Yavuz Karan
@karanyavuz
4 okur puanı
Nisan 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Sabitlenmiş gönderi
Böylelikle bilimler arasında yaptığım gezinti beni ümitsizlikten kurtarmak şöyle dursun, var olan ümitsizliğimi daha da güçlendirmişti. Bilginin bir türü var oluş sorusuna bir cevap getinniyordu; öbür türü ise soruya verdiği doğrudan yanıtla benim varmış olduğum sonucun bir hatanın ya da hastalıklı bir kafanın meyvesi olmadığını, tam tersine benim doğru düşünmüş olduğumu ve düşüncelerimin insan aklının en güçlülerinin varmış oldukları sonuçlarla çakışhğmı göstererek içinde bulunduğum çaresizliği onaylamış oluyordu. İnsanın kendisini aldatmasmın bir faydası yok. Her şey boş! Mutlu kişi henüz doğmamış olandır. Hayattansa ölüm daha iyidir ve insan kendisini bu hayattan kurtarmalıdır.
Bir kitabı okumaya başladı
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Okur Takip Önerileri
Yavuz Karan tekrar paylaştı.
Böcek başını kaldırıp gökyüzüne bakar ve 'Şu bitki sapına tırmanayım. Oradan yıldıza yetişebilirim gibi gözüküyor.' der. Sabahtan akşama dek tırmanır. Sonunda en yukarı çıktığındaysa tüm çabalarının beyhude olduğunu fark eder. Zemin sadece birkaç adım altındadır. Ama gökyüzündeki yıldıza hala işe başladığı konumdaki kadar uzaktadır. Üstelik artık daha yukarı tırmanmasını sağlayacak bir yol daha yoktur. İnancını kaybeder. Kainatın sonsuz büyüklüğü karşısında hiçbir şey yapamayacağını idrak eder. Böylece tüm umudunu ve mutluluğunu sonsuza dek yitirmiş olur.
Sayfa 329 - Koridor YayıneviKitabı okudu
Bir kitap okudu
556 syf.
·
Puan vermedi
“İnsan, öleceğini
bile bile
nasıl yaşar?
Ya çıldırır
ya da öleceğini
unutur…”
Nazım Hikmet
Nazım Hikmet Ran
İnsanın olası mutluluğunun ölçüsü bireyselliğiyle önceden belirlenmiştir.
Bulduğun şey saf maddeden yapılmışsa, hiç bir zaman çürümeyecektir. ve oraya bir gün geri döneceksin. bir yıldız patlaması gibi bir anlık ışıktan başka bir şey değilse, o zaman geri dönüşünde hiçbir şey bulamayacaksın. gene de en azından bir ışık patlaması görmüş olacaksın. yalnızca bu bile yaşamış olmanın zahmetine değer.
Artık ne yönlendirilmek ne teşvik edilmek ne de coşturulmak istiyorum benim ninniye ihtiyacım var
Sevgisi herşeye ve herkese yetenin esintisini duyumsuyorum
Gözlerime alaca karanlık çökerken
Etrafımdaki dünya ve gökyüzü
Senin suretin gibi ruhumda yerini almışken
Çoğunlukla Özlem içindeyim ve şöyle düşünüyorum keşke bunları resmedebilsem
Ruhum nasıl sonsuz tanrının aynasıysa ruhuma ayna tutacak kadar dolu ve sıcak biçimde içimde var olan şeyin soluğunu kağıda üfleyebilsem ama bu beni mahvediyor
Bu görüntülerin muhteşemliğinin yarattığı gücün altında eziliyorum