‘’Ölüm bir eve girince sağ kalanları da biraz öldürüyor. Bu sükût ondandır. Her başın içinde ölüm .Kimse konuşmaz,hızlı yürünmez,bardak masanın üstüne yavaş konur,nefes alırken bile ses çıkarmamaya çalışılır. Sağların ölüye bu benzeyişleri insanlarda bir müsavi olmak ihtirası bulunduğunu gösterir. Bir nevi adalet.’’
İzmit’te anne ve babasıyla yaşıyor Meliha fakat hayatından bunalmış şekilde. Babası hastadır, annesininde kızı dahil hiç bir şeyi gözü görmez ve umursamaz bir kadındır.
Meliha yaşamak istiyor fakat nasıl ne şekilde?
Bir Akşam uzaktan akrabaları Kâmil’in cepheden dönüp misafir olarak evlerine gelmesiyle Meliha’nın kaderi değişiyor.
Ansızın Kâmil ile birlikte İstanbul’a kaçıyorlar. Geride hasta babasını bırakıyor fakat bu vicdan yükünü taşımakta da zorlanıyor.
Peki yolda bulduğunu yola çıktığına değiştirdiğine değdi mi gerçekten Meliha?
Yaşamak mı istiyorsun? Evet , buyur yaşa bakalım.
Kâmil oldukça çapkın, ikna gücü yüksek, burnu havada garip bi tip. Üstüne üstlük evli ve çocuklu. Buna rağmen Meliha ile yaşamaya başlıyorlar. Zamanla her bir gerçek Meliha’nın yüzüne tokat gibi çarpıyor. Hayatta acı olan ne varsa yüzleşiyor.
Peyami Safa okumayı seviyorum.
Karakterlerini, kitaplarındaki derin konuları…
