Göz kapaklarım ağırlaşıyor... İnsan elindekilerin değerini kaybedince anlar. Ne kadar klişe bir cümle bu. Peki niye hala aynı şeyi tekrarlıyoruz? Niye hala inatla kaybedene kadar bekliyoruz? Salak mıyız biz?
Biliyorum bütün sözler yavan, bütün sözcüklerin içi boşaltılmış, bütün anlamlar kullanılmış, bütün anlar uçucu; kelimeye dökülen her duygu, kendiliğinden soğuk bir klişe oluveriyor; hiç bir sözcük duygularıma da yüreğime de yetmiyor.
Murathan Mungan
"Aman Tanrım,"dedi Augustus. "Bu kadar klişe dilekleri olan bir kıza aşık olduğuma inanamıyorum."
"On üç yaşındaydım," dedim tekrar ama tabi ki tek düşünebildiğim aşık aşık aşık aşık aşık oldu. Gururum okşanmıştı ama konuyu hemen değiştirdim.
Belki klişe gelecek sana. Belki de daha önce duymuştun bunları. Öncekilerinin yalanlığını kanıtlarım sana. Uyurken kulağımda en son senin sesin gözlerimin önünde gözlerinle uykuya dalar ve uyanmayarak anlatabilirim gerçekliğini..
Ç.Hrt
Klişe dua makbul değil. Kabuk ve ezber daima sözün mahiyetinde tehlike. Bu yüzden dua hep aynı kalmamalı. Daima yeni olmalı. Yeni idrakle, yeni hisle, yeni psikolojiyle. “Yalvararak ve yüksek olmayan bir sesle”. Ve her defasında yeniden hissederek. Ve kelâm olmanın ötesinde. Hâl içre. Söyle. Kalbinin üzerinden geçiyorken her şey. Sen kalbinin altında kal ve hecele.
Çünkü dua ve aşk “bir daha” değildir. Hep yenidendir.
