Baumgartner, Paul Auster’ın yaşamın son demlerindeki anlamlılığı ve kayıpların ağırlığını ustalıkla işlediği bir eser olarak karşımıza çıkıyor. Kitap, kederin ve anıların gölgesinde, ölümün kıyısında dolaşan bir kahramanın, yaşamın kırılgan ama değerli yapısını keşfedişini anlatıyor. Auster’ın bu eseri, belki de yazarın kendi iç dünyasının yansımalarını taşıyor; son dönemde yaşadığı kayıpların ve mücadelelerin bir özeti niteliğinde. Bu roman, sadece Auster’ın kaleminin gücünü değil, aynı zamanda hayatın karmaşık dokusunu da sergiliyor.
Romanın açık uçlu bitişi, Baumgartner’ın hikâyesinin henüz tamamlanmadığının bir işareti gibi. Auster, bu eserin son romanı olabileceğini ima etse de karakterinin yaşamı gibi, romanın sonu da belirsizliklerle dolu. Auster’ın yarattığı Baumgartner karakteri, ne fantastik serüvenler yaşıyor ne de olağanüstü bir hayat sürüyor; o sadece ölümlülüğün kıyısında, gerçek bir insan gibi var olmaya çalışıyor. Belki de en önemlisi, roman Auster’ın kendi yaşamındaki deneyimlerle örtüşüyor olabilir. Böylece Baumgartner, biz okurlar için, hayatın en zor anlarında bile umudun ve insanlığın ışığını arayan bir kılavuz haline geliyor. Bu, özellikle de ölümün kıyısında, sular altında kalmış bir gemide bile, bir insan elinin bize uzanabileceğini, hayatta kalabileceğimizi hatırlatıyor.
