Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
İlk önce Arkanı Kolla ktiabını okumasaydım oldukça güzeldi ancak ben katili diğer kitaptan bildiğim için katili tahmin etme eğlencesini kaçırdım. Güzeldi. 3 kitaptaki herkes hikayede vardı ve bunu ben gerçekten seviyorum. Hikayenin katili bulunca bitmemeside ayrı güzel. Yaklaşık bir 100 sayfa kadar katil yakalandıktan sonra kim nerede neden öldürülmüş ne bağlantısı var anlatılıyor ki hşkaye aklınıza tam oturmuş şekilde sona eriyor. Bence sinema için değerlendirilmeli!
359 syf.
7/10 puan verdi
İskender Pala gerçekten iyi bir yazar. Her kitabını büyük hevesle okurum. Divan edebiyatı deyince aklıma gelen ilk isim. Bir kitap fuarında kitaplarımı imzalatıp, sohbet etme fırsatı bulduğum için kendimi şanslı sayarım. Yunus Emre yi en iyi bu kitap anlatıyor bence. Kitap başta gayet akıcı ortalara doğru ufak bir tıkanıklık oluyor ama sonra aynı hız ve heyecanla devam ediyor. Güzeldi Yunus Emre yi merak eden herkes okumalı...
Laurel liseye yeni başlayacak bir gençtir. Annesi ve babası ayrılmıştır. Ablasını çok sever, ona hayrandır ve idol almıştır. Ancak ablası ölür. Bunun üzerine hayatı değişir. Ablasının nasıl öldüğünü bilen tek kişi Laurel'dir ama kimseye hiçbir şey söylemez. Tanıdığı herkesten uzaklaşmaya başlar. Tanıdığı insanlardan uzak olmak ve yeni bir hayata başlamak amacıyla evlerinden uzakta bir liseye kaydolur. Lisede İngilizce öğretmenleri mektup yazma ödevi verir ve Laurel onun için anlamı olan, intihar etmiş ünlülere mektup yazarak hayatını bizlere anlatmaya başlar.
Kitabın mektuplardan oluşan farklı tarzı güzeldi. İntihar eden ünlülerin hayatına değinmesini, yazarın onların neden intihar ettiğini anlamaya çalışmasını sevdim. Sade bir anlatımı vardı -zaten gençlik romanları hep böyle oluyor-.
Laurel kitaptaki saf karakterdi. Her şeye inanmış ve kendine pespembe bir dünya kurmuş orada mutlu mesut yaşıyordu ta ki ablası ölene kadar. Ondan sonra ki değişimi, ablasına benzemeye çalışması, insanların hayatlarında yer etme çabası, lisesine uyum sağlamasının anlatımı ve zorlukları, Laurel'in kendi iç dünyası, kendiyle hesaplaşmaları okuyucuya iyi yansıtılmış.
Ahım şahım bir kitap değildi, ne iyi ne kötü diyebilirim, zamanınız varsa okuyun. Tabi bir de yaşınız çok önemli. Biraz daha gençlere hitap eden bir kitap.
Keyifli okumalar...:)
Yolculuk hikayelerini pek sevmiyorum, fazla basmakalıp oluyorlar, bu önyargımı Yüzüklerin Efendisi kırmış olsa da hala çok tercih etmiyorum. Ve bu seride (sanırım geri kalan kitaplarda bu şekilde olacak) yolculuk hikayesi şeklinde işliyor ve beni sıkmaya başladı, çünkü benzeri olaylar yaşanıyor sürekli, bu da sıkıcı oluyor haliyle. İlk kitap da sürekli yollarda geçmişti ancak sıkılmamıştım hiç. Hatta ilk kitabı giriş kitabı olarak çok beğenmiş, diğer kitapların daha gümbür gümbür olacağını düşünmüştüm. Ne yazık ki Büyük Av öyle olmadı, biraz ara kitap havası vardı. Diğer kitaplar bu şekilde olmaz umarım, serinin daha çok aksiyona ve yeniliğe ihtiyacı var.
Büyük Av, Dünyanın Gözü'nden bir kaç tık geride olsa da gayet güzeldi, bir ara tıkanıp okumakta zorlansam da son sayfalar da yazar toparladı ve seriye devam etme isteğim yeniden canlandı. Zaman Çarkı, her fantastik severin şans vermesi gereken bir seri bence.
Ayrıntılı yorum için; yorumatolyesi.blogspot.com/2016/07/buyuk-a...
Bir yanda böyle bir eserin bitmesinin hüznü, diğer yanda ise 1700 sayfalık dev bir eseri bitirmenin huzuru ve mutluluğu var.
Hani bazı kitapları o kadar çok okumak istersiniz ama bit türlü başlayamazsınız. Buna ister korku deyin , ister çekingenlik deyin size kalmış.
Böyle bir etkinlik düzenleyip kıvılcımı ateşleyen Hakan hocama ayrıca teşekkür
Öncelikle kitaba başladığımda, bu kitabın Caleb Drake'nin karısı Leah Smith'in ağzından anlatıldığını gördüm ve bu pek hoşuma gitmedi. İlerledikçe -hâlâ daha hoşuma gitmesede- aslında bir bakıma onun ağzından anlatılmasının iyi olduğuna karar verdim; çünkü birinin yaşadıklarını ve şu anki olduğu kişiyi anlamak için o kişinin bakış açısından
Bazı kitaplar vardır herkese armağan edemezsiniz. Bazıları ise herkesin okuyup zevk alabileceği kitaplar olur. Tanrı'nın Unutulan Çocukları benim için böyle bir kitap oldu. Çok küçük yaştan yetişkinlere hitap edebilecek bazen eğlenceli bazen gerilimli bir kitap. Ancak iyi başlayan; beklemediğim heyecansız bir şekilde biten bir kitap oldu. Kitabın
‘’Üç Anadolu Efsanesi’’ ile Yaşar Kemal’in tarzıyla tanışmış oldum.
Kitap adından belli olduğu üzere üç efsaneyi aktarıyor bizlere; Köroğlu, Karacaoğlan ve Alageyik. Açıkçası bana bu kitabı okumadan önce Köroğlu’nun hikayesi nedir diye sorsalar, söyleyebileceğim şey; Bolu Bey’inden babasının intikamını almaya çalışması olurdu. Ama neden intikam almaya çalışır, mesele nedir bilmezdim. Efsaneyi tüm ayrıntısıyla öğrenmiş oldum ve üç efsane arasında da en beğendiğim Köroğlu’nun hikayesi oldu.
Karacaoğlan’ın hikayesini okurken biraz sıkıldım, ne yalan söyleyeyim. Ama meğerse bilmiyormuşum hikayeyi, onu da görmüş oldum. Hikayenin akışı da, sonu da hiç beklemediğim şekildeydi. Yine hikayede ara ara verilen Karacaoğlan’ın şiirlerini okumak keyif verdi. Ne de güzel yazmış…
Alageyik efsanesini ise hiç bilmiyordum, bir tek adını duymuşluğum vardı. Güzel bir hikayeye sahipmiş; fakat okurken de kahramana yapma, etme demekten helak oldum.
Kitabı okurken oturmuşum da biri bana masal anlatıyormuş gibi hissettim. Yaşar Kemal’in anlatımı gerçekten çok güzeldi. Hele yöre insanının konuşmalarının oraların ağzıyla yazılmış olması okurken çok keyif verdi. Ama dediğim gibi Köroğlu’nun hikayesinden sonra biraz sıkılmaya başladım. Belki hikayeleri ayrı ayrı, araya başka kitaplar koyarak okusaydım daha iyi olabilirdi. Ama ben de iki kitabı aynı anda okuyabilen birisi değilim.
Sözün kısası yer yer sıkılsam da Yaşar Kemal’in anlatımıyla ve yazın diliyle tanışmak güzeldi. Ayrıca halk efsanelerimizi detaylı şekilde okumuş olduğum için de ayriyeten memnunum. Keyifli okumalar dilerim…
YERYÜZÜNÜN İNCİNMİŞ HATIRALARI
"Hayat olsa olsa bir incinmedir"
Parmaklarının izinden sürülüyor bir kadın, geçmişinin yaralarına. Sesinin buğusundan, yüzünün kederinden ve başının örtüsünden tanınıyor bir kitlenin gözünde. Unutmak fiili ile yan yana hapsolmanın kapısında bekler en çok kadın. Unutacak ne çok şey vardır hayatta, yarında,
Bu sabah hava durumunda gerçek yazın yarın başlayacağını söyledi sunucu: uzun zamandır aralıklarla süren yağışlar ve sağanaklar, bulutlar artık sonbahara dek kayboluyormuş gözden, beklenen ve özlenen Afrika sıcakları kapıdaymış... annem sevindi, sıcağa çok düşkün çünkü. Bahçedeki ağaçları düşündüm, çok geçmeden susuzluktan yılacaklar, bitap
Okuduğum diğer Stefan Zweig kitapları gibi bu kitap için de kötü yorum yapamıyorum. Hayat içinden kopup gelen ve basite yakın bir olay nasıl bu kadar güzel bir dille ve akıcılıkla yazılır aklım almıyor. Konu başta herkesin bildiği bir insanın eşini aldatması ve çapkın bir erkeğin aşırı gereksiz kendini tatmin etme çabaları. Fakat Stefan abimiz olaya bir çocuk girince tüm olayın ne kadar dikkat çekici ve okunabilir olduğunu gösteriyor. Bu kitapta bir çocuğun annesini koruma içgüdüsünü, sevgi açlığını, bir annenin büyüyen çocuğu karşısında boşuna çırpınışlarını göreceksiniz. Kitabı baştan sona istemsizce dişlerimi sıkarak ve çocuğun intikamına ortak olarak okudum. İki çiftin çırpınışlarını görmek güzeldi diyerekten sadist tarafımı gösterip yazıyı kapatmak istiyorum.
Bitirdiğimde verdiğim tepki: Sabahattin Alii ne yaptııın.. oldu. Neyse hüzün kısmını bir kenara koyarsak eğer güzel psikolojik çözümlemeler var. Özellikle Maria'dan ayrıldıktan sonra gittiği yerleri neden tercih ettiğini tahlil etme şekli, bunu irdelemesi güzeldi.
Tabi sadece bu değil genel olarak kendi ruhunu, fikrini, dışarıdan insanların bakışlarının tahlilleri de çok başarılıydı.
Maria'nın da en sonunda sevgiyle alakalı sıkıntısını keşfetmesinde sanırım kendimizi bulabileceğimiz bir yer diye düşünüyorum.
Sonu ise, mesaj olarak tabir ettiğim yer, beni çok etkiledi: Bir insana kızarak diğer insanları da etiketlemenin hata olduğunun vurgulanması.
