Bir aşktan kaçmanın ya da bir aşka yakalanmanın mevsimi yoktu.
Ölüm bile bu köşelerde başka çehreler takınır.
Bu değişiklikler hep birden düşünülünce muhayyilemizde tıpkı bir gül gibi yaprak yaprak açılan bir İstanbul doğar. Şüphesiz her büyük şehir az çok böyledir. Fakat İstanbul'un iklim hususîliği, lodos poyraz mücadelesi, değişik toprak vaziyetleri bu semt farklarını başka yerlerde pek az görülecek şekilde derinleştirir.
İşte İstanbul bu devamlı şekilde muhayyilemizi işletme sihriyle bize tesir eder. Doğduğu, yaşadığı şehri iyi
kötü bilmek gibi tabiî bir iş, İstanbul'da bir nevi zevk inceliği, bir nevi sanatkârca yaşayış tarzı, hattâ kendi
nev'inde sağlam bir kültür olur. Her İstanbullu az çok şairdir, çünkü irade ve zekâsıyla yeni şekiller yaratması
bile, büyüye çok benzeyen bir muhayyile oyunu içinde yaşar. Ve bu, tarihten gündelik hayata, aşktan sofraya kadar genişler.
"Teşrinler geldi, lüfer mevsimi başlayacak" yahut "Nisandayız, Boğaz sırtlarında erguvanlar açmıştır" diye düşünmek, yaşadığımız ânı efsaneleştirmeğe yetişir. Eski İstanbullular bu masalın içinde ve sadece onunla yaşarlardı. Takvim onlar için Heziod'un Tanrılar Kitabı gibi bir şeydi. Mevsimleri ve günleri, renk ve kokusunu yaşadığı şehrin semtlerinden alan bir yığın hayal hâlinde görürdü.
Yazık ki bu şiir dünyası artık hayatımızda eskisi gibi hâkim değildir.
Sayfa 120Kitabı okudu
Ey gül-i rana!
Ömrün beş mevsimi vardır: Aşk, hasret, yalnızlık, vuslat ve hüzün.
Sahi sen hangi mevsimdesin?
İlkbahar gibi bir mevsimi olan bu Dünya, üzerinde yaşamaya değer.. Ne olursa olsun..
Sayfa 61Kitabı okudu
İnecekler inip binecekler binince, ama inip sevdiklerine veda etmesi gereken korkaklar adım atmaya dahi cesaret edemeyince, tramvay ağır ağır hareket etti. Geri dönmeyecek bir çocukluk mevsimi gibi,
Sayfa 116 - Hep Kitap
Gençlik, sanki hep sürüp gidecekmiş, sonu hiç gelmeyecekmiş gibi görünen çaçaron ve amansız bir mevsimdi. Oysa ki bir gececik yetmişti bu mevsimi sona erdirmeye. Harcanacak hiç bir şey kalmıyordu artık.
mevsimi aşka çağıran kuşların nerede senin
güze el değdirmeyen ellerin nerde?
Sayfa 18Kitabı okuyor
senin kuşların olurdu mevsimi yolculuklara çağıran
…
kapıların olurdu korkudan çok denizlere açılan
o denize açılan ellerin nerede şimdi
Sayfa 18Kitabı okuyor
Aynı mevsimi yaşamadığın insana kendini anlatmak da zor oluyor onu anlamak da. Düşünsene, çiçeklerini yeni donanmış bir dala sen kurumuş yapraklarını nasıl anlatabilirsin ki. Aynı anda aynı mevsimde olabilmek bence ilişkilerin derinliğini artırıyor.
"Her şeyin mevsimi, göklerin altındaki her olayın zaman vardır. Doğmanın zaman var, ölmenin zamanı var. Dikmenin zaman var, sökmenin zamanı var. Öldürmenin zaman var, şifa vermenin zaman var. Yıkmanın zaman var, yapmanın zaman var. Ağlamanın zamanı var, gülmenin zaman var. Yas tutmanın Zamanı var, oynamanın zamanı var. Taş atmanın zamanı var, taş toplamanın zaman var. Kucaklaşmanın zaman var, kucaklaşmamanın zaman var. Aramanın zamanı var, vazgeçmenin zamanı var. Saklamanın zaman var, atmanın zaman var. Yırtmanın zaman var, dikmenin zaman var. Susmanın zaman var, konuşmanın zaman var. Sev-menin zaman var, nefret etmenin zaman var. Savaşın zaman var, barışın zamanı var."
Bu pasajda her şey bir sona ulaşır ve zaman içinde zıddına döner.
.
Öyle görünüyordu ki, büyüdükçe -ve yaşlandıkça- iyiyle kötü arasındaki bu kafa karıştırıcı mücadeleyi anlayamadığını ve belki de insanların burada, dünyadaki şeyleri anlayacak şekilde tasarlanmadığını daha çok anladı.
.
.
.
Yalnızlık bu cennet bahçesi için yüreğimde tatlı bir yer açtı, burada geçirdiğim ılık gençlik mevsimi ürkek kalbimde tüm bereketiyle can buluyor. Her ağaç, her çit sanki bir buket çiçek. Bu ıtır denizinde yüzebilmek için bir uğur böceği olası geliyor insanın.
Aşkın Mevsimi
Şubat sonu,
Mart başı bir gün.
Aslında ne fark eder?
Kış yine kış,
Ben yine âşık,
Ha Şubat sonu olmuş
Ha Mart başı,
Ben her mevsim
Sayfa 60Kitabı okudu
"Hepimiz çok renkli doğarız. Aylar, mevsimler, iklimler gibiyizdir. Öyle de olsa her insan, yakın çevresinin terbiyesi, büyürken edindiği korkular, yanlış eğitim, taraf olduğu ideolojiler sebebiyle renklerini birer birer azaltır. Kişide renk azalması, fıtrattan uzaklaşması demektir. İnsan kaybettiğinde mevsimine dönmelidir."
Sayfa 1Kitabı okuyor
Sebepsiz yere acı çekmişiz .
Vaatler yalanmış meğer ,
Güzel sözler ise sabah çıkan sisten ibaretmiş .
Anladık Sevilmediğimizi kurumaya yüz tutmuş bir çınarın altında.
