Kişisel gelişim, psikososyal kitaplardan nefret ederdim ta ki Dinle Küçük Adam’a kadar...
Ne zamandır sürekli karşıma çıkan Dinle Küçük Adam’ı bir çırpıda okurum diye düşünmüştüm fakat iş yoğunluğundan çok masanın başına oturup tekrar tekrar aynı cümleleri irdelemek kitabın uzadıkça uzamasına sebep oldu.
Sebep oldu diyorum fakat birden okunacak ve bitirilip kenara atılacak türden psikolojik kitap değil aslında bu, Wilhelm ne zaman hayatımıza yön veremez hale geldiğimizde, özeleştiriden yoksun olduğumuz her durumda,kendi geleceğimizi bilerek ve isteyerek başkalarının dudaklarının arasındaki bir çift söze teslim ettiğimizde bir çare olarak bu kitaba sarılmamız gerektiğini kafamıza vura vura söylüyor aslında. Cümlelerin akıcılığı, küçük adam vurgularının sürükleyicileri, üslubun samimiyeti ve sayfanın altındaki tatlı karikatürler ile o sayfadaki vurucu cümlelerin bütünlüğü kitabın artılarından oldu benim için.
İnsanın acizliğini, korkaklığını, ne yapılırsa yapılsın hakkını savunamamasını, susmanın en basit konuşmanın ise en zor eylemlerden olduğunu işliyor kitabında.
Küçük Adam diye sesleniyor okura, bu bir karakter değil.
Küçük Adam, önyargılı tüm insanlar, diktatörlere sessiz kalan halk, başkasının hatasını öne serip kendi yanlışlarını saklayan, başkasına yapılan yanlışı sırf kendi menfaatine ters düşmediği için hazmeden içimizdekilerden birileri... Küçük Adam biziz...
Her örneğinde iş hayatımdan, okul hayatımdan örnekler bulup gerçekleri tokat gibi çarpan bu kitabı okumayan kalmamalı.
İkinci başucu kitabım olmaya aday. (:
