Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.13
Sena
Sena
@nietzscheblog
Okur, çok okur, hep okur.
İstanbul
106 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Bir çırpıda okuyup bitirebileceğiniz bir kitap arıyorsanız eğer; ihtiyacınızı karşılayacak olan o kitap kesinlikle “Siyah Lale”
Monte Cristo Kontu sayesinde herkes tarafından tanındığını düşündüğüm Dumas, beklenildiği gibi yine harika bir eseri kaleme almış. Entrikalarla dolu, heyecandan sayfaları ne ara geçtiğinizi anlayamayacağınız bir süreç yaşatıyor. Betimlemeler sizi sıkmak yerine kitabın içine girmenizi sağlıyor, benim hissettiklerim bunlardı.
Harlem Çiçekçilik Derneği’nin açtığı “siyah lale” yarışmasına katılan iki lale yetiştiricisi Cornelis van Baerle ve Isaac Boxtel ile van Baerle’nin sevgilisi Rosa arasında dönüyor olaylar. Tohum yerişirken ben de van Baerle kadar heyecanlanıp, sonuç alamayınca onun kadar hüzünlenip kederlendim. Kitabın başından sonuna kadar heyecan seline kapıldım, mutlaka okumalısınız…
Kitabın başı aslında hikayenin gidişatını gösteriyor. Yazılan tekerleme adaya gelmiş olan on kişinin odasında da bulunuyor. İlk başta öylesine konulmuş sanılan tekerlemede yazanlar gerçekleşince herkes şüphelenmeye başlıyor.
Olacakları bilerek okumak ilk başta beni sıkmaz mı diye düşünürken son sayfalarına geldiğimde epey bir şaşırdım. Başından sonuna kadar ince detaylarla düşünülüp yazılmış harika bir eserdi.
Bu kitabın yorumunu yapmamayı tercih ederim... Okuyanlar anladı, okumayanlar içinse özet geçiyoruz hemeeennn. Bartleby’in hikâyesi patronunun ondan istediği bir işi “yapmamayı tercih ederim” sözünü söylemesiyle başlıyor. Bu öyle bir söz ki o güne kadar duymaya hiç alışmamış patronunu önce şoke ederek öfkelendiriyor, ardında da çaresiz bırakarak büyülüyor. Bartlebey’in hikâyesi bununla bitmiyor elbette. Onun “yapmamayı tercih ederim" sözüyle başlayan hikâyesi, sonra “çalışmamayı”, “gitmemeyi” ve en sonunda da “yememeyi” tercih ederim sözleriyle devam ediyor.
Tercihlerimizin toplamı olan bir hayatta yaşıyoruz ve yapma özgürlüğünden ziyade yapmama özgürlüğüne de sahip olmak zorundayız. Kâtip Bartleby, hayatımın ne kadar tercih ettiklerimden ve tercih etmediklerimden oluştuğunu sorgulattı bana.
Bir yandan daha uzun okuyup ayrıntıyı öğrenmek istiyor, bir yandan da daha çok anlatıp tüm soruların cevabını verse, büyüsü bozulacakmış gibi hissettiriyor bu kitap insana. Okumanızı öneririm.
Okur Takip Önerileri
Bir Kurtuluş Savaşı romanı. Ateşten gömlek giyen üç genç adam ve İzmir’in kurtuluş simgesi haline gelen bir kadın. İhsan, Cemal, Peyami ve hemşire Ayşe. Romanın anlatamı Peyami’ye ait. Peyami Sakarya Muhaberesinden sonra gazi olmuş ve bacaklarını kaybetmiş, kafasında ise bir kurşun kalmış. Bu hikayeyi ameliyat olmadan önce kaleme alıyor ve kendini, en çokta İhsan’ın ve Ayşe’nin aşkını kaleme alıyor. O dönemin insanlarını, savaşın getirdiklerini, İstanbul, Eskişehir, Sakarya, Ankara ve kurtuluş mücadelesini belki de diğer tüm savaş dönemi kitaplarına nazaran çok daha içten, daha gerçekçi anlatmış. Özellikle Ayşe’nin hikayesi bu savaşın mücadelesini, bu ülke kurulurken nelerin feda edildiğini iyi aktarıyor. Halide Edib Adıvar’ın en önemli romanlarından biri.
Josh Malerman'ın daha önceden Carol Gömülmeden kitabını okumuştum ve kalemini ilginç bulduğumu, hatta sevdiğimi söyleyebilirim. Kafes serisinde ki o korkuyu iliklerimde hissettim resmen. Bir günde bitirdim, elimden bıraktığım an aklıma takıldığı için bunun olmaması kaçınılmazdı... Öyle bir gerilim yarattı ki sanki Malorie benmişim de olaylar benim başıma geliyormuş gibiydi.
Konusuna kısaca değinecek olursam; Kardeşi Shannon ile yaşayan Malorie haberlerde gördükleri cinayetlerle bir gariplik olduğunu fark ediyor. Ölen kişiler her ne gördüyse onun yüzünden deliriyor, kendini ve çevresindekileri öldürüyor. Artan ölüm vakaları herkesin bir şey gördükten sonra öldüğünü kanıtlayınca insanlar evlerinin camını buldukları herhangi bir şeyle kapatıp, gözlerine mutlaka göz bağı bağlıyor. Zaman, esas karakterin iki ayrı geçmişi ve şimdiki zamanı olarak anlatılıyor. Bu zaman farklılığı bölümlerle ayrıldığı için kafa karışıklığına sebep olmuyor. Aklımızda bazı şeyler soru işareti olarak kalıyor tabii ama spoi vermemek adına susuyorum.
Aksiyonu bol, gerilimi fazla harika bir seri. Mutlakaaaa okuyun.️
Kitabın başlarını okurken 'umarım böyle olmaz' dediğimiz ne varsa ilerleyen zamanda oldu, evet maalesef... Bu kitabı okursanız, eğer merak ettiyseniz hayal kırıklığına uğratacağının farkında olup okuyun. Size bir şey katmayan kitapları alıp okumak sadece zaman kaybıdır ve bu da öyle bir kitap. Çok ağır eleştiriyorum farkındayım ama sevdiğim kitapları paylaştığım/önerdiğim gibi sevmediğim kitapları da paylaşmam gerektiğini düşünüyorum. Kitap ne amaçla yazılmış? Bize ne katmış? Önemli olan bunlar ve ben amacını da bana bir artısı olduğunu da düşünmüyorum.
Hikayede, Erik oldukça enerji dolu ve çevresindeki ilgiyi hep kendi üstünde toplayabilmiş bir öğretmen. Sakat karısı Klara-Bel ve oğlu Jonas ile "yeterince" mutlu bir hayat yaşıyor. Derken gerek duruşuyla, gerek düşünce yapısıyla Erik'in oldukça ilgisini çeken bir öğrenci, Ruth, hayatlarına giriyor. Erik Ruth'a özel dersler vermeye başlıyor fakat aralarındaki ilişki başka bir boyuta geçiyor.
Kendisinden yaşça küçük bir çocuğa duyduğu 'aşk' eşiyle boşanmasına kadar gidiyor. Çok rahatsız edici bir kitaptı, yorumumu uzun tutmak istemiyorum o yüzden.
İlk öyküyü okurken aklıma Kırmızı Oda'da ki Alya karakteri geldi. Çocukluğunda göremediği o sevgi ve dışlanmışlık bu kitapta benzer şekilde karşımıza çıkıyor. Okurken hüzünle baktım satırlara ve sadece ilk öykü için bile okumaya değer bir kitap olduğunu düşünüyorum.
İkinci öykü ise küçük bir kızın gözünden aktarılıyor. Ailesinin yaşadığı zorlukları, en çok da annesinin üzüntüsünü bizlere aşılıyor. İlk okurken bir sıkıntı görmesem de biraz ilerledikçe sürekli dram olmasından dolayı sıkıldığımı belirtmeliyim. Kitap uzun olsun diye yazılmış gibiydi. Ama bu kitabı okumamanıza engel değil tabii kii!
Ben genel olarak sevdim, okumayı düşünenleriniz varsa bekletmesinler.
seri yorumudur.
Merhaba kitapseverler! ️
Laini Taylor'un kalemi öyle bir akıcılığa sahip ki okurken sıkıldığınız tek bir an bile olmuyor. Hem sonun verdiği hafif bir tebessüm hem de serinin bitmesinin getirdiği bir hüzün var. Serinin tek sorunu yazarın tam olarak düşlediğim sonu yazamaması oldu. Melekler, Kimeralar ve İnsanlar... Karakterler tek kelime ile muazzamdı. Yazar hiçbir karakteri geçiştirmemiş, hepsinin ayrı bir özelliği ve hikayesi vardı. Baş karakterlerimiz Akiva ve Karou dışında Mik, Zuzana, Hazael, Liraz veee Ziri favorilerim arasında.
Şimdi geçelim serinin genel yorumuna.
İlk kitapta karakterleri tanıdık, yavaştan yeni evrenimize göz attık.
İkinci kitabımızda iki ırk arasındaki anlaşmazlıkları gördük ve ana tema savaştı. Akiva ve Karou'yu daha çok okumak istemiştim ama olayları anlamak nedeniyle böyle olması gerekiyordu sanırım.
Üçüncü kitapta olaylar hem uzatılmış hem de aceleye gelmiş gibi, tam bir ortak nokta bulamadım. Eliza karakteri kitaba dahil oldu ve o kadar olayın arasında karakteri iyi incelemeye fırsat olmadı çünkü hikayesi tam olarak bizlere aktarılmadı. Fantastik kısmın insanların evrenine karıştırılmasını da sevemedim, pek bir olay göremedik. Razgut'un hikayesinin açıkta bitmesini istemezdim. Jael'in kısımları da aşırı gereksizdi, yenilgiyi hemen kabul etmesi garibime gitti. Her şey bu kadar kolay mıydı yani??? Soru işaretlerimizin silinmesi için bir kitap daha çıkarılabilirdi diye düşünüyorum.
Fantastik serileri okumayı sevenler bu seriye bayılacaklar, eminim️
Nasıl sevdim kitabı! 628 sayfanın her satırı öyle etkileyici ve akıcıydı ki bir kez daha iyi ki klasikler dedim. Karakterimizin soylu bir aileden gelmediği için başkalarının kendini küçük görecek fikrine kapılması, çevresinin sürekli kendini aşağılıyormuş gibi hissetmesi her ne kadar Julien'e acımamı sağlasa da beni sinir ettiği bölümler çok daha fazlaydı. İlk sayfalarda kitap okumayı seven, babasından ve kardeşlerinden sevgi göremeyen bu genci okumanın beni sevindirdiğini itiraf etmeliyim. Sonrasında da kitabın akıcılığına kendimi kaptırdığım için karakterimizin yaptıkları beni kötü yandan pek etkilemedi. Okuduğunu kolayca ezberleyen ve her şeyi kolayca öğrenen Julien, din eğitiminde ilerlemeye başlıyor ve yüksek mevki sahibi bir eve öğretmen olarak gidiyor. Hikaye de bundan sonra başlıyor. Julien'in hırsı, her şeyi elde etme tutkusu kendince bir oyuna dönüşüyor.
Sonuna üzülsem mi, hiçbir şey hissetmesem mi bilemedim ama bu kitap favorilerime girdi! Dediğim gibi bazı kalın klasikler ince kitaplardan bile daha akıcı olabiliyor, bu da benim için o kitaplardan oldu.
Julien? Bir daha buluşur muyuz acaba seninle...
İçimin ürperdiği, acaba şimdi ne olacak kaygısı ve heyecanıyla okuduğum bir kitap oldu. Konu ve akıcılığıyla bir saat içerisinde bitirebileceğinize şüpheniz olmasın.
Hemen konusuna değinmek istiyorum.
Lauren isimli küçük kızın rüyasında gördüğü ve gerçekten yaşanmış gibi hissettiği bir olayla başlıyoruz okumaya. Uykusunda boynuna batırılan iğnelerin acısıyla çığlık çığlığa uyanıyor ve daha sonrasında büyüyene kadar babası kızının yalnız kalmasına izin vermiyor. Genç kız olarak hayatına devam ederken bir anda hayatına yeni bir arkadaş giriyor; Carmilla adında kendisiyle yaşıt genç bir kız.
Lauren karşısında gördüğü yüzle afallıyor. Küçükken rüyasında gördüğü o yüz tıpatıp Carmilla'ya benziyor.
Olay örgüsü o kadar iyi işlenmiş ki gerçekten yazarın kalemine hayran kaldım. Korku filmleri bile beni bu kadar ürkütmedi öyle diyeyim.
Gotik edebiyatı okumayanlarınız için harika bir başlangıç kitabı olacaktır.
"O gün, havaalanına giden takside, yanaklarımdan süzülen suni gözyaşlarını parmaklarımın ucuyla silerken, birkaç gün sonra her şeyin değişeceğini elbette bilemezdim. Oysa yakında büyülü bir an gelecek ve ben bambaşka bir insan olacaktım. Varlığım sonunda bir anlam kazanacaktı. Doğduktan 40 yıl sonra ilk kez gerçekten de yaşadığımı
İncelememe nasıl başlayacağım bilemiyorum doğrusu... Heyecan içinde okuduğum satırlarla doluydu. Emma karakterini seven de var sevmeyen de var ve ben hep seven tarafta olacağım. Yaptığı çöpçatanlıkları ve gözünün önündekileri görmemesi dışında sinir olduğum bir yanı yoktu, tam tersine hayatı sevdiğini belli eden davranışları okurken çok hoşuma gitti. Kitaptaki erkek karakterlerimize gelirsek, hepsinden bir medet umup sonrasında yaşadığım hayal kırıklığını imkanı yok tarif edemem! Mr. Elton'un ilk halleri, Emma'ya karşı olan tavırları çok hoşuma gitmişti lâkin reddedilmesiyle bunu kendine konduramaması ve beraberinde değişen karakteri yüzünden artık nefret ettiklerim arasında. Daha sonrasında ortaya çıkan Mr.Churchill! Çok sevdim, enerjisine aşık oldum desem yeridir. Onun olduğu satırları okumak ayrı bir heyecan katıyordu kitaba. Gel görelim ki o da benim düşündüğümden farklı şekilde gelişti.
Emma'nın kitabın sonunda bulduğu gerçek aşk için bile okunmaya değer. Hep bir merak içinde okuyacağınızdan kuşkunuz olmasın.
Duygu karmaşasını iliklerime kadar hissettiren bir kitap okuması oldu. Üzüldüm, sinirlendim; Beyaz Diş ile birlikte sevindim... İnsanların, hayvanlara davranış biçimi beni o kadar sinirlendirip yıprattı ki böyle insanların günümüzde hâlâ var olduğunu bilerek okumak... bu iğrenç hissi gerçekten kelimelere dökemem.
Jack London, her zamanki gibi kalemini konuşturmuş ve bize bu kitabıyla duygu yoğunluğunu geçirebilmiş.
Beyaz Diş’in gözlerini açar açmaz mücadeleye başlaması, hayatta kalmak için saldırılara karşı hep tetikte olması, insanların kötü muamelesi altında katılaşıp tam bir katile dönüşmesi ve en sonunda iyi kalpli sahibi tarafından kendisine sevgi gösterilmesiyle büyük bir değişim geçirmesi; bunlar tam da insanoğlunun hayattaki mücadelesiyle paralel. London çok sevdiği vahşi hayatı anlatırken canlı olarak bir farkımız olmadığını da ortaya koyuyor ve sonunda sevginin her şeyi değiştirebileceğine ilişkin kanısı ise okurken insanın içini hoş ediyor. Tek fark şu ki; vahşi hayatta sevgi yerini bulurken, insanlar aleminde ise bazen sevginin bile yerini bulamamasıdır.
Mutlaka okuyun, okuyacağınız kitap Jack London kitabıysa tereddüt etmeden kalemine ve akıcılığına güvenebilirsiniz.
Bugün size okumaktan keyif aldığım bir kitap ile geldim. Başlarda biraz konu içine çekmeyecek diye korksam da kitap su gibi aktı, hatta bitmesine üzüldüm.
Hayır diyememek, gerçekleri bilip söylemeye cesaret edememek nasıl sonuçlar doğuruyor onu görüyoruz kitapta. Sadık, ailesine yardımcı olabilmek için başka bir köye çobanlık yapmaya gidiyor, olaylarda bundan sonra gerçekleşiyor. Şahit olduğu olaylar ve yaşadığı kararsızlıkların, cesaret edememesinin sonuçlarını görüyoruz. Sonunda çok şaşırdığımı belirtmeliyim, gerçekten olaylar tahmin ettiğimden farklı gelişti. Sizlerinde okumasını tavsiye ederim
Hem birbirlerine bu kadar yakın olup hem de uzak olan insanlardan Kinyas ve Kayra. Normal insanlar gibi düşünemediklerini, sevgiyi ve hayatın güzelliklerini hissedemedikleri için ailelerini, yakın arkadaşlarını geride bırakıp birlikte kaçmış iki adam.
Okurken çoğu yerlerde acımasızlıklarından dolayı dehşete düşeceğiniz, düşüncesini bile korkunç bulacağınız şeyleri gözlerini kırpmadan yapıyorlar. Kendi hayatlarını bile önemsemiyor, birbirlerine zarar vermekten çekinmiyorlar.
İki karakterimiz de yaşamaktan çoktan vazgeçmiş. Tek amaçları beyin ölümlerini gerçekleştirmek ve bunu başarabilecekler mi diye merakla sonunu okumayı bekliyorsunuz. Okumaktan inanılmaz zevk aldığım, bir sürü işaretlediğim alıntılarla dolu olan bu eseri okumanızı tavsiye ederim.
O meşhur alıntıyla incelememi bitiriyorum;
℘Sorarlarsa, "Ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtını:
"Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyarın arasında doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından..."
Yeraltı Edebiyatını daha önce okumadıysanız eğer, Hakan Günday 'ın "AZ" kitabıyla başlamanızı ve diğer kitaplarıyla türü okumaya devam etmenizi öneririm.
Masal türünde, her yaştan insanın okuyabileceği bir kitap. Çoğu kişi 'çocuklar için' diye düşünecektir ama kesinlikle öyle değil ve bu kitapta sıkılmak söz konusu değil.
Konuya geçecek olursam; Dorothy çıkan bir fırtına ile köpeği Toto'yla başka bir diyara sürüklenir. Kötü büyücülerin ve iyi büyücülerin bulunduğu bir diyara. Bu diyarda çok acayip canlılarla ve sıra dışı dostlarla tanışır. Bu arkadaşların hepsi Oz Büyücüsü'nden kendileri için bir istekte bulunmak için bir araya gelirler. Korkuluk beynini, Teneke Adam kalbini, Aslan cesaretini, Dorothy ise Kansas'a teyzesi ve eniştesinin yanına geri dönebilmek için bu zorlu yola çıkar. Farklı bir dünya, farklı canlılar, iyi ve kötü büyücüler, bir yolculuk macerası...
Bir insanın sahip olduğu değerlerin kıymetini, anlamını öğreten bir çok kesit ile dolu. Buna güzel bir alıntıdan örnek verecek olursam,
- "Ben kalp almalıyım," dedi teneke adam, "çünkü beyin insanı mutlu etmez, oysa mutluluk dünyadaki en güzel şeydir."
+ "Ne olursa olsun," dedi Korkuluk, "ben kalp değil beyin istemeliyim, çünkü aptal biri kalbi olsa bile onunla ne yapacağını bilemez."
19. yüzyıl Rusya'sında Tanrı'nın, özgür iradenin ve ahlakın etik tartışmalarına derinden giren tutkulu bir felsefi roman. Modernleşen bir Rusya'ya karşı kurulan inanç, şüphe ve akılla ilgili manevi mücadelelerin karmaşık bir draması. iyi ve kötü arasındaki çizgilerin ve herkesin insanlığa olan inancının test edildiği bir dünya. Karamazov kötülüğün
Her güzel şeyin bir sonu vardır... Serinin bitmesine üzüleceğimi bile bile okumaya başlamıştım. Yavaş yavaş okumaya çalışsam da iki günde bitirdim. Pişman değilim desem yalan olur, çok sevdiğim kitaplar bitince kendimi dipsiz bir kuyuya düşmüşüm de elimi uzatmış yeni kitapların beni o kuyudan çekip çıkarmasını bekliyor gibi hissediyorum. Her ne kadar kitabın son sayfasını kapattığımda başka kitap ile yeni sayfalar açmam gerekse de bu serinin son sayfasında takılıp kalacağım sanırım. Bu nasıl bir hayal gücü, ne kadar güçlü bir hikaye... gerçekten J.K Rowling'e hayranlık duyuyorum.
Çok fazla ölümün olduğu bu son kitapta karakterlerin fedakarlıklarına tekrar tekrar hayran oldum. Ölüm Yadigârları, serinin en sevdiğim kitabı oldu. Gözlerim dolu dolu okudum çoğu yeri, bunun bedeni biteceğini bildiğim için de olabilir...
Çocuk kitabı diyip okumayan, bu seriyi hafife indirgeyen insanlara üzülüyorum. Böyle bir evrenin içine girmeyen insanlar için de aynı şekilde. Kitapların bize sunduğu sonsuz hayal gücüyle neler yapabileceklerini bilmemeleri, buna gerek duymamaları sizce de çok üzücü değil mi?
Seriyi okumayan insanlar, daha neyi bekliyorsunuz? sadece bunu soruyorum size.
Birçok insan Hogwarts mektubu almadığını söylüyor,
Hayır, Hogwarts'a gittin. Hep birlikteydik... Tabii ki kafanın içinde oldu. Ama bu neden gerçek olmadığı anlamına gelsin ki?
-J.K Rowling
"Sınır tanımayan bir zekâ en büyük hediyedir insana."
Harry Potter ve Ölüm YadigarlarıJ. K. Rowling (Robert Galbraith) · Yapı Kredi Yayınları · 201623,1bin okunma
Konusu garip ve ilgi çekici bir kitap. Tuhaf bir hastalığa sahip olan Carol, genellikle stres altına girdikten sonra şimdiye kadar en az iki gün sürmüş bir komaya giriyor. Kalp atışları neredeyse hissedilmiyor ve nefes alıp verdiğinden emin olunamıyor. Komaya girdiği zaman bir boşluğa doğru sonu gelmeyen bir düşüş yaşıyor ve bu yere de bir ad veriyor; Uğultu Kasabası!
Hastalığı kocası hariç bilen kalmadığı an, kocası Dwight, mirasına konmak için Carol komaya girdiğinde herkesi öldüğüne inandırıyor ve olaylar gelişiyor.
Komadayken kocasının bütün dediklerini duyan Carol'un bundan sonraki iki günde, gömülmeden bir an önce Uğultu Kasabası'ndan çıkmaya çalıştığı, eski kanun kaçakçısı sevgilisini onu kurtarmak için düştüğü yol serüvenini ve Duman'ın her yeri ateşe verdiği bu soluk kesici hikayeyi okuyoruz. Ben sevdim, sizlerin de bu maceraya ortak olmanızı öneririm.
Yürümek iki mesafe arası gidip gelmek değil yaratıcı bir eylemdir. Hem kendi yalnızlığımıza çekildiğimiz hem de toplum olarak bizi dönüştürecek bir ayağa kalkıştır. İki büklüm vücudun karşısında dikilmeye çalışan, attığı her adımda yeryüzünün gerçek bir parçası olduğunu fark eden Homo Viator'un eylemidir. Çünkü Yürüyen İnsan kendi üzerine çöken kaygı, haset ve korku yumaklarını çözer, varlığını yeryüzünün ebediyen yeni olan kalbine düğümler. Yürüyoruz, işte bu düğümü atmak için.
Tekrar tekrar okuduğum o kadar fazla cümle yer alıyordu ki içinde, hiç bitmesin istedim. Bolca düşündüğüm, bolca sorguladığım ve yürürken hissettiğim pek çok duyguyu da tanımamı sağladı bu kitap.
İçinde Nietzsche'den bir şeyler bulurum ümidiyle okumaya başladığım lakin beni tam bir hayal kırıklığına uğratan bir kitaptı, beklediğim nitelikte değildi. "Bana bir şey kattı mı?" sorusunu kendime sorunca elimde koca bir hiç olduğunu düşünüyorum sadece.
Basit, sıradan bir anlatım tarzı ile fıkraları da araya sıkıştırarak eğlenceli hale getirmeye çalışmışlar ama okurken ne güldüm ne de başka bir şey yaptım. Fıkraların yer alması gözümde kitabı daha da berbat etti. İçeriğinde felsefi bir şeyler aradım normal olarak ama aradığımı da bulamadım.
Her yönden tam bir hayal kırıklığıydı. Zaman kaybından başka bir şey değil, asla tavsiye etmiyorum.
Balzac... Okumakta zorlandığım yazarların başında geliyor lakin bir yandan zorlansam da ipin ucunu da asla elimden bırakmak istemiyorum. Yaşattığı o duygu karmaşası, her şeyin fazlasının nasıl zarar olarak bize geri döndüğünü ne güzel anlattı bu kitabıyla... Kendi öz çocuklarına duyduğu; aşırı sevgi, bağlılık başta beni ne kadar mutlu etse de, kitabın sonlarına geldiğimde içimde sadece acıma ve üzüntü duydum.
O saf, temiz sevginin karşısında iki kızı; Delphine ve Kontes de Restaud'ın ilgisizlikleri, bu kadar sevildikleri için babalarından nefret etmeleri beni hayrete düşürdü. Kızlarından daha çok Goriot Baba'nın yanında olan Eugène karakterine ise hepinizin benim gibi içi ısınacak ve benimseyeceksiniz. Bu kadar nankör ve kendini düşünen insanların arasında bir tane düzgün karakteri görünce motive oldum, okumaya teşvik edebildim kendimi...
Şubat ayının sonlarına doğru bitirip, bir oh çekmiştim. O kadar fazla karakter var ki insanın kafası karışıyor, kafanız karışmasın diye adlarını tek tek yazsanız, o kadar karakteri nasıl, nereye yazacaksınız... okuması kolay bir kitap, akıntıya katıldığınız zaman nasıl okuyup bitirdiğinizi anlamıyorsunuz. Olay örgüsü, savaşı anlatış biçimi, hissettirdikleri ve duygu aktarımı harika, bu açıdan hayran olduğumu ve II. cildini heyecanla okuyacağımı söyleyebilirim.
Bu güzel kitabı #nietzscheileokuyoruz grubumla birlikte okuyoruz, birlikte okumak da yorumunu yapmak da müthiş bir zevk benim için
II. cildine bu ayın son haftası başlıyoruz
Ciddi anlamda okuma alışkanlığı kazanmamı sağlayan kitap Suç ve Ceza'ydı. Lise yıllarımda okumuştum ve şimdi tekrar okumuş olmanın verdiği güzel duygularla birlikte bu yorumu giriyor olmakta beni heyecanlandırıyor. Öyle bir roman ki, okurken sanki Raskolnikov artık sizsiniz; o suçu siz işlediniz, siz bu işten sıyrılmaya-dikkat çekmemeye çalışıyorsunuz. Kendi içinde yaşadığı onca acıyı ve düşündüğü karamsar duyguların hepsini ben de onunla birlikte düşündüm, hissettim. Gerçekten bu roman, enlerimden birisi. Dostoyevski'de benim en'lerimin yazarıdır zaten :)
