"Ne zaman imkânsızı seversen, işte o zaman gerçek seversin."
Sevginin belki de gerçek anlamı imkânsızlıktır.
Bu anlamı bile bile yola çıkmalı insan. Çünkü birine kavuşmak umuduyla yalnızca sevilmez. Ona dair bütün imkânsızlığı da beraberinde göze alıp öyle sevebilmeli insan.
Hem sevginin yarası olmuş olmasaydı, manası hiç bu kadar derin olur muydu?
Leyla'lar, Aslı'lar, Kerem'ler, Mecnun'lar ve daha örnek sayabileceğim onlarca insan olmuş olmasa, aşkın bu denli büyük ve uğrunda bir çok şeyi göze alabilecek kadar cesur olduğunu belki de hiçbir zaman idrak edemeyecektik.
Zira sevgi, cesur olmayı gerektirir. Dahası çaba...
Ama bazen de ne kadar çabalarsan çabala olmuyor. Sonra mı? İmkânsızlığı sevmeyi öğreniyorsun.
Kalbinde derin bir yara ile yaşamayı...
“O an şöyle düşündüm. Dünya ne garip bir yer, dedim. Dünyada yüz milyonlarca, milyarlarca kâfur ağacı yeşermiş -elbette kâfur ağacı olmasa da olur- üzerlerine güneş vuruyor, yağmur yağıyor, onunla birlikte de yüz milyonlarca, milyarlarca kuş o ağaçlara konup uçuyorlar. O manzarayı hayalimde canlandırınca içimi biraz hüzün kaplamıştı. “
“Neden?”
Herhalde dünya, sayısız ağaç, sayısız kuş ve sayısız yağmur damlalarıyla doludur. Öyle olduğu hâlde ben yalnızca bir kâfur ağacını ve bir yağmuru bile tam olarak anlayamadan ölüp gideceğim belki de. (…) “
oturup çaresizlik içinde düşüşümü izleyip sadece ayağa çabuk kalkabilmem için dua eden birkaç insan oluyordu. Kendim için olmasa da bu birkaç insanı mutlu edebilmek için, bana yardım edebildiklerine inandırmak için gülümsemeye çalışıyordum. Bunu hakediyorlardı.
Parlar ki şimdi arasıra geceleri
Diplerde, derinlerde, yalnızlığımda
Ölü bir deniz yıldızıdır mutluluk
O nedensiz mutluluk, olsa da olur olmasa da.
Sayfa 92 - Adam YayınlarıKitabı okuyor
Dünyada çocuğunun patiğini -özellikle de pençesine kadar işlenmiş, çocuğun henüz tek bir adım bile atmadığı bayramlık ya da vaftiz patiği ise- gören bir annenin zihninde canlanan düşüncelerden daha hoş bir şey olabileceğini sanmıyorum. Çok zarif ve minnacık olduğu için üzerinde yürünmesi imkânsız olan bu patik anneye çocuğunun görüntüsünü anımsatır. Ona gülümser, onu öper, onunla konuşur, kendi kendine bir ayağın bu kadar küçük olup olamayacağını sorar, çocuk orada olmasa bile o narin ve tatlı yaratığı gözlerinde canlandırması için o güzel patiğin varlığı yeter. Onun tüm bedenini, zarif ellerini, yuvarlak başını, tertemiz dudaklarını, akları mavi dingin gözlerini, capcanlı, sevinçli bir halde görür gibi olur. Mevsim kışsa gözünün önündedir, halının üzerinde emekler, büyük bir gayretle taburenin üzerine tırmanmaya çalışır ve ateşe yaklaştığında anneyi ürkütür. Mevsim yazsa bahçede emekler, kaldırımların arasından otları koparır, iri köpeklere, kocaman atlara saf saf bakar, kabuklarla, çiçeklerle oynar, çim tarhlarında kumla, ağaçlıklı yolların döşemesinde toprakla karşılaşan bahçıvanın homurdanmasına neden olur. Saçlarının delişmen lülelerinde birbirleriyle yarışırcasına oynaşan esintiler ve güneş ışınlarına kadar etrafındaki her şey tıpkı onun gibi güler, parlar, oyunlar oynar. Patikler tüm bunları anneye gösterir ve ateşin mumu eritmesi misali yüreğini eritir.
Sayfa 361Kitabı okudu
“Olmasa da olur, oynak, dalgın benliğimi, hiçliğin içinde boğulurcasına kaybediyorum kendimden; değişkenim ve bu özlü kelime her şeyi söylüyor, her şeyi içeriyor.”
Mehlika
Mehlika…
Bir ses daha duymaya tahammülüm yok bu aralar
Senden başkasını da almıyor zaten içim
Ama biliyorum içimde taşırken bile seni, yanımda değilsin
Hep seni kollayan, giderken ardından bakan ben oluyorum
Ben yine mahzunum, ben yine mahcup
Ve ben hep sana muhtacım Mehlika anlıyor musun?
Gözlerinle ördün gönlüme hasret ağlarını
Ne ben çözebildim, ne sen çözdün sırlarını
Olur da bir gün okursan bu şiirden sancılarımı
Pırıl pırıl gözlerine düşerse gözlerim, merak etme
Merak etme sevgilim, sana en güzel rüyalarla gelirim
Söylemiştim daha önce sağlam kaleler içerisinde değilim
Çekseler gelir, itseler düşerim aslında biliyor musun?
İsterim ki senin gözlerinden göreyim hayatı
Yeşili, maviyi, gök kubbeyi ve en çok da kendimi
Sahi beni görüyor musun sevgili?
Artık yokuşları çıkamıyorum
Bu dermansızlığın yaşımla yok bir ilgisi biliyorum
Ne olur beni anla, damla damla tükeniyorum
Seni başkalarının mısralarında okurum diye çok korkuyorum
Ah benim canım, iki gözüm, olmasa da tahtın, sultanımsın
Şair: Fatih Buhara Benzek