmed Arif bir yanda yaşadığı sürgün günlerini , yaşadığı siyasi baskıyı, içsel dünyasını en çok da Leyla Erbil'e olan aşkını öyle güzel anlatıyor ki insan hayran kalıyor..
Çok güzel sevmiş ,keşke karşılıklı olan bir duygu olsaydı ,gerçi bizimki her şekilde umudunu kaybetmiyor .Leyla'sı evlendiği hâlde hâlâ daha ona mektup yazan Ahmed Arif şimdilerdeki neslin aşk anlayışı ile uzaktan yakından alakası olmadığını görüyoruz.
"Mezara kadar götüreceğim tek sevdasın. Bunu unutmamanı istiyorum." Böyle güzel sevenlere denk gelin.
Mektup türünde kitaplar okumayı sevenler için çok doğru adres bu kitap..
