Aslan Asker Şvayk, kırk yıl dursam okumayacağım türden bir kitaptı. Okunabilitesi en yüksek şekilde geçti elime: Çok sevdiğim bir abim hediye etmişti yıllar önce. 3 ya da 4 yıl olabilir. Geçen gün okudun mu dedi, hayır dememek için bu yılki okuma planıma dahil ettim dedim. Sözümü tabi ki tuttum. Sonuç olarak iyi ki okudum diyorum şimdi.
Konu olarak benim dikkatimi çekmiyor belki ama yazarın konuya bakış açısı yeterli, gerekli açıyı verdi diyelim. I. Dünya Savaşı'nı anlatıyor kitap. Şvayk Kemal Sunal'ın bir tiplemesini andırıyor; Şabanoğlu Şaban. Yani tamamen gerizekalı denmeyecek kıvamda tepkilerine bakarak söylüyorum bunu. Bir de tabi onca badireye rağmen şansının bazen durumu ters yüz etmesi de var. Teğmen Lukaş Şener Şen kadar olmasa da arada Şvayk'ın omzuna elini atıp 'Şvayk, ben şimdi nerdeyim?' diye soracak gibi duruyor. Savaşın en karanlık dehlizlerinde yüzdürüyor diyemem çünkü onların bakış açısı ile bizimki tıpatıp değil. Umarım bizde bu tip dalavereler dönmüyor, dönmemiştir diyeceğim. Trajikomik, ironik haller bir doluydu. Çok çirkin haller de cabası. Kendini mezbahaya götürülen koyun gibi hisseden bir asker nasıl bir fayda sağlayabilir? İmparator için, padişah için'le savaş olur mu? Allah için demenin bile sorgulandığına şahit olurken. Zor bir savaş, zor bir coğrafya, karışık milletler, Hasek kendince harbi umumî budur demiş. En sonunda Şvayk esir düşünce aynı zaman diliminde orada esir düşmüş biri geldi aklıma. Koşturma kampı. Bitlis Tiflis kardeştir. Vay be Şvayk dedim, acaba onunla tanıştın mı.;) güzel kitap.
Şeytanın Çırağı ile başlayan maceram, 
Kvaidan: Tuhaf Şeylere Dair Öyküler ve İncelemeler kitabı ile devam etmişti. Son durakta da yeni bir yazar ile tanıştım bu kitap sayesinde: Cuniçiro Tanizaki.
