Karanlık

Genel kuraldır, iktidar kimin elindeyse, resmi tarihi o yazar.

Göz kamaştıran, öne çıkan, göğsümüzü kabartan, acı veren olayların çekiciliğine kapılıyor, meselelerin tümünü bu olayların üzerinden izah etmeye çalışıyoruz. Bu da bizi yanlışa götürüyor.

GİTME
Gecenin karanlık kucağına bırakma beni!
Taş duvar her yer,
Bütün şehir yalın ayak,
Kimsesiz güvercinler,
Gitme!
Kanatsız yaralı bir kuşum yokluğunda,
Nereye çarpsam yüzün,
Nereye dönsem sevda yüklü bu hüzün
Gitme!..
Sarı çocuklarını döker koynundan ağaçlar…
mevsimler küser, yıldızlar üşür…gitme…
Yalnız bir ardıç gölgesi olur yaralı kalbim
güneşler söner, gölgeler büyür..
zarif bir hüzün çöreklenir şehrin üstüne..
gitme, yüzümden sarkar külleri şehrin..
bir yangın yeri olur maraşta hüznüm..

“Bu dünyada sana kötülük yapmak isteyen insanlar çıkacak karşına,ama unutma ki iyilik yapmak isteyenler de çıkacak.Kimi insanın yüreği karanlık, kiminin ki aydınlıktır.Geceyle gündüz gibi! Dünyanın kötülerle dolu olduğunu düşünüp küsme,herkesin iyi olduğunu düşünüp hayal kırıklığına uğrama! Kendini koru kızım,insanlara karşı kendini koru!”

Ne çok kullanırdık şu "kesin" lafını. Yüzde ikilik bile olsa, felsefi yanılma payı bırakmak işimize gelmezdi.

"Gelen gideni aratırmış" diyen atasözümüz, Türkiye'nin bütün dönemleri için, biçilmiş kaftandır.