📜
Kayboldum..
Önümdeki her yol girilebilir,
Çıkanı çıkmayanı yazmamış kimse duvara,
Hem hep duvar yazılarının üstünü bir ton koyu renge boyamışlar,
Geceden sevildiğini öğrenen genç kızlar mutlu,
Bir ben kayboldum bir genişleyen bir daralan düzlüklerde..
Düzlüklerden yansıyan kendimde sırma renkler görüyorum,
Solgun dudaklarım kürenin içine hapsolmuş biblo kadar kötü,
Kayboldum..
Bomboş, anlatamıyorum..
Bağırsam yankı yapacak dağ yok,
Koşsam kucak açacak dağ yok,
Yoruldum desem yaslanacak
Kucak açıp örtünecek dağ yok,
Kayboldum..
Siyah beyazdan ibaret olan
Çocukların heyecanla izlediği karıncalı ekranlardayım,
Nereye koşsam heba edilmiş ağırlıkları taşıyorum,
Kendi renklerim bile solmuş yıpranmış ben gibi,
Kaybolmuş,
Arıyorum,
Bulamıyorum..
~7 Ağustos~
Ölü Kelebekler Sokağı
Hür adımlarıma karıştı sinsi bir gölge..
Çullandı kirli elleri tertemiz bedenime..
Yenildi masumiyetim azgın,kanlı vahşetine..
Yüreğim titredi, kesildi nefesim, ezildim..
Çığlık çığlık koptu feryadım içimde..
Kaldım! Susmakla ağlamak arasında..
Kaldım yapayalnız! Ölü Kelebekler Sokağı'nda..
Görmedi, gelmedi kimse..
Yitik balonlarım gibi umutlarım..
Yok artık sevinçlerim, söndü ışıklarım..
Gökyüzüm kapkaranlık!
Çukur, sağım, solum her yanım çukur..
Kayboldum zulmün tuzağında!
Düştüm, damla damla toprağa yok oldum..
Gözlerimin buğusunda ben, son kez annemi gördüm ...
Gelmedi, bilmedi kimse!
Zübeyde ✔︎☹︎
26.11.2021
Okumaya başladım ve kayboldum.
Sayfa 15 - CanKitabı okudu
Gülümsedi acı acı, gamzesini gördüm. Dünyanın en derin çukuru gibiydi, içine düştüm, kayboldum. Bir daha da o çukurdan çıkamadım.
Sayfa 54Kitabı okudu
Sustuklarım o kadar büyüdü ki içimde artık ben kayboldum...
"Ben hayatımda beni bu kadar fiziksel hırpalayan bir kitap okumadım daha "
Yani gerçekten "tüyler diken diken " diyeceksek o kitap bu "kitap"
BU BIR "KORKUNÇ DEHA" kitabıdır. .
Spoiler # yoktur ama ..yinede dursun
Incelemesini okuduğum
Homeless
Sayesinde (listede vardı ama hep
Her zaman ki gibi babaannemi ziyarete gittim.Hiç değişmeyen hâliyle yine sessizliğine bürünmüştü.Sessizliğin verdiği sükutu ile ona çektiğim nasılda belli.
O hep kendi halinde biri oldu .
Acısınıda hüznünüde kalbinin en muteber yerde saklar,kimse görmesin dokunmasın diye..
Kendine has yaşadı bunca yıl.
Çok düşkündür bana.Nene torun ilişkisi değil bir arkadaş muhabbbeti vardır aramızda.Saçıyla oynarım ellerini avucuma koyar koklarım en derinden .Elleri nasır tutmuştur geçmişin izinden derin acılardan.Birtek ben anlarım onun acısını evet ben anlarım çünkü herkes ona afaki bakarken ben ona bir kitap gibi bakıp sayfalarında dolaşır dururum.Benim ona sevgim çok başkadır.Anlat deseler bir kelama sığdıramayacak kadar acizimdir.
Bugün onun bu fotoğrafını çekerken bir hâyli düşündüm,ağladım.Yorgun bedeninin verdiği hâletin içinde kendimi tasavvur ettim.Nasıl da bir çaresizlikti bu.Saatlerce etkisinde kayboldum.Yaşlanıyorsun ve ömür denen sermayenin yavaş yavaş sona erdiğini görüyorsun.
Çok garip.
Vakitler öncesinde bir yerde bir söz duymuş idim,derki: “Acıyı gel bana sor.
Ne vakit konuşsam kan gelir ağzımdan.
İşte bir mendil,en fazla bu kadar kanayabilir!”İşte benim babaannemde gördüğüm histe tamda böyle..
Ne zaman onu düşünsem kalbimin en derinliklerinde onun izine rastlarım.Bana çok şey öğretti çok şey kattı hayatın sırrından..
Yeterki bakmak ile görmek arasında saklı olan o ince çizgiyi bana öğretene kadar..
Rabbim senden ebeden razı olsun gül kokulum.