Tanıdığım bir kitabı tekrar okumanın bana, yeni bir kitap okumaktan daha fazlasını kazandıracağına inanıyorum. Prensip olarak yaptığım hep bu. Ortaçağ'da yaşayan insanların çok şanslı olduğunu düşünürüm hep; çok az kitapları vardı, fakat olanların hepsi temel kitaplardı. Bugünlerde, kitaplar hakkında yazılmış o kadar çok yazı var ki, kitapların kendilerini erişmek bile güç.
Sayfa 106 - Mitos YayınlarıKitabı okudu
Evlatlar
Anne: Yarın benimle kim kiliseye gelmek ister?
..sessizlik
Young Sheldon : Ben gelirim anne.
İkiz kardeş: Sen Tanrı ya inanmazsın ki. Neden gidiyorsun kiliseye ?
Sheldon: Ama anneme inanıyorum 🫠
“ Bu eksik sana değil, bana ait. Bende inanmak noksanmış. Beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanamadığım için, sana aşık olmadığımı zannediyormuşum. Demek ki, insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar. Ama şimdi inanıyorum. Sen beni inandırdın. Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayette aklı başında olarak seviyorum.”
Bes lêvên min
eger bigihe lêvên te
ez bawer dikim
bihuşteke nû ya mezin
dê ava bikin...
-----
İnanıyorum
eğer ki dudaklarım
dudaklarına yetiştiğinde
yeni, büyükçe bir cennet
kurucaklar...
Sayfa 89
"İnanıyorum ki herkes ruhunun tapınağında yalnızdır ve yalnız olmalı, yalnız bırakılmalıdır. Bırakın herkesin içindeki bu mabet dokunulmamış, lekelenmemiş olarak kalsın. Bırakın insanlar istedikleri elleri, istedikleri sevgi ve şiddetle sıksınlar. İnsanların mukaddes mabetlerinin kutsal eşiğinden içeri, onlara rağmen adım atmayın..."
Sayfa 73 - Tur Yayıncılık Çeviri: Emine GedikKitabı okudu
Kendime Yeni Bir Ben Lazım
İlk ne zaman, nasıl karar verdim hatırlayamıyorum. Saçma geçen bir gün daha bitti düşüncesiyle yastığa başımı koyduğum gecelerden birisinde miydi? Gülümseyerek dinlediğim bir sohbetin ortasında aklımın çok uzaklarda takılı olduğunu fark ettiğim anda mı geçmişti aklımdan? Belki de gördüğüm rüyanın ne anlama geldiğine baktığım sabah kuvvetlenmişti
CARLA: Ohoo.. Senden de hiçbir şey kaçmıyor... Evet Tanrı’yla konuşuyordum... Biraz laflıyorduk. Zavallıcık oğluyla tartıştığı günden beri yapayalnız kaldı.
KIZ: Küfretme lütfen! Çok günah!
CARLA: Küfreden kim! Deli misin sen? Tutkulu bir müminin renkli ifadeleri bunlar.
KIZ: Ne mümini!.. Sen hiçbir şeye, kimseye inanmıyorsun.
CARLA: Hayır, hayır inanıyorum... Ama ne yazık ki burada yok... (Gök gürler) Varsa da bile bizim konuşmalarımız onu hiç ilgilendirmiyor... Umutsuzluklarımız... Yoksul öykülerimiz.. O “Cesur ve Güzel”den hoşlanır. Bayılır! O ve bir de Cumhurbaşkanı. (Gök. gürler) Abartma! Hep abartılı oynarsın!
