Okudukça beyninizin genişlediğini hisseder misiniz? Bazı kitaplar böyle hissettirir. Nasıl böyle düşünemedim, ya da bu insan bunu nasıl düşündü muhakemesi bile o an sizi istemeden düşünmeye sevkeder, işte kitapların işi budur. İstemeden düşünmeye sevketmesi.
"Düşündük mü?" "Evet" , "Ne düşündük?"
Sonunda ağlayan Nietzsche ile, kendimizden bile sakladıklarımız, takıntılarımız, utandıklarımız, güçlü görünme cabamızla işte insanız.
Kitabı okurken zaman zaman aciz, zaman zaman şah rolüne bürünerek tam bir katarsist yaşıyoruz. Arınıyor, merak ediyor, kurtuluş arıyor, dörtnala sona koşturuyorsunuz. Hep o çaba.! Hep son cümleyi merak ediyoruz, acaba kitabın sonunda bize ne mesaj verecek , kendini aklama, kendinden emin olma, kendini onaylatma çabası. İnsanoğlu işte, hep aciz, hep bir güç tarafından onaylanma isteği, işte hep bu sebepten Allah'a olan ihtiyacımız.
Hayatın bir yerinde durup bir baca temizliği yapmak şart gibi, aynen Prof. Nietzsche ve Dr. Breuer gibi. Bilinçaltımızda yatan o ağır yükler yaşam içinde bizi avucuna alıp alt-üst ediyor, yeraltı dünyamız çöplüklerle doluyor ve biz bu yüklerin eşliğinde yaşayarak yumak halinde dev sorunlarla hayata devam ettiğimizi sanıyoruz. Ama bakıyoruz ki bunların hepsi gerçekten birer sanrı.
Şimdi bi durup düşünmek lazım değil mi?
Yaşanacak tek hayat varken, Ne yaşıyoruz, ne için yaşıyoruz, nasıl yaşıyoruz, YAŞIYOR MUYUZ?
Bi düşünmek lazım değil mi?
---Son--
