Benim adım kinyas
Benim adım Kinyas. Gün ağrıyor. Başım ağrıyor. İsmimi kendime ben verdim. Bitmeyen bir öfke ve bitmeyen bir mutsuzluğun ifadesi. Bütün insanlara kızgınım. Yaşadıkları için. Hayattan midem bulanıyor… Ateşle oynarım. Yeterince benzin ve karşımda oturan adamın ceketinin iç cebindeki çakmakla dünyayı yakabilirim. Benim adım Neron. Geceleri, çaldığım
Sayfa 31Kitabı okuyor
İşte beni en çok da bu üzüyor. Hayatım boyunca tek bir konuda fikrini alamadığım, bir kez olsun benim hayatımla ilgili bir sohbet başlatmamış abilerim, hayatımı geçireceğim kişiyle ilgili karar verme yetkisine sahipler. İşte bu kadınların kaderine daha en başında yazılmış bir haksızlık değil mi?
Sayfa 25Kitabı okudu
Bense bilakis ara sıra kalbimde öyle yaraların sızladığını hissediyorum ki bunların iyileşmesi imkansızdır zannederim. Çünkü bunların benim bütün hayatıma öyle tesirleri var ki onlar olmazsa ben belki mesut olabilirdim. Fakat bu gün benim hayatım mahvolmuştur. İşte bunun için bende hala kanayan yaralar var.
Umurunda mı?
İşte gece yeniden başlıyor... anbean daha da küçülen midemle yine yatağa aç gireceğim. Sorun değil, herkes benim gibi; bu korku tüten yerde, korkusuzların paylaştığı acı gerçek bu!.. Başımı yastığa yaslıyorum, farz et ki en iyi yerdeyim yahut en kötü sonla karşılaşacak ve diğer insanları da buna itecek lanet bir suçluyum, umurunda mı hayatım? Hiçbiriniz tedirgin olmuyor, hiçbiriniz acı çekmiyor, hiçbiriniz acıyı anlamıyor... hoş, yine de herkes birbirinden gerçekçi tahliller sunuyor... Acı çekiyorum, yine yeniden gece başlıyor; gece ardından gündüzler... utanmayın, örtümü çekin üzerimden sabahleyin; gözlerinizi açmadan dikin mangaları! Ufacık çocuklarla beraber kurşunlayın bedenimi ah... sizler... öfke duyulmayacak kadar kötü insanlar! Bizlerin ruhunu değil, bedenini indirdi kurşunlar, ya sizlerin sonu nasıl olacak, umurunuzda mı?
Vefa Taşdelen
"Dün kitap vardı elimde, bugün de kitap var...
Çünkü benim kitapların dışında, kitaplardan
bağımsız bir hayatım olmadı. Bir şekilde hep kitaplara bağlandı hayatım. Bir şoförün geceler ve günler boyu siyah asfaltı ve kıvrım kıvrım yolları takip etmesi gibi, ben de cümlelerin uzun ince yolunu talkip ettim. Yolum nerelerden geçmedi,
hangi duraklara uğramadı? Kitap hep oldu yanımda, kendimi bildim bileli, açken de, susuzken de, yolculuk yaparken de, bir işte çalışırken de. En çok onlar giderdi yalnızlığımı, en çok onlarla paylaştım acılarımı, en çok onlarda aradım kendimi, en çok onlarla zaman geçirdim, en çok onların yüzüne baktım, en çok onlarla konuştum, en çok onlarla kavga ettim, en çok onlar çizdi yolumu, en çok
onlara sordum sorularımı. En çok onlarla hayal kurdum, en çok onlarla baktım geleceğe, en çok onlarla karnım acıktı, en çok onlarla geçirdim gecelerimi, en çok onlarla ulaştım gündüze, en çok onlarla ağladım. En çok onlarla parasız
kaldım. En çok onlar dost odular bana, en çok onlarla baktım göğe. Parasız kalsam da, kitaplar için hep bir bütçem oldu, yersiz yurtsuz olsam da kitaplarımı koyacak hep bir yerim bulundu; hiçbir yer olmasa, başımın üstünde..."
Ne başta ne sonda benim hayatım,
başka bir sitem arama arasında,
bırakın işte burada konuk kalayım.
23 Ağustos
Bune büyük bir şansızlık wilhelm! Aktif olan ruhum artık hosnutsuzluga düştü. Bosta kalamıyorum ve işimede koyulamiyorum. Artık düşünemiyorum artık doğanın guzelliklerine karşı hiç bir hissim yok ve kitaplarda bana anlamsız geliyorlar. Kendimizden vazgeçtiğimiz zaman tamamen kayboluyoruz. Defalarca normal bir işçi olmayı diledim işte o zaman sabah uyumanın bir amacı bir umudu bir sebebi olurdu. Zaman Albert'ı kağıtların arasına gömülmüş bir şekilde gördüğüm zaman ona gıpta ediyorum çünkü onun yerinde olsam mutlu olabilirdim. Genellikle bu duygudan yola çıkarak bakana bir mektup yazmak istiyorum ve belki de senin alacağımı düşündüğüm düşündüğün işi almak istiyorum . Enim ki o işi alabilirim. Bakan çok uzun zamandan beri bana olan ilgisini gösterdi. Ve defalarca beni onunla çalışmaya devam etti. Sadece bir saatlik bir iş. Arada sırada atın masalı benim aklıma tekrar geliyor. Özgürlüğünden yorgun düşerek kendisinin egerlenmesine izin veriyor ve cayirlarda ölene kadar birileri ona biniyor. Bundan ne anlamam gerektiğini bilmiyorum . Çünkü bu değişimin oluşturduğu kaygı benim hayatım boyunca hayatın alanında beni takip edecek huzursuz ruhumun oluşturduğu bir sonuç degil mi?
Sayfa 80Kitabı okuyor
Biz birbirimize tutunmuştuk ve 17 yaşımda bize tutunmak isteyen yavrumla huzur dolu evimiz cennet bahçesine döndü adeta. Tek sıkıntımız maddiyattı. Her ne kadar dert etmesem de eşim zorlanıyordu. Bir şeyler yapmalıydım, ama nasıl? Kızım daha 1 yaşındaydı, ben ise henüz 18. Sonunda kızımla çalışabileceğim bir iş buldum: Kreşte aşçılık. Hem yemek
Sayfa 20
düşünme artık beni
endişelenmede benim için
bununda üstesinden gelirim ben
güçlüyüm ya hani ben
dimdik duruyorum her zaman
hiçbir şey olmuyor bana zaten
kötülere bir şey olmazdı değil mi
haklısın çok kötü birisiyim bende
iyi yanlarım çok yok
bende hayatım gibi berbatım
haklısın sende
kim benimle olmak ister ki zaten
acıdan, gözyaşlarımdan başka
bir şeyim de yok
hallederim işte yine
üstesinden gelirim m
hallederim bir şekilde ..
mavikirlangiic
düşünce karar ve eylem üzerine
" Hayatım boyunca kararlaştırmadığım pek çok şeyi yaptım ve kararlaştırdığım pek çok şeyi de yapmadım.Eyleyen o'dur - o her ne ise işte; benim artık görmek istemediğim kadına o gider, üstlerime benim kellemi düşürebilecek bir söz söyler, sigarayı bırakmaya karar verdiğim halde, sigara içmeye devam eder ve bir tiryaki olduğumu, daima böyle kalacağımı kabullenmişken ben, o tutup sigarayı bırakır. Tüm hayatım boyunca düşünceyle eylemi birbirine bağlayan yada bağlamayan bir yapıyı görüyorum. "
Sayfa 21Kitabı okudu
İşte benim hayatım, beni dalgınlıklar mahvetti albayım.
Sayfa 85Kitabı okudu
Bir başıma
Nefesimi tutuyorum kapıyı açarken. Bir rüyadaymış gibi ayaklarım yere basmıyor. Kulaklarımda dinmeyen bir uğultu. Karmaşık duygular içinde, hangisi daha ağır basıyor bilmeden giriyorum içeri. Korku, sevinç, endişe. Susun simdi. Susun. Kafamı karıştırmayın. Burası benim evim. Bu benim hayatım. Ben bu kapıyı açan Feray'ım. Ben buyum.
Kırk altı yaşında, artık hiç kimsenin karısı, Defne'nin annesi, elimde kocaman keskin bir kılıç, tüm dünyaya karşı, ben bir başıma, işte buradayım.
Sayfa 24 - Doğan KitapKitabı okudu
