Stoner

Çok güzeldi. Heyecanla, hayranlıkla okudum. Sade diyebileceğimiz bir yaşamın içinde sürüklendim, duygulandım, kızdım hatta öfkelendim, sevdim. Yüz sayfa devirmeden karşılaştığım tüm roman kişileriyle bir duygudaşlık hissettim. En çok da Dave Masters'ı özledim.

Koca bir hayat okudum, acı dolu, eksik bir hayat; daha önce karşılaşmadığım bir roman kişisi okudum: Stoner zaman zaman kuvvetli bir adam zaman zaman da acıklı bir çaresizliğe düşmüş zavallı bir adamdı. Kendi hayatının üzerinde bilinçli bir etkisizliği vardı, her şey onun yanından geçiyordu sanki. Arzu ettiği şeylere (dostluk, aşk, evlilik, öğretmek) dair büyük bir çaba sarf etmediği için belki de, hep yarım bir tatmin duygusuyla yaşadı.

Stoner'ı çok sevdim. Onun hayatına şahit olmak, hissettiklerini görmek benim için harika bir deneyimdi.

Sıradan bir üniversite hocasının hayatını heyecanla okumamı sağlayan tabi ki yazar John Williams. Tüm roman kişilerini öyle ince işlemiş ki onları yanı başınızda hissetmemeniz olanaksız. Tüm roman boyunca her sayfada ışıl ışıl parlayan dil, okuduklarınızın etkisini katbekat arttırıyor. Dilin büyüleyici olduğu anların yanında çok isabetli oluşu da etkiliyor: Yazar büyük bir yaşam tecrübesi ve duygu olgunluğu içinde, roman kişilerinin hissiyatlarını süslü laflara girmeden etkileyici bir biçimde aktarıyor. Böyle cümlelerde bir an durup düşünüyorsunuz: "Evet, bu ancak böyle söylenebilirdi."

Çevirisi öyle güzel ki su gibi akıp gidiyor cümleler. Yetkin bir çevirmenin ellerinden çıktığı her cümlede anlaşılıyor. Özlem Güçlü'nün zihni dert bulmasın. Tüm kitap boyunca bir elin parmaklarını geçmeyen harf hatalarını saymazsam düzeltinin de çok iyi yapıldığını söyleyebilirim. Kitaba emek verenlerin ellerine sağlık.

Kahramanın yaşadığı, aslında hepimizin yaşadığı sıradan bir hayat. Edilmiş büyük laflar yok, kazanılmış büyük zaferler yok, imreneceğiniz mutluluklar ya da kahrolacağınız hüzünler yok bu kitapta. Belki karşı komşunuzu bile anlatıyor olabilir, işte bu yüzden çok güzel...