"Ne olurdu? Birbirimize birkaç sene sonra tesadüf etmiş olsaydık! O zaman hayatımız belki bambaşka bir şekil alırdı. O zaman sana tabi olur ve bundan zevk duyardım. Fakat şimdi, hiçbir faydası olmadığını bile bile, yanlış ve manasız bulduğum şeylere oyuncak olmak, bütün sevgime rağmen imkansız..."
Dedemin zamanına dönersek kendini b*k gibi hissettiğinde şöyle düşünürdü: "Hey bugün berbat bir günümdeyim. Ne yapalım hayat böyle ben samanları havalandırmaya devam etmeliyim."
Ama ya şimdi? Şimdi 5 dakikalığına bile kendinizi b*k gibi hissetseniz son derece mutlu ve harika hayatları olan insanların 350 fotoğrafı ile bombardıman ediliyorsunuz, bu durumda hatanın sizde olduğunu hissetmemeniz imkansız kuşkusuz.
Sayfa 11Kitabı okudu
Geçmişteki hatalarımı o güne dönerek düzeltemem, bu imkânsız. O hataları hayıflanarak, ağlayarak da unutamam. Ben geçmişimi ancak, bugünümle temizleyebilirim.
İlgilenenlere, yazmış olduğum bir öyküyü tekrar paylaşıyorum.
"Bu akşam saatleri sessizliği, kendi kabuğuma çekilmem için en uygun zaman dilimiydi aslında. Her akşam aynı sessizliğe gömülüyor olmamın nedenini anlatmayı istediğim zamanlar çok olmuştu. Ama bu durumu anlatacak ne bir kimsem vardı, nede dudaklarımda güç. Her zaman susmayı seçen
Tükeneceğiz
Ne böyle senle ne de sensiz
Yazık, yaşanmıyor çaresiz
Ne bir arada ne de ayrı olmak imkansız
Hiç sebepsiz
Ne hayallerle, ümitlerle
Mutlu olmaktı dileğimiz
Suçlu ne sensin, ne de benim
Şimdi sensizim, sen de bensiz
Bir an gelip de küllenince
Yüreklerimiz dinlenince
Başka sevgilerde teselli bulunca
İşte biz o gün düşüneceğiz
Etrafımızı sarıverecek
Bir boşluk ki asla bitmeyecek
Her şey bir anda anlamsız gelecek
İşte biz o gün tükeneceğiz
Kural 24: İste!
Çok isteyip asla ulaşamayacağına emin olduğun şeyleri düşün. İmkânsız diye tabir ettiğin bu şeylere ulaşmak için ne kadar mı istemelisin?
Bir annenin doğum sırasında mucizesine kavuşmak için gösterdiği çaba kadar istemelisin, dalgaların azizliğine yenik düşüp boğulmak üzere olan bir insanın nefes almayı istemesi kadar istemelisin...
Gözlerini kaybetmiş bir adamın sevdiği kadının gözlerini tekrar görmek istemesi kadar istemelisin. Şimdi söyle bana, gerçekten istiyor musun? İSTEMİYORSUN. O ZAMAN İSTE!
Sayfa 23Kitabı okudu
Biliyorum, unutamayacaksın!
Ağır ağır geçecek mevsimler,
Bir bir ağaracak saçının telleri
Solacak albümde eski resimler.
Beni hatırladıkça için ürperecek,
Boşanan gözyaşlarını tutamıyacaksın.
Boşuna zorlama kendini, sevdiğim;
Biliyorum, unutamayacaksın.
Ve biliyorsun, ben de unutamayacağım,
Eskimeyecek içimde sana ait ne varsa
Şöhretmiş, servetmiş herşey geçiyor, inan
Dostluklar ve sevgiler kalıyor, kalırsa.
Sen benim gökyüzümdün, denizim, toprağımdın,
Şimdi bir hatıra olamazsın belirsiz, uzak
Biliyorsun bazı şeyler vardır elimizde olmayan
İşte öyle imkansız birşey seni unutmak.
Zannetme ki herşey bitti sevdiğim;
Birgün yeşerecek şu sararmış yapraklar.
Ve bundan sonra kim severse dünyada;
Seni ve beni hatırlayacaklar
Ümit Yaşar Oğuzcan
Arabesk müzik ve İstanbul
Arabesk yaşam tarzının da tam olarak bu sebeple ortaya çıktı ileri sürebilir. Arabesk müzik ve arabesk filmler bu kültürün ana damarını oluşturur. Arabesk, umutsuzluktan beslenir. Şehre küsmüşlüğün, bu yeni yerde hayallerini gerçekleştirememiş olmanın acısını işler. Arabesk İstanbul'a yenilmişliğin ilanından ibarettir desek yeridir. En az varoluşçuluk kadar kötümserdir hayata karşı. Her yönüyle kabul görmeyişi, kabul etmeyişi, isyanı bayrak yapar kendine. Mesela şehre gelmişsiniz, bir kıza tutulmuşsunuz. Kiz apartmanda oturan, okumuş, kültürlü, zengin, güzel, şehirli ve modern bir hanımdır. Buna karşı sizin elinizde ise tertemiz bir platonik aşk vardır, başka da bir şey yoktur. Birkaç arabesk film izlemişseniz temanın hep aynı doğrultuda olduğunu görmüşsünüzdür. Umut fakirin ekmeğidir, arabesk filmlerde gerçek hayatta birbirine âşık olması nerede ise imkânsız kişiler birbirine tutulur. film de zaten bu imkânsız aşka karşı çıkıp, direnen kötü karakterlere verilen savaş üzerine kurgulanır. Çok azı mutlu sonla biter. İnsan bu kadar da vicdansız, olabilir mi dediğiniz aşağılık kom karakterlerden türlü darbeler yiyen acılı insanların gözyaşları süsler filmin her karesini. Bir süre seni hayallerinle baş başa bırakan senaryo, finalde hayatın hakikatlerini tokat gibi çarpar izleyen yüzüne. Çünkü davul bile dengi denginedir, haddini bilmelidir insan, olmayacak duaya da amin dememelidir. Cem Karaca, "Tamirci Çırağı" parçasında ne güzel özetliyor değil mi? "Bu umutsuz aşkı bir kenara at ya da göm içine, şimdi git giy o tulumları ve takımları da al gel!"
