Oldukça stratejik olan bu kitap bolca hırs, öfke bunalımlar içeriyor. En çok şaşırdığım nokta ise Stefan Zweig bu kitabı tamamladıktan sonra intihar ediyor. Bir nevi " Satranç" yazarın okuyucularına yazdığı Dr. B karakteri vasıtasıyla kendi yaşadığı bunalımlarını çok acı bir şekilde anlatttığı bir intihar mektubu. Kitabı okurken oldukça gerildim, Dr. B'nin yaşadıklarını empati yaparak anlamaya çalıştım ve sanırım pek de anlayamadım. O durumu yaşamadan pek de anlayamazdım zaten. İnsanın aslında insanlara, kuşlara, ağaca çok basit görünen ufak bir kitaba ne kadar da çok ihtiyacı olduğunu anladım. Dr. B'nin bomboş odada tek başına düşüncelerle yaşamaya mahkum edilmesi hayatı sorgulamama sebep oldu. Aslında birkaç insanla oturup konuşmak, bir ağacı izlemek, rüzgarı tenimizde hissetmek ne kadar değerli şeylermiş hiç farkında olamamışım. Öbür tarafta don bir karakteri olan Czentovic, satranç konusunda başarılı gibi duran ama içten içe kibirli ve bir o kadar da cahil biri. Bir satrancın başında Czentovic gibi kibirli bir satranç şampiyonu ile satranç zehirlemesi yaşamış bunalımlı Dr. B karşı karşıya kıyasıya hırs dolu bir mücadele içine girdiler. Kitabın sonunda kazanan ve kaybeden yok bana göre. Bu kitaptan en çok etkilendiğim şey Stefan Zweig'ın yani onu yansıtan Dr. B'nin yaşadığı psikolojik baskı, çaresizlik içinde hissettikleri, düşündükleri, yaptıkları ve kendi sonunu kendisinin bitirmesiydi ve de beni üzdü.
