İçimde her şeyi yapabileceğine inanan hevesli bir çocuk, dışımda her şeyden hevesi kaçan yetişkin bir kabuk.
Heveslenen de ben, hevesini kursağına dizen de.
Yapabilecekleri olan da ben, yapmaya mani olan da. Bu zıtlığın arasında dolanan bir bilincim. Bir o yana bir bu yana salınan bir sarkacım.
Kabul ediyorum: Hem oyum hem buyum. Kabuğu oluşturan yetişkin de onu kırmayı başaran çocuk da benim. Çin Seddi gibi duvarların ardında, Olimpos ateşi gibi durmadan yanan bir varlığım. Kime atabilirim ki suçu? Üstelik ateşden de duvardan da razıyken.
Kabul ediyorum işte: Ben dışarıda aramaya hiç lüzum olmayan bir düşmanım kendime bazen ve hiç kimseye ihtiyacı olmayan en kadim dostum da. Ben hem koruyanım hem korunmak istemeyen…
Böyleyim.
Dışarıdan, sadece o an hangisi olmayı seçeceğim verileri alan ve ne olacağına içeride hüküm veren bir karar merciiyim.
Kendimin tek yetkilisiyim.
Dışarıda hiç bir şey yok. Ben içerisiyim❤️
Bazen kabuğumu sertleştirir bazen de emeğimi hiç eder kendimi yıkar geçerim. Sonra o kabuğu yeniden inşa eder içime dolar ve dar geldiğinde hiç acımadan yeniden de kırarım bir ıstakoz misali.
Ancak böyle büyürüm çünkü, korkarak ve cesaretle, yaparak ve yıkarak, koruyarak ve kırarak…
İmza, kaşe, mühür🌸
Funda Dündar
Sen deli, ben deli, herkes birbirinden deli.
Canım Şermin Yaşar... Her sene öğrencilerime çocuk kitaplarını önerdiğim ve onların da severek okuduğu; sosyal medyadan yazdıklarını benim de severek takip ettiğim, kalemi güzel, yüreği güzel, kendisi güzel kadın...
Öykü kitabının çıktığını görünce üstelik kitabın ismi de çok hoşuma gidince hemencecik aldım. Öykü kitabı yazmak zordur, her birine ayrı tat katmak zordur, birkaç sayfaya koca koca dünyaları sığdırmak zordur. Şermin Yaşar zoru başarmış. Tüm hikayeleri severek okudum. Bazen bastım kahkahayı bazen hüzünlendim bazen de şaşırdım kaldım hikayenin sonunda. Ve iki günde de bitirdim kitabı. (Gözlerim ağrımasa asla ikinci güne kalmazdı.) Dili de gayet içten, bizden. :) Bazen basmış küfürü mesela, yerinde, tam da layığıyla. Hikayelerden "Çıksın Halim" favorim. Kendimi de buldum onda, belki ondandır. :) "Deli Tarla" zaten çok güzeldi. Hikayecilikte Aziz Nesin çok severim, dünyada Tolstoy'u tek geçerim. Şermin Yaşar da güzel bir başlangıç yapmış, devamı gelsin inşallah. Kalemi güzel tüm insanlara alkışlar alkışlar... 
Şermin Yaşar 
Deli Tarla 
Aziz Nesin 
Lev Tolstoy
Beni niye üzdünüz ki
Ben Çikolata yiyince poşeti çöp kutusuna kadar elimde veya cebimde taşıyorum. Saksılarda çiçekler yetiştirip onlara isim verip muhabbet ediyorum. Dolmuş da otobüste giderken tek boş koltuk benim yanımsa bayan ve yaşlı binince kalkıyorum ayakta gidiyorum otursun rahatsız olmasın diye. Kaldırımda yürürken karşıdan gelen bayan rahatsız olmasın diye kaldırımdan inerim başım aşağıda yürürüm. Aynı yöne yürüyorsak ya yavaslarim beni geçsin yada kaldırımdan iner hızlı adımlar ile onu geçerim tedirgin olmasın diye. Kadının çocuk ruhu yaşı kaç olursa olsun hep vardır ve ben o çocuk yanını dışarı çıkartır onu mutlu ederim. Yemek yaparım, cam silerim, ütü yaparım. sürprizler yapan biriyim. Bize anlamsız gelen ama onlar için büyük anlam taşıyan şeyler vardır onları iyi bilirim. Yeri gelir gözleri ile konuşurum yeri gelir hareketleri ile çünkü her şeyi dile getiremez kadın. Vakit geçirmek ilgilenmek isterim burnuyla yanaklarıyla oynamak isterim... İnce ruhludur narindirler kırılgandirlar tıpkı papatyalar gibidir kadınlar. Erhan tursun
Bana Kelimeler Ver
Bir pazar yeri karmaşasında götürüyorum hayatı. Götürebiliyor muyum ? Yok hayır, bilmiyorum. Bu yazıyı neden bu gün yazıyorum ? Çok önce yazmalıydım çook. Pazarcılık yaptığımız yıllarda. Sabah güneş doğmadan uyanıp yollara nasıl düştüğümüzü, soğukta titreye titreye açılan tezgahları, bir annenin merhametli yorganı gibi üzerimize açtığımız
Mutsuzluğun nedeni başarısızlıktan gelmemeliydi, hele hayal kırıklığı asla gözyaşlarının nedeni olmamalıydı... Neden insanlar bir türlü anlayamıyorlar hayattan hiçbir şey beklememeleri gerektiğini, diye düşündüm. Neden binlerce kitap, film, şarkı, şiir umudu tek hayat kaynağı olarak göstermiş, diye düşündüm... Ve neden bu kadar içi boş bir duyguya, acımasızca cezalar yağdırabilecek bir arzuya hayran kalınır, diye düşündüm... Hiçbir zaman ümit etmedim. Umutla tanışmadım. Eğer mutsuzluk, istediğini bulamamaktan, hayalini gerçekleştirememekten kaynaklanıyorsa sıradanlaşır. Sadece adı kalır. Güler geçerim sınavlarında başarılı olamadıkları için ağlayan gençlere, sevdikleri terk ettiği için intihar eden kadınlara. Kolay mı bu kadar tanımak mutsuzluğu hayatın karanlığında? En anlaşıldığı noktada başlar bilinmezleri hikâyenin. Kolay mı hayat, daha zengin olamadığı için bir adamın ağlayacağı kadar?
Sayfa 266 - Doğan KitapKitabı okudu
