Yalnızlığın Özel Tarihi Ahmet Altan
(Tanıtım Bülteninden)
Bir gün hiç okumadığımız bir yazarın bir eseriyle tanışırız ve bu eser aynı yazara ait diğer eserleri okumak konusunda bizlere adeta bir referans olur. Çoğu zaman yazarı tanımamıza vesile olan eser, zihninimizde enfes bir tad bıraktığında sonraki eserlerde de aynı etkiyi yakalamak isteriz. Çünkü artık yazarın etki gücüne dair bir seviye oluşmuştur okuyucuda, bilirsiniz. Bu etkiyi diğer eserlerde yakalayamayınca ister istemez iki eseri de yazan aynı yazar mı diye düşünmeden edemiyor insan.
Ahmet Altan'ı 'Kılıç Yarası Gibi' serisiyle tanımıştım. Gerek bu eseri gerek devam niteliğinde olan 'İsyan Günlerinde Aşk' ve 'Ölmek Kolaydır Sevmekten' kitaplarını okuduğumda yazarın üslubu beni fazlasıyla etkilemişti. Sonrasında okuduğum eserlerinde de hep aynı tadı aradım elimde olmadan. Son Oyun, Bir Hayat Bir Hayata Değer ve şimdi de Yalnızlığın Özel Tarihi... Ne yazık ki aynı etkiyi bulmak bir yana, yaptığım okuma sıradan olmaktan öteye gidemedi.
Eserde olaylar birbiriyle kısmen ilintili birkaç karakterin penceresinden ulaşıyor okuyucuya. Biraz Hüsrev Bey'i dinliyoruz, biraz da torunu Nermin'i. Karakterler üzerinden yalnızlık olgusu ele alınmış fakat bu olgudan ziyade yeterince sağlam olmayan kurgu ön plâna çıkmış/ çıkarılmış. İsterdim ki Ahmet Altan, o güzel üslubuyla, kelimeleri dans ettirsin ve bizlere yalnızlığa dair daha derin şeyler hissettirsin. Sürekli duyduğumuz, kimi zaman yaşadığımız, şahit olduğumuz yalnızlık ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi diyebilmek isterdim. Bunu yapabilirdi Ahmet Altan biliyorum ama olmamış.
Eserin bitiminde 'Ne oldu şimdi?' dercesine bir durum yaşadım. Zira sonuna dek 'Altan şimdi beni şaşırtacak' ümidiyle sayfaları çevirdim. Alelacele bağlanmış, tatmin etmeyen bir son ve hayal kırıklığıydı yaşadığım. Güçlü bir etkisi olmayan, vakit geçirmek için okunabilecek bir eser.