“Ara sıra çocuklara iyilik, doğruluk ve sevgiden bahsedilse bile, bunlar çoğunlukla ruhsuz, kupkuru taş gibi sert, çocuğun alışık olmadığı sözlerdir. Anne ve babalar çocuğun ruhunu ilgilendirebilecek sözler söylemesini istemezler. İsteseler de bunu nasıl yapacaklarını bilemezler. Onların basmakalıp ve ısmarlama sözleri, öğütleri çocuğun hassas ruhunda yankılar uyandıramaz.”
Sayfa 60Kitabı okudu
Bazı babalar bozkırdır çocuklarına.
biraz da ciddi şeyler
ilkokul kitapları ilkokul düzeyindeki öğrencilere uygun mu? müfredat yahut yeni adıyla öğretim programı sahiden de yanlış mı planlanmış? öğrencilerin, talebe olduğunu söyleyebilir miyiz? eğitim sistemini gece-gündüz eleştirmek neye dahil? eleştirenlerin gerçek bir isnadı var mı? pisa, tims, kanguru soruları bizim eğitim
Kişisel olan her surette tipik olanın giysisini kuşanıyordu. Şahsiliğin olmazsa olmazı biletiydi kolektif kisveler. Kişisel olanın tipik olan karşısında huzura sızması, bazen yüzde göze konan arsız bir sinek, bazen de camı çerçeveyi indiren bir taş darbesi gibi muhatabını rahatsız edip ürkütürdü. Bu örtük iklimde ancak köyün delileri tipik olanın sınırını ihlal edebiliyordu. Herkes delinin şahsında aştığını, geride bıraktığını varsaydığı şeye gülüyordu.
Sayfa 87 - Everest Yayınları
Haberdar edildikleri şey Kanun-u Esasi
Tanıştırıldıkları ses Tino Rossi
Bezdirici haşarılık keratalarına
Allah baba kızar deyişleri
O aynı boş bakışlı çocuklara
İğneli beşik korkusu verişleri
Bir yerden ödünç mü alınmıştı
Yoksa dudaklarından
Dökülüvermekte miydi
İçlerinden geldiği
Ödünç veya içten zaruretti modaya uymak
Kurdukları cümleyi içine devletten menkul bir tehdit
Katarak parlatmak zaruretti
Parlak cümleyi muhatabın yüzüne çarpmak zaruretti
Mâzurdu hepsi çünkü rulet misali devran dönmüş
Bu durulan noktaya gelmişti
Mahcurdu hepsi çünkü ekmeğini taştan çıkarmış olanlar
Taş kırsınlar diye yol yapımına gönderilmişti
Mahfuzdu hepsi çünkü hangisine sorduysak
Ateş adalarının yerini haritada şıppadak gösterebilmişti
Hepsi makul hepsi makable şamil birer marionetti
Koltukaltlarında kaymak kâğıda resimleri
Dört renkli basılmış haftalık mecmualar
Fıstıktı anaları babalar devletti
Sayfa 55
Merhaba Sevgili Ortadoğu Halkım
Kanla sulanır dört bir yanın
Hırsla örülü kalelerin
Ve yoklukla boğulur çocukların
Merhaba Sevgili Ortadoğu Halkım
Bugün Gazze'n yetim İslam ümmetinde
Dün Halepçe idi kimsesiz olan topraklarında
Ve yarın kim bilir evsiz kalanların kervanında
Merhaba Sevgili Ortadoğu Halkım
Hüseyin'e ağlar Muaviye ile
“Yemekler hem yavan hem de kıttı; içinde ne et namına bir şey vardı ne de bayat ekmeklerini banabilecekleri et suyu. Yine de dostlarıyla yarenlik etmek, insanlarda keyif kıvılcımı oluşturuyor, taş gibi yemeklerine şifa katıyordu. Bu berbat günden nasiplerini alan anne babalar, usul usul çelimsiz çocuklarıyla oynuyor, aşıklarsa, şu içinde bulundukları dünyanın haline rağmen sevişmeye ve umut etmeye devam ediyorlardı.”
Rahmetle... 6.2.23
"Önce korkunç bir uğultu geliyor, ardından sert ve insanın ayaklarının bağını çözen bir sarsıntı..." Diyordu...
Kıyamet mi bu ? Kimin kıyameti? Yerle bir olan betonların içinde kimler var? Umutlar, pişmanlıklar, küskünlükler, sabaha halledilecek binlerce iş... Kokusunu içine çekmek için annesinin yatağına koşmaya gidecek kaç ufacık kalp?
Bir damla sütü bekleyen kaç yeni doğan...
Kıyamet mi bu ? Koptu kopacak. Koptu sanki. Her birinin kıyameti. Bu taş betonların içinde kaç sessiz çığlık koptu? Kaçı duyulmadı ? Güneşi vücuduna geçiremeden daha... Sarılmayı bekleyen kaç kol eksik? Göğsüne düşmeyi bekleyen kaç baş? Eksik kaldı özürler, helallikler, aşklar, aşıklar. Öksüz kalan topraklar, anneler, babalar, çocuklar. Şimdi her şey ve herkes sessiz. Yaralı bir kuş geziyor göğün en üstünde. Yas bile tutamadan daha... Tanıyamadan kardeşini, annesini, babasını bir karış toprağa isimsiz bir tahta ile...
"Önce korkunç bir uğultu geliyor, ardından sert ve insanın ayaklarının bağını çözen bir sarsıntı..." Diyordu...
Gidiş, yok oluş, yeniden doğuş.
Hbk.
Sevgilinin Ölümü
Onu deli gibi sevmiştim. İnsan niçin sever? Dünyada tek bir varlığı istemek, kafamızda tek bir düşünce, kalbimizde tek bir arzu, dudaklarımızda tek bir isim yaşatmak. Garip bir şeydir bu; öyle bir isim ki, kaynaklarından fışkıran su damlaları gibi, ruhumuzun derinliğinden dudaklarımıza kadar yükselir; bu ismi her yerde, her an bir dua gibi yavaş
